Ochtend, 27 maart, een fier zonnetje, een jammerende Broccoli achterop de fiets. Broccoli is de kat, haar broer heet Mo. Broccoli’s driejarige naamgever zit voorop diezelfde fiets en luistert aandachtig naar het kattengeweeklaag. Ze roept Moooooo, stelt Milo vast. Ze mist haar broer. Om er daarna waarschuwend aan toe te voegen dat hij niet naar…
Gistermiddag kwamen mijn ouders na een familiebezoek in Utrecht op de terugweg langs de boot. Op ziekenbezoek bij Ed, terwijl ik net een dagje vrij worstelen met de kinderen achter de rug had, die van slag zijn omdat Ed altijd op zaterdag met ze gaat sporten, en ze nu in plaats daarvan met mij zaten…
Ik wen niet snel. Aan niks, eigenlijk. Maar vooral niet aan reizen. Dat maakt dat het geweldig en minstens zo eng. Zoals nu, ik moet in Den Haag zijn bij een basisschool die daar ergens links achterin ligt en heb besloten om met het openbaar vervoer te gaan. Omdat door de file rijden minstens zo…
‘Uit de vaart halen’ bedacht ik me, dat is toch wel een lievelingszin van heel vroeger, van voordat ik wist dat je lievelingszinnen kon hebben. Vervolgens waaide ik bijna een auto in bij de noordelijke rotonde, het Oostveer, dat dus nog wel in de vaart was, had ik al achter me gelaten. Ik borstcrawlde door…
Alle bomen in Amsterdam zijn op. De lantaarnpalen ook. Milo heeft een T. rex
12:56, over 10 minuten ga ik koffie maken voor de Schrijversacademiestudenten die om 13:30 binnenstromen. Hoe vaak ik het ook doe, die stuk voor stuk getelde minuten voordat ze voor het eerst samenkomen vind ik altijd spannend. Alsof je weet dat je verliefd gaat worden, maar je weet nog niet hoe, want je hebt hun…
Maar dat is ok. Dat is het thema van vandaag. Er is regen, mijn hoofd is nat, de wifi wankelt, maar we fixen het. Mijn hoofd droogt op de wifi waar ik een monteur op af heb gestuurd. Dat ik dit bericht schrijf in een mij volkomen vreemd format (WordPress leren, ooit, – lang leve…
‘Maar ik wil met jou meehee, mama.’ Griep dwaalt nog steeds door de boot, en hoewel de kinderen geen koorts hebben, zijn de lontjes kort, de tranen talrijk. Het etentje zondag bij mijn jarige schoonmoeder gaat onverwachts goed: klein jongetje met vuurrode wangetjes op schoot, dat mijn eten opeet. Vanmorgen is er vóór school al pijn aan…
Ik haal het er weer af bedacht ik me vannacht vol schaamte. Dat bericht over dat zwarte gat. Wat een drama, wat een overdrevenheid. Ik post in plaats daarvan iets verstandigs iets over de politiek. Iets zwart-wits. Tien manieren om je hoofd recht te houden. Iets over lijn aanbrengen, doen wat columnisten doen. Duiden, plaatsen,…
Terwijl aan de overkant van de oceaan een heel continent in zee dreigt te verdwenen, concentreer ik me hier op nieuwe verhalen. Verhalen die het gat na Weg moeten opvullen. Verhalen die iets nieuws vertellen, die mij iets nieuws vertellen, die maken dat ik weer begrijp wat ik aan het doen ben – behalve dropjes eten. Links…
Boekhandel Broese zit naast de Utrechtse bieb waar ik straks lesgeef, ik ben te vroeg. Het is lunchtijd en was er niet een koffiecorner in Broese? Ik draaf naar binnen, zo de Young Adult boeken in. Geen koffiecorner te zien maar ja, nee, als ik er dan toch ben kan ik meteen even kijken of mijn…
Ik zit in mijn jaarlijkse ‘ik moet een echte baan’ fase. De vakantie voorbij, grootse plannen, geen geld. Zou het niet makkelijker zijn, denk ik steeds. Iets waarbij ik kan maken, maar dan met een groep, binnen een structuur, iets uitbouwen, in plaats van steeds opnieuw opbouwen. Mijn hoofd ontsteekt er een beetje van, en met…
Soms denk ik: waar komt hij nou weer vandaan. Dat jongetje dat daar vol ijver boekenloopt. En dan denk ik; oh ja, uit mij. Alsof dát zo logisch is.
We gingen zeehondjes vrijlaten op t Wad. Het was mistig en ik maakte me zorgen omdat ik geen laarzen bij me had. In mijn gympen had ik twee paar sokken. Mijn beenwarmers (ja, die bezit ik) had ik om mijn armen gedaan, wat best mooi stond. We hadden na drie dagen uitsluitend frituur met pizza,…
Zes uur ’s avonds. Ik ging al geen glühwein drinken op het schoolplein. Want dat is de gewoonte tijdens het uurtje kerstdiner. Kinderen binnen, ouders buiten met de drank. Ik wilde schrijven. Het plan was dus: Aran wegbrengen met zijn meloenkerstbomen. Even een Weg op de bus voor winnaar Bart. Terug naar boot. Nog precies een…
Aran had eerst een judotoernooi en daarna expositie van zijn tekenles. Milo slalomde tussen de mensen in het gymzaaltje door, en dat waren er heel erg veel. Het was er ook nogal benauwd. ‘Wat kan ik doen,’ vroeg Milo steeds. ‘Mijn rug masseren,’ antwoordde ik steeds. Dan slalomde hij weer weg. Bij de tekenlesexpositie hadden…
Je begint met schrijven. Je blijkt een administratie te moeten bijhouden. Er komen contracten op tafel. Er is iets met cijfers aan het einde van het jaar. En ook al halverwege. Soms vallen die cijfers tegen. Soms is dat je eigen schuld. Dus ik volgde een workshop Onderhandelen voor schrijvers. Aangeboden door de VSenV. Een zeer…
Vijf vuilniszakken met, ja wat eigenlijk, kinderspeelgoedonderdelen. Of deeltjes, het flupje dat op het fluitje van het toch al twijfelachtige in China gemaakt plastic gevalletje moet. Het dingetje dat aan de shovel van die misschien niet eens meer vindbare ene auto hoort (maar er steeds afviel), waar toen zo heel lang mee is gespeeld. Gelukkig…
In mijn jaszak vind ik nog wat stickers van Weg. Ik kijk even om me heen. Plak er één op de lantaarnpaal. En een paaltje verder, hup, nog een. Het is een mooi kauwtje, dus dat mag best op zo’n grijze paal. Ik trek mijn muts nog wat verder over mijn hoofd, want nat haar,…
WEG Nadat zo’n boek het licht heeft gezien, zijn er maar heel weinig dingen die je kunt doen. 1. Alle boekhandels af en overal jouw boek bovenop de stapel leggen. 2. De hele dag jezelf googelen. 3. Peinzen over manieren om de bekendheid van je boek te helpen. Bij punt 3 heb ik dit bedacht;…
We lopen naar school. Overal is het wit, en Milo heeft Elsa vast, want die gaan we straks terugbrengen. Maar voordat Else teruggaat, wil Milo haar graag nog even aan de juf van Aran laten zien. Aran stapt wat stilletjes voort. Ik kijk naar zijn rugzak, die is wel erg leeg voor een jongen die…
De opwinding van de boekpresentatie van Weg duurde een heel weekend, gonsde maandag en dinsdag nog na – en daar heb ik bewijs van – maar vanmorgen was ik weer mijn eigen mopperige zelf, heel jammer vond ik dat. Er werd gezeurd over wie de kinderen naar school bracht (ik, vrijwel altijd) en waarom dat eigenlijk…
Het was zo ontzettend spannend en fijn, de boekpresentatie. En ik ben al vanaf half vijf wakker omdat ik daarover niet uit gejuicht raak van binnen. Dit was mijn speech. Hij was een jongetje dat wegliep om de vrijheid te veroveren. Een tijdje. En daarvoor was hij een meisje dat in zeven sloten tegelijk liep….
Met Aran in de auto de taart ophalen.Die ze niet kunnen vinden. Althans niet meteen, ik zie ze achter rondscharrelen, van die vraagtekens die van hun hoofden vallen. Ik knijp in Arans hand, hij knijpt terug. Zijn zenuwachtige moeder, daar wordt hij enorm rustig van. De taart is gevonden, met versiering in een zakje aan…
Gisteren dacht ik nog dat ik wakker lag van die bloedmaan die onzichtbaar achter de wolken zat te stralen. Vannacht dacht ik dat niet meer. Want ik was alvast een speech aan het bedenken. En vooral ook iets om iedereen te bedanken. Ik bedacht dat ik vast niet iedereen heb uitgenodigd. Want er komt weer…
Kies je strijd, dat blijkt toch altijd weer een fijne leus. Ik heb nogal wat te kiezen dezer dagen. Een boek – over solidariteit nog wel – dat wordt gepresenteerd zonder dat ik ben uitgenodigd. Ik schreef de helft, werkte er een zomer non-stop aan, met de onvolprezen fotograaf Chris de Bode. Als het boek…
Spelen met bewegend beeld, daar zou een tweede leven handig voor zijn. Zo rustgevend is dat, denken in beeld, in plaats van dat gedoe met woorden. Vandaag mocht ik spelen met de clip voor het Dapperlied, het lied bij het tweede boek van Stan en de negen rovers. Er staat al een ruwe versie online. Het is…
‘Hij stinkt als een zotte en zijn zus wordt gek van m.’ Het is maandag, op het lijstje staat het castreren van Mo. Met Aran heb ik het er al over gehad. Wat er dan precies gebeurt en of zijn ballen eraf gaan. Tijdens het gesprek loopt Mo klagelijk mauwend om ons heen. De beslissingen…
De ochtend 6.15 Milo: LALA poepiescheet, LALA, mamalief, LALA Edwin: Milo, kun je nog even wachten met zingen? 6.35 Aran: Dat zijn konijnenkeutels. Op jouw bord. Milo: En jij hebt varkenskeutels. 6.57 Ik: Niet met die zaklamp in je oog Milo. Trouwens, waar is je luier? Milo: Weg. Ik: En ook niet met de zaklamp tegen…
Een verhaal maken op de school van Aran, met zijn klas, is toch net weer anders dan tijdens de kinderboekenweek. Hoewel; ik worstel even hard met het digiboard en buurmeisje Julia noemt me per ongeluk juf en zegt dan ‘oh nee.’ Wat ik grappig vind en zij ook. Ze maken een goed verhaal en we…
Volkomen leeg, was mijn hoofd daarnet toen ik terugdacht aan gisteren. Als een verhaal dat je meteen weer vergeten bent. Misschien komt het door Almere. Door de shock die zo’n stadshart oplevert. Als een hart bestaat uit Zara, H&M, Mediamarkt en WE, dan bestaat dat hart dus uit ketens. En een kerstboom van ijzerdraad en…
We rijden door de storm. Aran en ik op onze fiets, Milo bij mij voorop, als een geel boegbeeldje. We zijn op weg naar Liv, het speelvriendinnetje van Milo. Milo verheugt zich er al de hele week op. De hardste regen en wind raakt ons op de verbindingsdam. De fietser voor ons zwiept bijna het…
Ik parkeer de auto op het enorme scholencomplex en loop tevreden, want ruim op tijd, de verkeerde school binnen. Daar dwaal ik even rond, tot een haastig moeder mij de weg naar buiten wijst. Een meisje, groot blad traktaties in de armen, wil wel met me de goeie kant oplopen. Ze moet er toch heen….
‘Het is ook zoveel tegelijk’, mompel ik, terwijl ik door de boot ren, op zoek naar schoenen, koffie, overzicht. Zeven uur ’s ochtends, hoeveel tijd heb ik nog? Milo roept trots dat hij springkampioen is, wat hij net heeft bewezen door van iets veel te hoogs af te springen en gelukkig heb ik dat niet…
Er ging vandaag eigenlijk niks gebeuren. Op een gesprek in de ochtend na – maar de ochtend hadden we al gehad – er zou leegte zijn, grenzend aan nieuw werk misschien zelfs, verder met een verhaal, of ja, ook zeuren over achterstallig geld bij opdrachtgevers (heb enorme behoefte aan een donzige winterjas), computer ordenen, me…
Gisteren een naschoolse opvang bezocht, met kinderen die dus vrijwillig na school naar de Brede School Academie komen om te lezen en om over verhalen te praten. Drie groepen zeer leuke, slimme kinderen. Ik liet ze verhalen maken. Ze mochten het genre bedenken en daarna aan het moorden slaan (en er kwamen ook spoken bij…
‘Daar gaan we weer,’ mompelde de vader van een klasgenoot van Aran. We liepen tegelijk naar buiten, ik denk niet dat hij het tegen mij had. Hij bedoelde vast ‘de week’. Weer zo’n maandag, weer zo’n zee van verplichtingen, juch. Maar eigenlijk vind ik die maandag wel leuk. Sterker nog, eigenlijk vind ik ritme (noem…
Het begon met een tulband. Maar elke keer als ik terugkwam in de lerarenkamer stond er meer eten op tafel. ‘Er is iets met een kunstwerk dat vanmiddag wordt onthuld,’ legde mijn begeleidster uit. Een fijne vrouw die elk pauzetje even bij me kwam zitten en vertelde over het leven op een grote school ‘in…
Om iets voor achten stond ik bij de school. Na een vrijwel file-loze tocht van Amsterdam naar Den Haag. Dat soort zaken tellen mee, want ik vind autorijden eng, en de mogelijkheid van een ongewisse aankomst ook. Ik had er de hele nacht van gedroomd dat ik in mijn blote billen liep. De connectie zag…
Na de tandartsentocht door naar het schoolophalen, razendsnel omkleden en verder naar het trouwen van Es en Hes. Dat deden ze goed. Met een bootje, in de zon, een kade vol publiek, twee terrastronen, omringd door bevriende kroegtijgers, met dieren als toepasselijk trouwthema. Femke had een waanzinnig mooie taart gemaakt, die ook van binnen tijgerstrepen had….
Het is tandartsendag vandaag en ik zit met Aran in de wachtkamer. Milo is niet mee, omdat we ook nog naar een trouwerij én het boekenbal gaan. Eigenlijk is het mijn Milodag, maar ik zag dat vanmorgen, zo heel vroeg, zes uur, dat je wakker wordt en denkt, nee niet NU al wakker zijn –…
‘Zullen we nog even zoeken naar een datum om uit eten te gaan?’ vraag ik Edwin, terwijl hij een boterham smeert en ik met een slapend kind in mijn armen naar de douche loop. Het slaperige kind deponeer ik onderweg bij zijn grote broer in badjas, die ontbijt knabbelend op de grond zit, poes Broccoli…
Ik ga Anna helpen verhuizen. Een echte ouderwetse studentenverhuizing, met uit elkaar vallende dozen en touw en blok. En dat op de Haarlemmerstraat, de drukte straat van Amsterdam op zo’n zaterdag – met de smalste stoepjes. We hebben een kast opgehaald in Oosterblokker bij die geweldige Westfriese Beurs, de opper-kringloop, en staan nu met dat…
(foto van Friso Kooijman) Acht uur was het gisteren en toen sliep ik. Of ja, vijf minuten over acht, want ik vroeg me nog precies vijf minuten bezorgd af of ik dan niet vanaf drie uur zou wakker liggen (niet dus). ‘Give peace a chance’ zong ik zachtjes en toen snurk. Komt door mijn knie natuurlijk,…
Als je in de gang van het Groninger Museum door de hoge ramen keek, bleek je onder het waterniveau te staan. Er waren ook stoeltjes zodat kinderen zelf konden kijken, maar Milo werd het liefst opgetild. De ramen waren diep zodat je erin kon zitten. Hij zat in ieder raam. ‘Nu zijn we nat’, zei hij steeds…
Hoera! Het uploaden kostte wat kracht, maar met hulp nu dan toch de ‘pre-listen’ van mijn nieuwe ROVERSLIED. Het lied dat hoort bij het nieuwe AVI leren-lezen boek op rijm, kortom, bij de Stan en de negen ROVERS. Het verschijnt op 21 oktober. Het lied werd opgenomen, ingespeeld en geproduceerd door de onovertroffen Maarten Schinkel. Gecomponeerd en gezongen…
Onderweg heb ik sjans met een kale man in een kano. De zon schijnt. Ik heb afgesproken met Carlijn. We hebben het over PR plannen voor WEG. WEG is een zoektocht naar vrijheid, is deels mijn vroegere zoektocht naar vrijheid en dat maakt het, merk ik, lastig om er goed naar te kijken. We verzinnen gastlessen…
Onderweg in de vroege ochtend kwam ik Lonneke tegen, toevallig, op straat, want wat blijkt, de weg naar Vondel CS zit vol bekenden. We dronken koffie bij de Albert Heijn, of eigenlijk; de koffie van de automaat van de AH in het speeltuintje er tegenover en dat was alsof we even op vakantie waren samen….
Dag 4 Ik mis trouwens die prins die omhoog komt klimmen, maar dat is misschien op dag vijf? Toch? Avrotros? Opium? Iemand? Ook duurde het even voor ik durfde te beginnen vandaag, want trots een schrift volschrijven zoals gisteren is één ding, lezen wat erin staat, is een tweede. En vervolgens printen en krassen….
Ik vind het elke dag een enorme luxe; hier naartoe fietsen, en dan met zo’n pasje een heleboel deuren openen, trappen op, hup door naar het kamertje waar mijn computer staat. Ik woon waar mijn computer is. In een warm klein galmend kamertje dus, maar het Vondelpark is maar mooi mijn achtertuin (als ik dit…
Dag 2 Dag van twijfel en aarzeling. Gisteren nog vol enthousiasme een achttienjarige jongen uit de grond gestampt die de pick-up van zijn vader pikt en er de wereld mee inrijdt. Hij is pukkelig en verdrietig en er bovenal van overtuigd dat hij geen enkel talent bezit. En hij wil geen grijs leven. Zijn…
Voor de blog van de opium op 4 (die ik nog even moet zoeken) hebben we net een foto genomen, waarbij ik enigszins normaal kijk, maar ik voel me natuurlijk eigenlijk zo. of zo: Nu eerst een plan maken. Wat ga ik doen.
Voor de deur kwam ik Iwan tegen, die er sinds kort bleek te werken. We vonden het allebei een goed teken; vrienden treffen voor de deur van een spiritueel centrum. Eenmaal binnen verdwaalde ik al snel in de wierook en de trappen, ik zag nog de ex van een ex lopen die met een zoete…
Keelpijn, wat eerst een mugje was, zat vanmorgen als een volgroeide mot in mijn keel. Op zo’n moment ben ik zo blij dat ik geen opera zing. Zolang ik hersenen heb kan ik schrijven. En als ik op de radio moet, nou ja, dan fluister ik desnoods. Ik kan heel goed hees fluisteren. Vroeger had ik een…
De kinderen logeren bij oma, de nacht is rustig, vooral dat laatste stukje, zo helemaal voor mezelf. Het is een schok om in het ochtendlicht wakker te worden en te denken: wat is er gebeurd? En dan te weten: er is niks gebeurd, niets dan slaap. Ziedaar de beschamend kleine wonderen van mijn leven. Zoals lopen langs…
Ik ben buiten op onze steiger aan het puinruimen. Het is acht uur, ik heb nog niet eens koffie gedronken. Maar straks komen de vuilnismannen en dan is het toch handig als dit en als dat en nog meer kindertroep die eigenlijk kapot is, met die mannen meegaat. Spinnen. Overal. De meest prachtige webben (webs) verwoest…
Vijf dagen met niets dan fictie aan mijn hoofd. Dat is al een jaar of zeven niet meer gelukt. Het is nu al verhelderend, dat torenkamertje waar ik volgende week inga. Want zoveel ruimte als ik vroeger had – schrijven in treinen, in cafés, waar dan ook – zo strak is de fantasie nu ingepast tussen de…
Ik lag in mijn roze badjas op de bank, na het douchen overvallen door onstopbare moeheid. Kindje aan de ene kant, kindje aan de andere kant. Ik bekeek ze eens, die kindjes, waarop Milo begon te juichen: ‘Hij heb hem ogen open!’ Ik draaide me zijn kant op: ‘Zíj heeft háár ogen open.’ Hij knikte…
We zijn onderweg naar Amsterdam Noord om wat kabeltjes langs te brengen. We weten alleen niet precies waar naartoe. Maar dat geeft niet, want de zon schijnt en Esther gaat het ons laten weten en ik vind het leuk om weer eens met Aran op pad te zijn. Hij zit zeer tevreden achterop de fiets,…
Nu is het nog veilig. WEG is er al bijna, maar nog niet publiekelijk. Er zijn nog puntjes voor de i. Met Monique bespreek ik Robin en de mensen in het boek alsof het vrienden zijn, onze vrienden. We zitten in een café, het manuscript ligt op tafel. Ze heeft er zinnen bij gezet. Soms staat er:…
‘Zijn ze bang voor de computer? Ik pak hun beide handen en ram ermee op het toetsenbord. Kijk, zeg ik dan, niks kapot.’ Die uitspraak maakte indruk destijds, toen ik een stuk schreef over computerangstigen (een uitstervend soort?) en een leraar interviewde. Nadat mijn website wegens hackers en andere boven onbereikbaar werd, voelde ik bij…
niet dat ik ooit ziek ben, maar soms heb ik opeens voorhoofdsholte ontsteking. Het begon gisteren op de terugweg met Milo van de Albert Heijn en hij was op zijn eigen fiets met zijwieltjes, heel echt op straat, maar hij reed tegen de stoeprand op de heenweg en viel en op de terugweg waaide het…
Nadat we Trisobbio hadden gevonden, liepen we hand in hand naar het zwembad, langs het restaurant met de lange tafels, de lampionnen, het idyllische uitzicht. ‘Straks is daar het feest,’ wees ik Milo, hij had meer oog voor de trampoline. We sprongen even. Toen gingen we door tot aan het water. Er zaten al wat…
Er was een lichtshow, onder de grond, op 80 meter diepte. Het was er best koud, wat nauwelijks voorstelbaar was bij het naar binnen gaan, want toen was het 35 graden. Het treintje ernaartoe! Geen deuren en scheuren door die bergen. En er was dus ook gewoon licht, aan het einde van de tunnel. Vandaag gaan…
Milo: ‘Kijk mama, die mus eet een spin. Dan kan die spin niet leven!’ Ik: ‘Dat soort dingen gebeuren, Milo. Een mus eet een spin, een kat eet een mus, een hond eet een kat, een leeuw eet een hond en wie een leeuw eet weet ik even niet.’ Milo: ‘Een aardappel.’
Als mensen vroeger ‘dat kan later wel’, zeiden, bedoelden ze min of meer ‘nu’. Maar als ‘nu’ dus ‘later’ is, dan bevalt het best goed. Met een ontbijt op bed met slagroom en chocola en kiwi en druiven, cadeaus, en zingende kindjes die de slagroom opaten. Ik ga maar eens aan de slag. Met dat nu.
‘Waarom moeten wij alles leren en kunnen spinnen alles al?’ Dat vroegen Aran en ik ons af op de fiets op weg naar de supermarkt, om voor de school uit al boodschappen te hebben gedaan. Iets met leeftijd misschien, dat een spin geen tijd heeft om te leren spin te zijn omdat hij dan al…
Ze denken bij school natuurlijk; weet je wat, straks met de vakantie krijgen al die ZZP-ende ouders het lekker druk met kinderen thuis enzo, gaan we ze nu al helpen oefenen. Studiedagen, sportdagen, sportexamens, borrels, hoe doen mensen dat?! En dat je het dan zelf erger maakt. Ik had me, luisterend naar mijn ontaarde moedergevoelens,…
Hij had het één keer op school gehad en wist het toen zeker: tennis was superleuk. Na de tweede keer wist hij het nog zekerder. Dus ik googelde wat en vond een plek, waar nog plek was ook. Nu heeft Aran al een tijdje tennisles. Bij zo’n man met een stem van vier banen ver….
maar het is dan ook fantastisch poezennieuws: ze gedragen zich uitstekend. Ze liggen rond, ze eten oneindig veel brokjes, en ze hebben sinds mijn vorige blog die ik aan ze heb voorgelezen, NUL keer buiten de bak gepist of gepoept. Ze zijn, kortom, zo gelukkig dat ik bijna niet meer weet wat ik moet met…
We hadden ze één nacht in de badkamer, waar ze niet eens enorm ongelukkig van leken te worden. Ze lagen er het grootste deel van de tijd in een mandje te knorren. Toen toch weer vrij, want kleine katjes willen rennen. Wat ze deden, waarna Broccoli weer op het aankleedkussen piste. Milo vond dat allemaal…
Ik weet dat er belangrijker zaken zijn op de wereld om een mening over te hebben. Ik schrijf ondertussen alle teksten voor het nieuwe DeLaMar tijdschrift (superleuk). Ik zit tot over mijn oren in dat nieuwe boek. Dat Nu Echt Bijna Af is. Maar dit is wat me bezighoudt: de poesjes pisten op het bed….
‘Een kattenbak, van die plastic zakken, grit – niet te goedkoop, dat stinkt erger – en oh ja, doe er ook maar poezenbandjes bij.’ Nooit gedacht dat ik nog eens een poezenuitzet zou kopen. Dankzij mijn verleden als kraker en algemeen armoedzaaier bestonden vroegere kattentoiletten uit oude verfbakken, en grit? Bij een woonwagen heb je…
Helemaal gewend zijn ze nog niet, ze hebben voornamelijk onder de kast gezeten, met af en toe een hap brokje. Daarnet gingen ze op pad, op zoek naar nieuwe schuilplaatsen. Iets hoger, meer uitzicht, zoals het piraten betaamt; ik ga ze een verrekijker geven. Rechts zit Mo, links zit Broccoli.
Ik was een week alleen met de kinderen en er was geen vakantie. Er zijn natuurlijk mensen die dit elke dag doen, alleen met kinderen, het dagelijkse leven, maar ik genoot van het nieuwe ervan. Van het gemak, bovendien. Ontdekte mijn inconsequentheid/handelbereidheid. (‘Nee dat mag niet’ ‘Maar ik wil’ ‘Ga maar naar je vader of…
Volgende week begin ik met het herschrijven van Robin. Dat is de werktitel, of eigenlijk vooral, de aanspreektitel van het boek dat in het najaar gaat uitkomen. Nu dan toch echt. Na zes jaar puntenslijpen. Het staat aangekondigd, we hebben sinds gisteren een titel, er komt een omslagontwerp. Man, wat ga ik die puntjes op…
Gisteren was de laatste dag van mijn camjo (Camera Journalist) opleiding. Ik was om zes uur opgestaan en naar mijn studio gefietst om af te monteren, daarna reed ik door de motregen naar Zuidoost. Appjes van medecursisten dat ze later kwamen. Ik stopte bij de beste Turkse Bakker en kocht Baklava. Komen en weggaan moet je altijd vieren….
Gisteren de hele dag aan het filmpje zitten klooien. Het werkt net als een verhaal maken, zo blijkt: de beelden kruipen in je hoofd en gaan daar een potje zitten kaarten. Met zichzelf. Tot ze opeens in een andere volgorde liggen en je denkt (meestal zit je dan net op de fiets): JA, zo moet…
Ik werk aan een filmpje voor mijn camjo (camera journalist) opleiding en het gaat over schrijven. En over mij. Want de opdracht was: film een beroep. En ik dacht: ik heb een beroep. Bovendien ben ik er altijd, dus als ik meer materiaal nodig heb, dan wil ik vast nog wel iets extra’s zeggen. En ten…
‘Wat is dat?’ ‘Dat is je ribbenkast Milo.’ ‘Die wil ik niet!’ ‘Maar die zit aan je vast.’ ‘Hij moet weg.’
Onze vroegere bootbuurman zei altijd: ‘Er zijn katten die het snappen, en katten die het niet snappen. De meeste bootkatten snappen het.’ Wij hadden er eerst eentje die het snapte en toen eentje die het niet snapte. Die is op tijd naar veiliger grond verhuisd. Vanmorgen dreef er een dode kat naast de boot. We…
‘Ga maar naar je werk, vandaag gaat ze heus niet bevallen,’ zei de verpleegkundige met zekerheid. Dus Edwin ging naar zijn werk, Natasja kwam op bezoek, Milo werd geboren. Op 13 mei 2013, 26 weken en 2 dagen oud, drie maanden te vroeg. Gisteren sprak ik de dokter van het AMC, Milo’s geboortegrond. Milo hoeft…
Ik bleef er nog even naar kijken, naar die foutmelding op de plek waar eerst mijn website stond. Cassandra had me er een berichtje over gestuurd. Dat ze mijn blogjes niet kon lezen. Dat was op zich natuurlijk heel fijn, dat ze wilde lezen, bedoel ik. Lastiger was het dat ik geen idee had hoe…
Er liep een mevrouw met een rollator langs die op het plein in de zon ging zitten. Op haar terugweg kwam ze langs mijn verse koffie, dus die bood ik haar aan. Ze keek een tikje achterdochtig, maar kwam wel zitten. De wind stak net op, dus helemaal paradijselijk was het niet, maar Milo scharrelde…
Gisteravond in het Kees Brijdeplantsoen riep Milo: ‘Hoor nou! Zo stil.’ Vandaag is het vijf mei, er is een pontonbrug, maar er is ook een pontje naar het Vliegenbos, de vrijheid van het pontje. Met een man die ziek werd toen ik in New York zat en er nog steeds niet bovenop is, wordt het…
‘Geen twintig meter, dan ben ik de hele tijd bang dat de politie komt.’ Ik hoor het me zeggen en voel me truttig. Vroeger – als ik het geld had gehad, was ik heus niet bang geweest voor de politie. Maar een springkussen/renbaan van 20 meter voor de deur uitrollen voor een kinderfeestje met een…
Aran is nog knapper geworden (en heet hij niet meer Woek). Milo roept ‘broccoli’ bij wijze van grap en daar lachen we heel hard om. Aran zegt dat hij best naar een ‘onbewoond eiheiland’ wil verhuizen, maar wel met zijn familie. Er worden zelf boterhammen gesmeerd, tenzij het een verrassingsbordje is want dan moet Aran…
We hadden nog niet veel in het donker gelopen, Corine en ik, maar dat deden we gisteren. Na een afspraak in Midtown, in een fraai restaurant met een bar waar je omheen kon lopen. Daarna iets met een poging om naar de film te gaan die strandde in Bryant Park, mijn lievelingspark tussen al die…
De metro’s zijn steeds heel erg vol, vooral als we naar huis willen. Er wordt nauwelijks gepraat als het zo vol is. Vrijwel iedereen is verdiept in zijn telefoon. Ook twee zwaar opgemaakte meisjes in strakke leggings die eruit zien alsof ze net uit de sportschool komen -maar ik heb ontdekt dat dat mode is,…
We waren natuurlijk de Brooklyn Bridge over gewandeld, omgeven door nogal veel andere toeristen. Maar het mooie van Manhattan: dat water, die lucht. Daar stond niemand, dus daar konden we allemaal naar hartelust naar kijken. Toen Brooklyn en een busrit door de streng Joodse wijk, waar mannen liepen met krullen langs hun gezicht en dat…
De vervreemding van aankomen en een dag die zich nog loom voor je uitstrekt. New York loopt zes uur achter, dus was er zon in Central Park, wandelden we eindeloos door de stad, was er geweldig Indiaas eten, gewoon aan de overkant van het appartement waar we logeren. Was het toch nog maar half tien…
Soms heb je iets vaker gedaan, leer je er niks van, en helpt het toch. Zoals niet slapen de nacht voor vertrek, vooral als je weet dat je vroeg op moet. Ik denk niet dat me dat ooit is gelukt en daarom vind ik het nu niet zo erg. Dat typische ‘ik heb niet geslapen’…
Naast mij staat een verkouden maar vooral toch ook schoolziek Woekje, die wilde vanmorgen niet uit bed. Vandaag bereikt het pre-vertrekken een hoogtepunt (in hem). Nu gaat hij dus mee stroopwafels kopen voor Gregory, laptop halen op de studio, mijn tas mag hij ook helpen pakken. Maar dat wil hij niet. Vannacht lag ik te…