Broccoli was ongerust toen we hier net woonden. Als ik weg was geweest leek het alsof ik een kind was vergeten, dan bleef ze tegen me aanplakken zonder dat ik haar mocht vastpakken. Steeds maar piepen en weer weglopen. Een getraumatiseerd kind. Eerst sliep ik hier op de grond omdat ik geen bed had. Nu…
De heuvelrugloop is afgelast. Dat soort nieuwtjes, daar veer ik van op tegenwoordig. Want gisteren holde ik nog door die nieuwe achtertuin van me, het Westerpark en dat ging heel redelijk. Wat me steeds verbaast is dat ik de deur uit loop en met rennen begin en dat mijn hele lijf dan per direct zeker…
Dit is mijn eerste bericht als beginnende renner. Gemiddelde afstand; 4 km. Gemiddeld tempo: 8.1. Maar afgelopen keer was dat maar 2,77 km met een tempo van 7.15. Soort snelwandelen is dat. Hoe lang het dan duurt? Vorige keer twintig, meestal dertig minuten, soms langer. Ik ren met de Evy app, waarmee ik precies 2…
Tegenwoordig heb ik bij blogs over iets anders het gevoel excuses te moeten maken dat ik niet over de oorlog schrijf (en ik ben niet de enige met dat gevoel, maar ik zeg het toch, evengoed, hardop). Dat doe ik dus niet, over de oorlog schrijven, mijn schreeuw met ander geschreeuw vermengen, ik weet dat…
Och jongens, de zenuwen, het afwachten, het boek dat er is, dat hier, ik geef het toe, sinds gisteren onuitgepakt in zijn pakketje ligt. Want; de uitgever vroeg om een uitpakfilmpje. Maar dat kán dus niet echt in je eentje. En nou ja, Lonneke kwam wel op bezoek, maar we hadden natuurlijk wel iets beters…
IJsnacht komt eraan en ik heb zin om dat boek te zien. Ik hoop dat het lekker in je hand ligt, dat alles eraan voelt als ‘lekker’, een lekkerleesboek met een vleugje gevaar. En dat ik dan over een maand of twee op een middelbare school kom waar ze me over grotten beginnen te vertellen….
Dat je met een hoofd op hol wakker wordt, omdat je gisteren ruzie had en nu een klus mis is gegaan en dat je ooit de Jowi-wet bedacht dat bij misgegane klussen kleren dienen te worden gekocht, wat je deed. Maar dat ik toch, tijdens het wakker worden, bedacht dat het beter kon en dat…
Mijn tas heeft een wollig bijvakje waarin mijn oortjes wonen en ik greep erin en voelde nog iets anders. Het was de trouwring van mijn vader, versmolten met die van mijn moeder, die ik toen, op die vroege ochtend dat hij dood ging, of daarvoor misschien al – weet ik dat nu al niet meer…
Tegenwoordig heb ik een berg om mijn fitheid te testen, oftewel de brug bij het Bimhuis. Vandaag was ik het niet. Of, zoals Milo zei (die het ook niet was): ‘We hebben hier altijd wind tegen.’ Onze oren vroren van ons hoofd, we mopperden op onze koude vingers en het paste eigenlijk wel bij het…
Ik schreef net mijn column voor Schrijven Magazine over niet-schrijven. Over redenen om niet te schrijven vooral: de wereld staat in brand, alles is al gezegd, en misschien vinden ze je wel stom als je iets opschrijft. In mijn column vond ik mezelf best overtuigend (hier, het begint al, nu denk ik ja duh, natúúrlijk…
Ik wilde deze recensie van Anna ten Bruggencate steeds al plaatsen omdat ik hem mooi vind. En sowieso, ik wilde steeds al schrijven hoe blij ik ben met alle liefde voor Kip op je kop. Omdat ik het gevoel heb dat het boek zichzelf voortstuwt en dat het geen onderscheid maakt tussen jonge en oude…
Gisteren waren Alex en ik naar een lief bedrijf in Emmeloord waar ik een opklapbed wilde kopen omdat mijn nieuwe kamer stiekem een gang is waar geen normaal bed in past. Maar een pracht van een opklapbed past daar dus wel. Dat kostte eerst wat moeite want de eigenaar in kwestie was zijn zoon aan…
‘Aan de ervan van’ stond er op de envelop die net in de brievenbus lag. En toen liep ik met tranen over de loopplank naar mijn boot – hoewel loopplank klinkt alsof hij van hout is, en dat is hij niet. Wel lang, is hij, de loopplank, die entree. Binnen zaten mijn jongens te gamen…
Gisteren overleed mijn vader na een kort ziekbed. Alsof er opeens een trein voorbij reed en ik keek die trein na en toen bleek hij erin te zitten. En nu is hij dus weg. Ik heb eerder op deze site over hem geschreven – met zijn toestemming – over zijn herseninfarct vijf jaar geleden en…
Voelt als; elke dag in mijn arm knijpen om te controleren of het nog steeds waar is: ik heb een huis! Voelt als: ontzettend veel spullen gaan organiseren, omdat ik destijds vertrok met vooral dozen. En een boekenkast. Maar ik mag nog een boekenkast, heb ik bedacht, in mijn nieuwe huis (bedenk hier een echo…
Als alles borrelt, de wereld in de fik staat, mijn vader verdrietig is, maar even later tóch met anderhalf handkracht door de gang kart, als er sprake is van verhuizen, van verhalen die af moeten en minstens zo hard stromen, dan hoor ik altijd muziek op de achtergrond. Hebben jullie dat ook? Golvende muziek, een…
Moest ik vanmorgen nieuwe formulieren uploaden naar een mevrouw van de woonstichting en in haar mail stond: heb je nog vragen bel gerust. Dus ik belde maar werd zeker niet geruster. Ik kwam niet voorbij de telefoniste, en eigenlijk kon mijn vraag misschien ook wel niet worden beantwoord, want het antwoord dat ik zoek is;…
Aanstaande maandag mag ik een (huur)huis bezichtigen. Een HUIS. Geen boot, maar echte huur in Amsterdam en dan voor onbepaalde tijd enzo. Of ik dat huis ook krijg is nog een tweede, ik moet al mijn papieren op orde hebben (en dat heb ik, maar vinden zij dat ook?). En het zit boven een café,…
Ik ga er toch nog iets over schrijven, over die nasleep van de brand. Gisteren bij het AFK kreeg ik cadeautjes. Thee, en een theeglas, en meel voor bananenbrood en kaarsen (van het vuur, door het vuur). Ik maakte dat bananenbrood vanmorgen, omdat Aran terug is uit Parijs (hij slaapt nog steeds). En nu ruikt…
Nu, twee dagen later, lopen er twee verhalen door mijn hoofd. Het ene: dat het een vrij spectaculaire manier is om te ontdekken hoe dun zo’n draadje van leven is. De hele brand van de cabrio duurde misschien twintig minuten. Toen was de auto weg. Dat is indrukwekkend om mee te maken. Heb ik maar…
‘Maken jullie eens een verhaal’, zei ik een keer tegen een klas. ‘Ik sta hier steeds maar te praten, terwijl ik zeker weet dat jullie er al heel goed in zijn.’ ‘Echt niet.’ brulde de klas. ‘We weten niet hoe dat moet.’ We keken elkaar in wederzijdse verbijstering aan. ‘Hoezo weten jullie dat niet?!’ riep…
Of lees het, (met betaalmuur) hier
Samen met Anna koop ik een nieuw, duur, heerlijk yogamatje en tegen mijn gewoonte in gooi ik de oude mat meteen weg. Niet nog een paar keer meewarig vaststellen dat hij écht geen grip meer geeft. Kleren drogen niet meer aan de waslijn en ik blijf bedenken dat ik regenlaarzen moet hebben, met grip. (Grip,…
Denk flipperkast en ik dan dat balletje. Want nu toe zijn ze allemaal goed, de recensies, maar ik wil niet steeds alles posten, ik ga ze bij mijn boek hangen, op die boekenpagina op deze website, die ik ook nog af moet maken. In mij raast namelijk dat balletje dat steeds alle punten checkt; heb…
Woensdag ligt mijn boek in de boekhandel (je bent welkom op de boekpresentatie!). Woensdag kun je doen wat ik al deed; eraan voelen, erin bladeren, kippen tellen. Het kriebelt als veertjes, dit boek. En ik wil dat jij het leest. Dan vertel ik je daarna dat ik het schreef in een manische week, maar er…
Bijna had ik dit bericht nooit geschreven omdat ik tijdens het openenen van mijn website opeens door alle instellingen draafde, op zoek naar de installatie van een RSS feed (niet gevonden nog). Ik wil ook een nieuwe voorpagina, een landingspagina, waar de verschillende bezoekers, kinderen, leerkrachten, studenten, liefhebbers, sneller de juiste pagina vinden. Milo kan…
En toen was ik er alweer geweest. Alleen dat feit wil mijn hoofd (jetlag en al) niet helemaal bevatten. Japan, die betonblokken van nooit eindigend Tokyo, dat sierlijke Takayama, de aardbeving, de vissen (al die vissen, in parken, als voedsel), dat al die zaken tegelijkertijd met het hier en nu bestaan. Het zijn het soort…
JAPAN komt dichterbij. Het wordt nu een beetje eng – behalve alleen maar geweldig. Ik begin nu te denken; maar we moeten wel op tijd.. en wat als…. Maar ‘hoera we gaan op pad’ overheerst. En wat heel hard achter Japan aanholt, al was het maar omdat het boek deze week naar de drukker ging,…
Om 12 uur kwam Funda met haar schaar en een kleed. Milo was niet bang, hij had er zin in. Vier vlechten van zijn hoofd af, heel even een bob wat hem meer dan ooit op een meisje deed lijken. Mete, zijn schoolvriendje, zoon van Funda, had het erover hoe vaak invalleerkrachten dachten dat hij…
Het regent mijlpalen: mijn vaders huis is nu echt verkocht. Milo gaat voor het eerst van zijn leven zijn haar afknippen. De deadline van een joekelklus is nabij. Er komen nog meer mijlpalen aan: We gaan al bijna naar Japan. Mijn nieuwe boek Kip op je kop komt uit; (komen jullie naar de boekpresentatie? Is…
Alles is ‘einde van het schooljaar’ op dit moment. De school van Milo kan voor morgen geen verse leerkracht meer regelen dus Milo heeft zomaar vrij (maar de cito’s zijn achter de rug – en wat nou zelf nog veel werk en ik gun het haar ook; de school bedoel ik; als ik denk aan…
Dierenkenner en vriendin Joukje leest Kip op je kop en ik voel spanning. Alsof je je kind voor het eerst uit logeren stuurt en bang bent dat het nog in bed plast. En die vergelijking gaat natuurlijk helemaal niet op, want kippen poepen en plassen tegelijk en Joukje is niet de eerste die het leest…
Er viel gisteren een grote oorring uit mijn oor – kapot – en nu zat ik daarnet op de grond voor het kastje in de badkamer op zoek naar oorbeldoosjes, omdat ik weet dat ik nog een reserve heb. Ergens. En als ik dan om me heen kijk, omringd door vergeten paracetamolletjes, een haarmasker, een…
Enorme rupsen, zei Aran. Echt supergroot, stond Milo ernaast te knikken. We waren bij het Apenbos, dat is een soort natuurspeelstuin bij Wassenaar bij mijn vader om de hoek. We waren er met mijn vader en met Robert en met Alex. We zaten bij de koffieboerderij en de jongens waren vast vooruit gegaan naar de…
Ik heb Jutters en dat zijn mijn vrienden en we begonnen op het strand, vandaar dat ‘Jutters’ – ik denk niet dat we ooit iets hebben meegenomen. Of ja, elkaar. En mijn vader; want die woont in de buurt van de Jutters, dus die hesen we in zo’n opblaasrolstoel die langs de zee kan, in…
Ik was mijn fietssleutels kwijt, en dan kan ik me verbazen met hoeveel pitbullachtige toewijding ik in de dagen daarna blijf zoeken. Op bizarre plekken ook, daarnet toen ik een wortel pakte uit de groentebak in de ijskat, of onder de broodtrommel – alsof daar een fietssleutel met sleutelhanger onder past. Het heeft iets met…
We gingen naar Voorlinden om Kiefer te zien. Het regende nonstop en mijn tante en mijn vader zaten al te wachten, die waren met het rolstoelbusje. Ik was nog nooit in Voorlinden geweest, maar zoals vaker in musea zag ik eerst vooral de bezoekers. Gelijksoortig, was het denk ik het goeie woord. En dan nog…
Mijn ouderlijk huis is zo’n beetje verkocht en gisteren werd er door mijn vader voor getekend in zijn tehuis. Het had ook digitaal gekund, maar dat soort dingen moet je bedekken met taartjes vind ik, of op zijn minst begieten met koffie. Het tekenen was al een uitdaging, omdat mijn vaders handschrift is gekrompen. Zacht…
Dus maandag gaan we in een rupsvoertuig over het strand rijden in Katwijk. Mijn vader, en Robert, en Huda, en Alex, en Caroline. Die kennen jullie misschien niet allemaal, maar we zijn dus een groepje in een rups, voor het beeld. Het is een beetje de categorie; nooit gedacht dat ik dat zou doen. Maar…
Mijn vader zat met zijn rolstoel aan een trapmechanisme bevestigd en fietste door Belgie. Ik had er een stoel bijgepakt en samen keken we naar de tv, waarop de straten sneller voorbij gingen als mijn vader wat sneller trapte, wat hij maar één keer deed. Mijn vader keek vol aandacht naar de keitjes op straat,…
Het begon met een witte wijn om een uur of 11 in de ochtend een week eerder. Ik was bij mijn vader op bezoek en er bleek een afscheid te zijn. Een mevrouw van een afdeling verderop was overleden en zij was niet de enige, er stierven die week ook twee andere bewoners – maar…
‘Je vader gaat harder achteruit dan jij oplossingen kunt verzinnen,’ zei Mariette laatst tegen me. En daar had ze gloeiend gelijk in. Ik denk er vaak aan, want het helpt. Zoals nu net, als mijn tante Sal appt dat hij een gehoorapparaat kwijt is. Of als we gemeenschappelijk hebben vastgesteld dat het niet aan de…
Even leek het al niet meer relevant, dat geriatrische onderzoek van mijn vader. Want direct erna werd hij ziek en reageerde nergens meer op. Een stil delier, extreem veel hoesten. Maar gisteren belde hij me opeens op en klonk heel erg als zichzelf toen hij zei: ‘Hoe is het?’ Dat hij niet naar mijn antwoord…
Er zijn momenten in je leven, spirituele momenten, waarbij je kunt kiezen: lach ik erom, of ga ik erin mee? Gisteravond was zo’n moment. We stonden met zijn allen in een te Griekse kleine hotelkamer Roald in bed te stoppen. Opdat hij zou dromen. Er waren dagen voorbereiding, besprekingen en het formuleren van een intentie…
Na het zwemmen in zee zeg ik tegen Alexandra dat ik zo blij ben dat ze me heeft meegevraagd. Ze kijkt bijna verrast en in ieder geval oprecht blij. Ik ben dat ook. Dat dìt werk is, zo fijn. We lopen over een zonnige weg, met een soort time share achtige appartementen en luide brommertjes,…
Gisteren belde ik mijn vader vanuit Griekenland. Via Miranda, van de afdeling, die naar hem toeliep en hem hielp om te videobellen. Ik zag hem liggen met dat witte kussen achter zijn hoofd, zijn witte haren, heel korrelig, zo’n heel andere wereld, zo heel klein en ik liet hem de wijde Griekse avond zien. Alle…
Ik haal mijn broer op om naar mijn vader te rijden. Mijn broer heeft een operatie aan zijn been gehad, dus dat been steekt nogal uit, maar het past in mijn auto. We gaan naar mijn vader omdat vandaag onze moeder precies vier jaar geleden overleden is. We zijn tot nu toe ieder jaar deze…
We gingen naar mijn vader om de ring te brengen. De prachtige versmelting van twee ringen, gemaakt door Marike met wie ik vroeger de tafels in Kanis&Meiland bediende maar die nu haar atelier Luz heeft. Ik was met Alex, we hadden ook samen die oude ring van mijn vaders vinger getrokken immers, dus er weer…
Mijn broer Bart promoveerde en dat deed hij uitstekend. Hij wist alle antwoorden op alle vragen en mijn vader keek naar hem en de tranen van trots rolden over zijn wangen. Het begon om drie uur, maar ik was al om half 2 in het tehuis. Nagels knippen, pluisjes wegvegen. En toen; mooie schoenen aan….
Ik nam me net voor om dit jaar vooral geld uit te gaan geven, in plaats van het de hele tijd heel erg te willen verdienen. Er is iets met dat ‘willen verdienen’ waar ik moe van ben. Niet dat ik niet meer werk, niet dat dat kan, maar ik ga voor ‘kom maar door…
Ooit schreef ik een verhaal over een meisje zoals ik. In tuin van mijn moeder, voorovergebogen over het wortelgroen, bevroren in de tijd. Mijn broer en ik hadden allebei een lapje grond dat van ons was. Waar, voor zover ik me kan herinneren, nooit veel méér dan die wortels wilden groeien. Of aardappels misschien; schaduwgrond….
Het lege huis werd gisteren schoongemaakt door een schoonmaakploeg, dat gebrek aan stof ga ik straks zien, vanmiddag, voordat ik met mijn vader zijn oortjes ga checken – als het kan. Want hij is ziek, heeft antibiotica en is in zijn beste doen al niet de beste verslaggever van zijn eigen gesteldheid. ‘Wat hoort u…
Veel zeep en koud water, had Marike gezegd, dus ik ging met Alex naar mijn vader om diens trouwring van zijn vinger te trekken. Het viel niet mee, de ring was vergroeid met zijn vinger, zoals je bij oude bomen wel ziet; dat er een beetje boom omheen groeit. Maar het lukte. Daarna moesten we…
Ik loop bij Marike binnen om een ring met ringen op te halen. Ze laat het me zien; het zijn ringen in alle maten en ik mag ze één voor één aan mijn vaders hand schuiven om zijn vinger op te meten: die nieuwe ring wordt een mix van zijn trouwring en die van mijn…
Een cliffhanger maken van de werkelijkheid; dat voelde gisteren een beetje gek. Want na het zoeken, na het besluit om woensdag door te gaan met het openen van alle dozen, stuurde Bart een paar uur later een bericht. Van een zakje, gevonden in een doos die nog in het huis stond, ‘een vrij random doos.’…
Mijn broer en ik staan in de opslag en we zoeken. We kunnen kiezen uit tachtig dozen en een tafel, wat kunstwerken en een kast op zijn zij. Ik heb al in doos 44 gekeken, want dat leek Bart (mijn broer dus) een waarschijnlijke locatie voor de kluis, zelfs al staat er ‘bureauspullen’ op de…
‘ ‘We moeten de slingers zelf ophangen,’ zeg ik de ochtend van zijn verjaardag. Het wordt ieder jaar iets lastiger voor mijn vader dat mijn moeder er niet bij is, en toch gaan we ieder jaar lunchen op de plek waar ze er voor het laatst wèl bij was. ‘Dat voelt zowel lastig als logisch….
Als ik in de file naar huis sta heb ik tijd om wat mensen te appen. Ik stuur een bericht naar Monique over het kinderboekenbal, waar ik nog geen kaartje voor heb, omdat ik ‘in between uitgevers’ zit, zelfs al is mijn boek Beste broers dit jaar kerntitel. Hoe het met het uitruimen gaat vraagt…
Mijn vader heeft nieuwe oren en nieuwe wielen. Een coole uitvinding die wielen, ze zitten aan zijn gewone rolstoel en dan moet je wel duwen, maar pakken die wielen je intentie op, net als een elektrische fiets. Alleen is mijn vaders intentie dankzij zijn herseninfarct hard rechts, zacht links, dus rijdt hij steeds bijna tegen…
‘Heb je nog iets moois gevonden?’ vraagt de buurvrouw die even langskomt om naar de boeken te kijken. Ik denk meteen aan mijn broer, die kan zien of iets waarde heeft of niet, kon hij altijd al. Hebben we zo’n soort ontdekking, een schatkist op zolder, met Spaanse munten? Vroeger, ik was zeven ofzo, verzamelden…
Het is lastig om beslissingen te nemen die niet helemaal van jou zijn. Het huis van mijn vader is allereerst van hem. Maar hij woont er niet meer, en de broeken met knopen, de mooie blousen; hij gaat ze waarschijnlijk niet meer dragen. Waar laat ik ze dan? Net als de sieraden van mijn moeder….
Op zolder vinden we drie typemachines. ‘Die wil ik,’ zegt Aran bij de Olympia. Hij heeft er één keer op getypt, op zo’n ding, bij de schaakclub stond er eentje. Milo heeft een muziekding vast dat ik ken van vroeger bij oma. Een ding dat engeltjes in schilderijen vasthebben, maar daar zit geen geluid bij,…
Ik bel mijn vader na het paleis in Fontainebleau. De jongens zitten in het park bij te komen van alle wandtapijten, ik wil nog even lopen. Na twee rondjes bellen neemt hij op, hij verstaat me niet, zegt hij. ‘Je moet de hoorn tegen je oor doen,’ antwoord ik. Ons altijd terugkerende refrein. ‘Ik hoor…
We zijn in Frankrijk, in een torentje aan een soort snelweg, maar dat geeft niet, want er is een geweldige tuin, en een mini-zwembad en er is vriendelijk weer. Er is ook een rivier, maar daar kunnen we niet bij, omdat alle huizen langs de rivier met hekken zijn afgesloten, soms met honden ook –…
Net als het niet harder kan regenen, gaat het nog harder regenen. De Belgische wegen zijn gemaakt om te aquaplanen, maar het is niet druk op de weg – voor zover ik kan zien. We zijn onderweg naar Aran die op klimkamp is in het Franse Fontainebleau, een plek die elke klimmer blijkt te kennen,…
Ik vroeg mijn vader of het mocht, schrijven over hem, de komende tijd. Om het leegruimen van het huis bij te houden, om de tijd bij te houden. ‘Het gaat over jou, maar ook over mij, en hoe het voelt,’ zei ik. En ik dacht: over dat ik ooit wegliep, dat ik dat huis wat…
Mijn vader zit in een tehuis met nog een prima bewustzijn, maar een spectaculair tegenstribbelend lijf en hier en daar wat hersenschade. Mag ik over hem schrijven? Ik ga het hem morgen vragen. Want dat is het verhaal dat ik de komende zomer te bieden heb; het leegruimen van het ouderlijk huis, het waden door…
Met mijn telefoon voor me uit wandel ik door het bosje achter huis van mijn ouders. Naar rechts bij het binnenkomen, langs het Helbertijnbankje, daarna de klimboom, de eendenvijver, het bruggetje. Ik probeer niet teveel met de telefoon te wiebelen want straks moet er een mp4 van komen. Voor in het apparaat bij mijn vader…
Ik ben dus het geweldige boek van Merel aan het lezen, de Regels van Roze heet het, en daarin staat in het eerste hoofdstuk dat je een online tekst altijd met je ‘banaan’ moet beginnen. Jullie, de lezers, zijn namelijk ongeduldige aapjes, en jullie willen die banaan. Als schrijver moet je die meteen geven, want…
Buiten peddelen twee zwaantjes achter hun vader aan, de meerkoeten hebben 8, nee 7, nee nog maar 6 kleine giertjes. Binnen maak ik me klaar om mijn eigen vader op te zoeken, die in zijn tehuis geen tv heeft, althans, geen aangesloten tv. Alles wat er te zeggen valt bevindt zich onder de oppervlakte. Aan…
Toevallig ga ik opeens twee dagen achter elkaar naar Rotterdam. Van de ene grote stad naar de andere. Met die fijne snelle trein die er drie kwartier over doet, een half uur sneller dan de normale, waardoor je het gevoel hebt dat je tijdens het rijden tijd zit in te halen. De tweede keer is…
Aran en Milo gingen gretiger dan anders naar opa omdat ik ze een wortel had voorgehouden; ze mochten aldaar alvast een verjaarscadeau uitpakken. In het kader van de scheiding en de eerste keer verjaardagen besloot ik dit jaar tot maximale verjaardagsspreiding. Dit was stap één. Mijn tante was er ook, dat was de tweede…
Gisteren waren we op allerlei manieren fietsen kwijtgeraakt; die van Aran aan de fietsenmaker omdat zijn versnellingen het niet meer deden. Die van Milo bij atletiek omdat we van daar verder gingen in een auto om bij mijn vader pre-Paaseieren te zoeken en iets met nieuwe telefoons en wasballen. Die telefoons waren na een tijdje…
Ik ga zo nog even een foto van een dier maken. Een zwaan. Of een meerkoet. Of iets anders wat hier bij de boot rondzwemt. Om symbolisch te laten zien; ik ben er weer bovenop, althans, boven water, althans, iets in de trant. En dat is mede dankzij de reacties op mijn vorige blog. Dankzij…
[maar nu even niet; om derden niet te kwetsen heb ik deze post weggehaald]
Over het eten van herinneringen
Daarnet herschreef ik weer het verhaal dat ik vanmiddag met Roald van Oosten ga (proef)opnemen. Het is een project voor de Afsluitdijk, voor Hi-Lo, en je gaat het horen als je daar rijdt. Vanaf mei geloof ik, maar dat zal ik nog even checken. Het is de vijfde of zesde versie, en dan wordt het…
Ik zit hier in een pipowagen in Boxmeer, omdat ik straks bij het Elzendaalcollege workshops ga geven. Het is hier heel stil, op wat paarden na, want dit is ook een manege, en een bed&breakfast en ik reed hier gisteren in de nacht naartoe en zocht me suf, maar daarnet ontdekte ik dat er overal…
Het meest ontroerende moment komt tegen het einde als Xander Vrienten Trijntje Oosterhuis niet alleen bedankt voor de samenwerking, maar ook voor haar ‘armen’. Hij ontroert zichzelf per ongeluk als hij dat zegt, en ik, in de zaal, toch al opengewrikt als een oester – na een concertavond vol zoetmooie liedjes van Henny Vrienten begeleid…
Gistermiddag was het afscheid van Imre die maar 43 is geworden en ’s avonds was ik bij Huub Stapel in Beverwijk, in een zaal vol grijze kuiven. Een try out was het nog, ik ga Huub later voor Trouw aan de tand voelen over zijn voorstelling, die Alleen familie heet. Nog los van de voorstelling…
En toen greep één van die verhalen de macht en nu denk ik dag en nacht aan een thriller, voor volwassenen nog wel. Heel erg buiten mijn doelgroep. Als mijn redacteuren dit lezen gaan ze vast zachtjes mopperen, want er stond zoveel kinderboek op de agenda, komt nog wel, heus wel, maar nu even niet….
De patrijspoort achter mijn scherm toont een wereld die van rood naar donkerpaars is gegaan, er staan bouwkranen, drie stuks, drie wijzen in het oosten. Op mijn scherm sudderen verhalen, waarvan ik me bij allemaal nogal fundamentele dingen afvraag; heeft de hoofdpersoon niet een ander geslacht nodig? Deugt dit verhaal uberhaupt? Wat onderzoek ik hier…
Door het Vondelpark zwalkte een man met dreads op zijn hoofd en een gitaar in zijn handen. Hij zag er niet koud uit, hoewel het wel koud was. Hij zong een lied dat niet helemaal samenhing met de klanken uit zijn gitaar. Ik was me aan het haasten naar de Roos, waar ik mijn laatste…
Het was klein en traditioneel, met de kist door de dorpsstraat en luidende klokken en alle winkels gingen dicht. Wij liepen achter de kist aan, mensen stonden langs de weg. Ze stonden stil en keken, respectvol. Een mevrouw die op een rollator zat stond op toen de kist voorbij kwam. Een man op een straathoek,…
Kijk nou, dit kreeg ik van een hele klas cadeau. Ze lazen Slipjacht niet alleen, ze deden nog iets veel beters: ze maakten er hun eigen verhaal van. Dankjewel Udens College!
Undercover zelfhulpboek Jowi Schmitz schreef met Zeemeermeisje een undercover-zelfhulpboek voor kinderen en volwassenen. Het staat niet bij ‘zelfhulp’ in de schappen van de boekwinkel, en op de cover lees je dat ook niet. Maar dat geeft niet zegt Schmitz, het gaat erom dat je het voelt als je het leest. ‘Dit boek maakt je leven…
De katten hadden ruzie vannacht en nu heeft Mo een kras op zijn neus en heel veel aandacht nodig, heb ik de feromonen voor Broccoli nog een standje hoger gezet. Mijn batterijen zijn op – de AA bedoel ik, niet metaforisch – dus kan ik geen proefopnames maken voor een nieuw podcastplan. Online kom ik…
Vandaag is mijn moeder drie jaar geleden overleden. Rond 8 uur vanmorgen was dat. Zul je net zien dat ik dan in de file sta, app ik Joukje. Want het regent en ik moet naar Rotterdam over de natte A4. Het is mijn laatste scholendag van de Kinderboekenweek, die twee weken duurde. Vier klassen 6…
Sprong ik om kwart over zes mijn bed uit, groene koffertje pakken, yoga doen, katten uit elkaar halen, want die missen de jongens. Koffie zetten, papieren checken, tweede week kinderboekenweek, je zou zeggen dat het went, maar nee, dus haastig en dan, vlak voor ik de deur uit moet, en blik naar buiten. Even blijven…
Och och och wat bungelde ik gisteren. Met dertig kinderen die allemaal tegelijk bloederige suggesties schreeuwden voor het gruwelijke einde van de hoofdpersoon en een juf die het me met een vriendelijke glimlach helemaal zelf liet uitzoeken. Het was de tiende klas in drie dagen tijd en in mijn hoofd klonk een gestaag aanzwellend zoemen….
De school heette anders dan op het contract en de mevrouw die ik de weg vroeg, meende zeker te weten dat ik heel ergens anders moest zijn. Maar gelukkig ben ik vaak genoeg fout gereden om niet iedereen te geloven. Het bleek een nieuwe school in een oude naam, of andersom, het is maar…
Bij Trouw was een kunstborrel, voorafgegaan door uitleg over de digitale krant. Ik dacht: als ik een heel tweede leven had, werd ik ICT-er. Wel de opper ICT-er natuurlijk, en dan verzon ik een systeem dat lógisch is. Met ruimte voor nieuwsstromen, en niet al die strikken en krullen die nu aan bod kwamen. Maar…
Als je verhuist is het voordeel dat je al je spullen min of meer bent tegengekomen. Aangezien ik tevens grote plastic doorzichtige dozen had gekocht om die spullen in te stoppen, kon ik vanmorgen, wankel balancerend op een stoel, mijn winterspullen tevoorschijn trekken. Nu ligt er een hele collectie coltruien klaar (vandaag doe ik…
De eerste dag dat ik weer in Nederland wakker werd was ik verrast: er zat geen gevoel voor tijd in me. Niet dat ik me daar normaal zo bewust van ben, maar de afwezigheid ervan merkte ik wel: was het drie uur, zeven uur, elf uur? Ik had geen idee. Het gaf niet: de…
Zondag vlieg ik naar New York. Voor het eerst sinds honderd jaar weer, ongeveer. Christoph zegt dat er tegenwoordig een heleboel mensen (mole people) in de ondergrondse leven – een corona-erfenis – en dan moet ik meteen aan het boek van Anna Woltz denken. Ik herinner me dat ik een keer in de metro in…
Nog even fixen is het refrein dat al dagen door mijn hoofd stuitert. Nog even dit, nog even dat, mijn hoofd in allemaal brokjes uit elkaar gevallen. Brokjes jongens, brokjes verdriet, brokjes verhuizing en verlangen. Geen wonder dat ik gisteren onderweg naar de supermarkt steeds dacht: een heel eenvoudig verhaal, ik ga een heel eenvoudig…