‘Je vader gaat harder achteruit dan jij oplossingen kunt verzinnen,’ zei Mariette laatst tegen me. En daar had ze gloeiend gelijk in. Ik denk er vaak aan, want het helpt. Zoals nu net, als mijn tante Sal appt dat hij een gehoorapparaat kwijt is. Of als we gemeenschappelijk hebben vastgesteld dat het niet aan de…
Even leek het al niet meer relevant, dat geriatrische onderzoek van mijn vader. Want direct erna werd hij ziek en reageerde nergens meer op. Een stil delier, extreem veel hoesten. Maar gisteren belde hij me opeens op en klonk heel erg als zichzelf toen hij zei: ‘Hoe is het?’ Dat hij niet naar mijn antwoord…
Er zijn momenten in je leven, spirituele momenten, waarbij je kunt kiezen: lach ik erom, of ga ik erin mee? Gisteravond was zo’n moment. We stonden met zijn allen in een te Griekse kleine hotelkamer Roald in bed te stoppen. Opdat hij zou dromen. Er waren dagen voorbereiding, besprekingen en het formuleren van een intentie…
Na het zwemmen in zee zeg ik tegen Alexandra dat ik zo blij ben dat ze me heeft meegevraagd. Ze kijkt bijna verrast en in ieder geval oprecht blij. Ik ben dat ook. Dat dìt werk is, zo fijn. We lopen over een zonnige weg, met een soort time share achtige appartementen en luide brommertjes,…
Gisteren belde ik mijn vader vanuit Griekenland. Via Miranda, van de afdeling, die naar hem toeliep en hem hielp om te videobellen. Ik zag hem liggen met dat witte kussen achter zijn hoofd, zijn witte haren, heel korrelig, zo’n heel andere wereld, zo heel klein en ik liet hem de wijde Griekse avond zien. Alle…
Ik haal mijn broer op om naar mijn vader te rijden. Mijn broer heeft een operatie aan zijn been gehad, dus dat been steekt nogal uit, maar het past in mijn auto. We gaan naar mijn vader omdat vandaag onze moeder precies vier jaar geleden overleden is. We zijn tot nu toe ieder jaar deze…
We gingen naar mijn vader om de ring te brengen. De prachtige versmelting van twee ringen, gemaakt door Marike met wie ik vroeger de tafels in Kanis&Meiland bediende maar die nu haar atelier Luz heeft. Ik was met Alex, we hadden ook samen die oude ring van mijn vaders vinger getrokken immers, dus er weer…
Mijn broer Bart promoveerde en dat deed hij uitstekend. Hij wist alle antwoorden op alle vragen en mijn vader keek naar hem en de tranen van trots rolden over zijn wangen. Het begon om drie uur, maar ik was al om half 2 in het tehuis. Nagels knippen, pluisjes wegvegen. En toen; mooie schoenen aan….
Ik nam me net voor om dit jaar vooral geld uit te gaan geven, in plaats van het de hele tijd heel erg te willen verdienen. Er is iets met dat ‘willen verdienen’ waar ik moe van ben. Niet dat ik niet meer werk, niet dat dat kan, maar ik ga voor ‘kom maar door…
Ooit schreef ik een verhaal over een meisje zoals ik. In tuin van mijn moeder, voorovergebogen over het wortelgroen, bevroren in de tijd. Mijn broer en ik hadden allebei een lapje grond dat van ons was. Waar, voor zover ik me kan herinneren, nooit veel méér dan die wortels wilden groeien. Of aardappels misschien; schaduwgrond….
Het lege huis werd gisteren schoongemaakt door een schoonmaakploeg, dat gebrek aan stof ga ik straks zien, vanmiddag, voordat ik met mijn vader zijn oortjes ga checken – als het kan. Want hij is ziek, heeft antibiotica en is in zijn beste doen al niet de beste verslaggever van zijn eigen gesteldheid. ‘Wat hoort u…
Veel zeep en koud water, had Marike gezegd, dus ik ging met Alex naar mijn vader om diens trouwring van zijn vinger te trekken. Het viel niet mee, de ring was vergroeid met zijn vinger, zoals je bij oude bomen wel ziet; dat er een beetje boom omheen groeit. Maar het lukte. Daarna moesten we…
Ik loop bij Marike binnen om een ring met ringen op te halen. Ze laat het me zien; het zijn ringen in alle maten en ik mag ze één voor één aan mijn vaders hand schuiven om zijn vinger op te meten: die nieuwe ring wordt een mix van zijn trouwring en die van mijn…
Een cliffhanger maken van de werkelijkheid; dat voelde gisteren een beetje gek. Want na het zoeken, na het besluit om woensdag door te gaan met het openen van alle dozen, stuurde Bart een paar uur later een bericht. Van een zakje, gevonden in een doos die nog in het huis stond, ‘een vrij random doos.’…
Mijn broer en ik staan in de opslag en we zoeken. We kunnen kiezen uit tachtig dozen en een tafel, wat kunstwerken en een kast op zijn zij. Ik heb al in doos 44 gekeken, want dat leek Bart (mijn broer dus) een waarschijnlijke locatie voor de kluis, zelfs al staat er ‘bureauspullen’ op de…
‘ ‘We moeten de slingers zelf ophangen,’ zeg ik de ochtend van zijn verjaardag. Het wordt ieder jaar iets lastiger voor mijn vader dat mijn moeder er niet bij is, en toch gaan we ieder jaar lunchen op de plek waar ze er voor het laatst wèl bij was. ‘Dat voelt zowel lastig als logisch….
Als ik in de file naar huis sta heb ik tijd om wat mensen te appen. Ik stuur een bericht naar Monique over het kinderboekenbal, waar ik nog geen kaartje voor heb, omdat ik ‘in between uitgevers’ zit, zelfs al is mijn boek Beste broers dit jaar kerntitel. Hoe het met het uitruimen gaat vraagt…
Mijn vader heeft nieuwe oren en nieuwe wielen. Een coole uitvinding die wielen, ze zitten aan zijn gewone rolstoel en dan moet je wel duwen, maar pakken die wielen je intentie op, net als een elektrische fiets. Alleen is mijn vaders intentie dankzij zijn herseninfarct hard rechts, zacht links, dus rijdt hij steeds bijna tegen…
‘Heb je nog iets moois gevonden?’ vraagt de buurvrouw die even langskomt om naar de boeken te kijken. Ik denk meteen aan mijn broer, die kan zien of iets waarde heeft of niet, kon hij altijd al. Hebben we zo’n soort ontdekking, een schatkist op zolder, met Spaanse munten? Vroeger, ik was zeven ofzo, verzamelden…
Het is lastig om beslissingen te nemen die niet helemaal van jou zijn. Het huis van mijn vader is allereerst van hem. Maar hij woont er niet meer, en de broeken met knopen, de mooie blousen; hij gaat ze waarschijnlijk niet meer dragen. Waar laat ik ze dan? Net als de sieraden van mijn moeder….
Op zolder vinden we drie typemachines. ‘Die wil ik,’ zegt Aran bij de Olympia. Hij heeft er één keer op getypt, op zo’n ding, bij de schaakclub stond er eentje. Milo heeft een muziekding vast dat ik ken van vroeger bij oma. Een ding dat engeltjes in schilderijen vasthebben, maar daar zit geen geluid bij,…
Ik bel mijn vader na het paleis in Fontainebleau. De jongens zitten in het park bij te komen van alle wandtapijten, ik wil nog even lopen. Na twee rondjes bellen neemt hij op, hij verstaat me niet, zegt hij. ‘Je moet de hoorn tegen je oor doen,’ antwoord ik. Ons altijd terugkerende refrein. ‘Ik hoor…
We zijn in Frankrijk, in een torentje aan een soort snelweg, maar dat geeft niet, want er is een geweldige tuin, en een mini-zwembad en er is vriendelijk weer. Er is ook een rivier, maar daar kunnen we niet bij, omdat alle huizen langs de rivier met hekken zijn afgesloten, soms met honden ook –…
Net als het niet harder kan regenen, gaat het nog harder regenen. De Belgische wegen zijn gemaakt om te aquaplanen, maar het is niet druk op de weg – voor zover ik kan zien. We zijn onderweg naar Aran die op klimkamp is in het Franse Fontainebleau, een plek die elke klimmer blijkt te kennen,…
Ik vroeg mijn vader of het mocht, schrijven over hem, de komende tijd. Om het leegruimen van het huis bij te houden, om de tijd bij te houden. ‘Het gaat over jou, maar ook over mij, en hoe het voelt,’ zei ik. En ik dacht: over dat ik ooit wegliep, dat ik dat huis wat…
Mijn vader zit in een tehuis met nog een prima bewustzijn, maar een spectaculair tegenstribbelend lijf en hier en daar wat hersenschade. Mag ik over hem schrijven? Ik ga het hem morgen vragen. Want dat is het verhaal dat ik de komende zomer te bieden heb; het leegruimen van het ouderlijk huis, het waden door…
Met mijn telefoon voor me uit wandel ik door het bosje achter huis van mijn ouders. Naar rechts bij het binnenkomen, langs het Helbertijnbankje, daarna de klimboom, de eendenvijver, het bruggetje. Ik probeer niet teveel met de telefoon te wiebelen want straks moet er een mp4 van komen. Voor in het apparaat bij mijn vader…
Ik ben dus het geweldige boek van Merel aan het lezen, de Regels van Roze heet het, en daarin staat in het eerste hoofdstuk dat je een online tekst altijd met je ‘banaan’ moet beginnen. Jullie, de lezers, zijn namelijk ongeduldige aapjes, en jullie willen die banaan. Als schrijver moet je die meteen geven, want…
Buiten peddelen twee zwaantjes achter hun vader aan, de meerkoeten hebben 8, nee 7, nee nog maar 6 kleine giertjes. Binnen maak ik me klaar om mijn eigen vader op te zoeken, die in zijn tehuis geen tv heeft, althans, geen aangesloten tv. Alles wat er te zeggen valt bevindt zich onder de oppervlakte. Aan…
Toevallig ga ik opeens twee dagen achter elkaar naar Rotterdam. Van de ene grote stad naar de andere. Met die fijne snelle trein die er drie kwartier over doet, een half uur sneller dan de normale, waardoor je het gevoel hebt dat je tijdens het rijden tijd zit in te halen. De tweede keer is…
Aran en Milo gingen gretiger dan anders naar opa omdat ik ze een wortel had voorgehouden; ze mochten aldaar alvast een verjaarscadeau uitpakken. In het kader van de scheiding en de eerste keer verjaardagen besloot ik dit jaar tot maximale verjaardagsspreiding. Dit was stap één. Mijn tante was er ook, dat was de tweede…
Gisteren waren we op allerlei manieren fietsen kwijtgeraakt; die van Aran aan de fietsenmaker omdat zijn versnellingen het niet meer deden. Die van Milo bij atletiek omdat we van daar verder gingen in een auto om bij mijn vader pre-Paaseieren te zoeken en iets met nieuwe telefoons en wasballen. Die telefoons waren na een tijdje…
Ik ga zo nog even een foto van een dier maken. Een zwaan. Of een meerkoet. Of iets anders wat hier bij de boot rondzwemt. Om symbolisch te laten zien; ik ben er weer bovenop, althans, boven water, althans, iets in de trant. En dat is mede dankzij de reacties op mijn vorige blog. Dankzij…
[maar nu even niet; om derden niet te kwetsen heb ik deze post weggehaald]
Over het eten van herinneringen
Daarnet herschreef ik weer het verhaal dat ik vanmiddag met Roald van Oosten ga (proef)opnemen. Het is een project voor de Afsluitdijk, voor Hi-Lo, en je gaat het horen als je daar rijdt. Vanaf mei geloof ik, maar dat zal ik nog even checken. Het is de vijfde of zesde versie, en dan wordt het…
Ik zit hier in een pipowagen in Boxmeer, omdat ik straks bij het Elzendaalcollege workshops ga geven. Het is hier heel stil, op wat paarden na, want dit is ook een manege, en een bed&breakfast en ik reed hier gisteren in de nacht naartoe en zocht me suf, maar daarnet ontdekte ik dat er overal…
Het meest ontroerende moment komt tegen het einde als Xander Vrienten Trijntje Oosterhuis niet alleen bedankt voor de samenwerking, maar ook voor haar ‘armen’. Hij ontroert zichzelf per ongeluk als hij dat zegt, en ik, in de zaal, toch al opengewrikt als een oester – na een concertavond vol zoetmooie liedjes van Henny Vrienten begeleid…
Gistermiddag was het afscheid van Imre die maar 43 is geworden en ’s avonds was ik bij Huub Stapel in Beverwijk, in een zaal vol grijze kuiven. Een try out was het nog, ik ga Huub later voor Trouw aan de tand voelen over zijn voorstelling, die Alleen familie heet. Nog los van de voorstelling…
En toen greep één van die verhalen de macht en nu denk ik dag en nacht aan een thriller, voor volwassenen nog wel. Heel erg buiten mijn doelgroep. Als mijn redacteuren dit lezen gaan ze vast zachtjes mopperen, want er stond zoveel kinderboek op de agenda, komt nog wel, heus wel, maar nu even niet….
De patrijspoort achter mijn scherm toont een wereld die van rood naar donkerpaars is gegaan, er staan bouwkranen, drie stuks, drie wijzen in het oosten. Op mijn scherm sudderen verhalen, waarvan ik me bij allemaal nogal fundamentele dingen afvraag; heeft de hoofdpersoon niet een ander geslacht nodig? Deugt dit verhaal uberhaupt? Wat onderzoek ik hier…
Door het Vondelpark zwalkte een man met dreads op zijn hoofd en een gitaar in zijn handen. Hij zag er niet koud uit, hoewel het wel koud was. Hij zong een lied dat niet helemaal samenhing met de klanken uit zijn gitaar. Ik was me aan het haasten naar de Roos, waar ik mijn laatste…
Het was klein en traditioneel, met de kist door de dorpsstraat en luidende klokken en alle winkels gingen dicht. Wij liepen achter de kist aan, mensen stonden langs de weg. Ze stonden stil en keken, respectvol. Een mevrouw die op een rollator zat stond op toen de kist voorbij kwam. Een man op een straathoek,…
Kijk nou, dit kreeg ik van een hele klas cadeau. Ze lazen Slipjacht niet alleen, ze deden nog iets veel beters: ze maakten er hun eigen verhaal van. Dankjewel Udens College!
Undercover zelfhulpboek Jowi Schmitz schreef met Zeemeermeisje een undercover-zelfhulpboek voor kinderen en volwassenen. Het staat niet bij ‘zelfhulp’ in de schappen van de boekwinkel, en op de cover lees je dat ook niet. Maar dat geeft niet zegt Schmitz, het gaat erom dat je het voelt als je het leest. ‘Dit boek maakt je leven…
De katten hadden ruzie vannacht en nu heeft Mo een kras op zijn neus en heel veel aandacht nodig, heb ik de feromonen voor Broccoli nog een standje hoger gezet. Mijn batterijen zijn op – de AA bedoel ik, niet metaforisch – dus kan ik geen proefopnames maken voor een nieuw podcastplan. Online kom ik…
Vandaag is mijn moeder drie jaar geleden overleden. Rond 8 uur vanmorgen was dat. Zul je net zien dat ik dan in de file sta, app ik Joukje. Want het regent en ik moet naar Rotterdam over de natte A4. Het is mijn laatste scholendag van de Kinderboekenweek, die twee weken duurde. Vier klassen 6…
Sprong ik om kwart over zes mijn bed uit, groene koffertje pakken, yoga doen, katten uit elkaar halen, want die missen de jongens. Koffie zetten, papieren checken, tweede week kinderboekenweek, je zou zeggen dat het went, maar nee, dus haastig en dan, vlak voor ik de deur uit moet, en blik naar buiten. Even blijven…
Och och och wat bungelde ik gisteren. Met dertig kinderen die allemaal tegelijk bloederige suggesties schreeuwden voor het gruwelijke einde van de hoofdpersoon en een juf die het me met een vriendelijke glimlach helemaal zelf liet uitzoeken. Het was de tiende klas in drie dagen tijd en in mijn hoofd klonk een gestaag aanzwellend zoemen….
De school heette anders dan op het contract en de mevrouw die ik de weg vroeg, meende zeker te weten dat ik heel ergens anders moest zijn. Maar gelukkig ben ik vaak genoeg fout gereden om niet iedereen te geloven. Het bleek een nieuwe school in een oude naam, of andersom, het is maar…
Bij Trouw was een kunstborrel, voorafgegaan door uitleg over de digitale krant. Ik dacht: als ik een heel tweede leven had, werd ik ICT-er. Wel de opper ICT-er natuurlijk, en dan verzon ik een systeem dat lógisch is. Met ruimte voor nieuwsstromen, en niet al die strikken en krullen die nu aan bod kwamen. Maar…
Als je verhuist is het voordeel dat je al je spullen min of meer bent tegengekomen. Aangezien ik tevens grote plastic doorzichtige dozen had gekocht om die spullen in te stoppen, kon ik vanmorgen, wankel balancerend op een stoel, mijn winterspullen tevoorschijn trekken. Nu ligt er een hele collectie coltruien klaar (vandaag doe ik…
De eerste dag dat ik weer in Nederland wakker werd was ik verrast: er zat geen gevoel voor tijd in me. Niet dat ik me daar normaal zo bewust van ben, maar de afwezigheid ervan merkte ik wel: was het drie uur, zeven uur, elf uur? Ik had geen idee. Het gaf niet: de…
Zondag vlieg ik naar New York. Voor het eerst sinds honderd jaar weer, ongeveer. Christoph zegt dat er tegenwoordig een heleboel mensen (mole people) in de ondergrondse leven – een corona-erfenis – en dan moet ik meteen aan het boek van Anna Woltz denken. Ik herinner me dat ik een keer in de metro in…
Nog even fixen is het refrein dat al dagen door mijn hoofd stuitert. Nog even dit, nog even dat, mijn hoofd in allemaal brokjes uit elkaar gevallen. Brokjes jongens, brokjes verdriet, brokjes verhuizing en verlangen. Geen wonder dat ik gisteren onderweg naar de supermarkt steeds dacht: een heel eenvoudig verhaal, ik ga een heel eenvoudig…
Gisteren was ik bij mijn vader omdat hij een nieuwe koelkast kreeg. Natuurlijk kwamen ze later dan ze zeiden, dus we hadden tijd om in de woest verwilderde tuin een haring te eten, en de wat zachte paprika ook maar meteen, want misschien moest die nieuwe wel 24 uur zonder stroom vanwege het veilig terugklotsen…
Ik woon op een boot, maar mijn hoofd klotst deze weken ook. Er is een avondvierdaagse, er zijn feestjes en – o ja schaken regelen – er zijn andere, ernstiger zaken die mijn hoofd vullen. Ondertussen wandelt het Zeemeermeisje al door de wereld en druppelen de fijne reacties binnen. Vaak ook verbaasde reacties: ‘Ik…
De ochtend van de boekpresentatie was ik in de klas van Milo om een verhaal met ze te maken. Ik had stickers van Zeemeermeisje bij me waar ik uiteraard heel verantwoordelijk mee omging. ‘Niet op de school plakken hoor, maar als het op de auto van je moeder mag…’, en we hadden het over verhalen…
Morgen komt het Zeemeermeisje. Een meisje dat op het dak van haar huis een oude vrouw ontdekt, in een tent. Ze gaan elkaar helpen, zelfs als dat bijna onmogelijk lijkt. Een zacht verhaal denk ik, zonder haakjes, zonder ‘ik heb het allemaal zelf meegemaakt’. Hoewel ik het huis van Huda gebruikte en het dak van…
Eind april en half mei verjaren mijn zonen. Dan roept Aran eerst twee weken lang; haha, ik ben vijf jaar ouder dan jij. Totdat het vanmorgen niet meer hoefde. We stonden om half zeven op voor de cadeautjes, en Milo was volgens zijn grote broer enorm ‘lucky’ is omdat hij een hele goeie pokemankaart packte….
Soms begint 1 januari niet op 1 januari maar na een vakantie. Een meivakantie bijvoorbeeld. Dan zijn er opeens op de terugreis hele bergen nieuwe plannen. Dan ga ik een baan zoeken, veranderen, opleidingen doen. Van een vriendin leerde ik dat je dan naar het strand moet. Om met iemand te lopen en te vertellen…
We zijn op weg naar Parijs met de Thalys. Milo, Aran en ik. Ik heb nog nooit in de Thalys gezeten, we gaan hárd, Antwerpen en Brussel vliegen voorbij, niet dat we kijken, want ik heb de jongens verleid met ongelimiteerd schermpje kijken, en zelf zit ik te schrijven. Naar het Zuiden! Met de trein!…
Ik ben op een school waar ik drie jaar geleden ook al was, het is ‘activiteitenweek’ en wij zijn één van die activiteiten, met meerdere schrijvers, we mogen allemaal drie keer een klas ‘doen’. Een school die verhalen wil, die auteurs uitnodigt, ik ben er blij om. Alle klassen die binnenkomen hebben mijn boek Weg…
Stel dat je een inboedel in zijn geheel overneemt, misschien zelfs het huis erbij, als de eigenaar in kwestie is overleden. Een oma bijvoorbeeld, geen beroemdheid, niet bijzonder aardig, misschien zelfs nauwelijks opgemerkt door haar omgeving. Ze wordt uitsluitend gemist door haar kleinkinderen vanwege de enorme hoeveelheden zondagse taartjes die ze leverde, en door de…
Vandaag zou mijn moeder eenentachtig zijn geworden. We zouden naar Oegstgeest zijn gegaan, broer, aanhang, een kleine kudde neefjes. En mijn moeder (in mijn fantasie heeft ze allebei haar benen nog) zou één van haar taarten hebben gebakken, naar Zweeds recept. We zouden in de tuin zijn gaan zitten, waar allerlei plantjes als vanzelf heel…
Ik was in Zuid-Afrika gelukkig aan het zijn toen er opeens een oorlog begon. Ik bleef er nog iets langer, omdat ik corona had, en niet naar huis mocht vliegen. Ik hoorde dus opeens bij het nieuws. Nu ben ik weer thuis met muts en wanten en blij met het licht en het blauw. In…
Ik zit op het puntje van de wereld, ouderwetse wereldkaart voor ogen, daar, voorbij de horizon, houdt het op, daar valt alles eraf. Verderop graast een struisvogelpaar, een bavianenfamilie wandelt de weg op. Een schildpad is druk bezig er juist weer af te komen, van die weg. Die eindeloze weg die hier in een fraaie…
Als er een versie van een boek af is, valt er even een stilte. Ik kan niet meteen door naar een nieuw project, ik heb nog niet genoeg afstand voor een nieuwe kritische ronde. En hoewel ik me dan tijdens het schrijven enorm verheugd heb op die tijdelijke leegte, valt hij altijd tegen. Toen ik…
Ik maakte net deze foto, de weerspiegeling van mezelf in de ruit van mijn studio, waar ik net binnenkwam, Milo naar school, die blije opluchting omdat er opeens een vrijwel rimpelloze dag voor me ligt, met weliswaar stomme klusjes als adminstratie, maar toch, helemaal van mij, pas in de avond onderbroken door zoet kindergeregel in…
Ze kwamen. Omdat het in de buurtkrant had gestaan, omdat ze het op de site hadden gezien, of omdat ze mijn vrienden zijn. Wat zeg ik; iedereen die kwam was mijn vriend. Ze trotseerden de twee dagen pisweer die we per ongeluk voor ons evenement hadden uitgekozen. Ze liepen met erwtensoep en gluhwein van Sonja…
Het begon met regen en storm en een wegwaaiende partytent, die we net zo trots in elkaar hadden gepuzzeld. Sonja stond klaar met de soep, Roald en ik stonden klaar met flyers. Mijn zoons en Edwin stonden ook klaar. Het enige wat kwam was regen. En toen – in de verte, een mevrouw die moeilijk…
‘Je probeert ook te kijken naar wat er níet is,’ zei Jacintha Ellers, hoogleraar evolutionaire biologie, toen ik haar interviewde voor Neushoorns in het Noorderpark. Ze zit niet in de audiowandeling, maar hopelijk wel in het vervolg, het vervolg van kijken in de toekomst, van wat er nog gaat komen, van wat er nog niet…
Voor de audiowandeling die ik met Roald aan het maken ben, doe ik veel interviews. Radio-interviews, bedoeld om de audio te bewaren, en niet om er later op papier een artikel van te knutselen. Ik heb er speciaal nieuw speelgoed voor gekocht: een Zoom h5, met een shotgun mic (geen piemel, maar zo noemde ik…
Er zit een oogziekte in mijn familie waarvan ik lang heb gedacht dat hij ‘stargaze’ heette. Meteen het mooiste onderdeel ervan, die naam. Of ik ‘m heb weet ik nog niet, daar ben ik nog te jong voor. Maar ‘sterrenstaren’ is wel iets wat ik veel doe, de laatste tijd. Meestal nadat ik een tijdje…
Het leven is opgedeeld in allemaal totaal verschillende brokjes deze maand. Veel schoolbezoeken, soms een pabo, dan opeens een schaaktoernooi of een (geweldige) eerste dag van een podcastcursus. Ik hou het bij door heel veel in mijn agenda te kijken. Niet omdat ik niet weet wat er komt, maar omdat het iets geruststellends heeft om…
Er was een feestje gisteren; de Gouden Kinderboekenborrel in het verre Amsterdamse westen, naast de Kweker, op een groot terrein met niets dan voedsel. De plek waar de beste chefkok ter wereld Natasja (toen ze nog in Nederland woonde) naartoe ging, gewapend met een magische toegangspas. Het feest vond plaats in de Centrale Markthal een…
We logeren drie dagen in een huisje in Friesland, mijn vader, mijn tante en ik. Het uitzicht is grasland, twee paardjes en een schuine wilg met een bordje: Donot feed! Achter de paardjes: boomgroepen met een ritme, van groot naar klein en weer terug. Er zit iets geruststellends in dit uitzicht. Als ik hier zou…
Milo liep de hele ochtend al rond met Arans rugzak omdat ik had geroepen dat ik kleine jongens met grote tassen zo lief vind. Iets later fietste ik een stukje met Aran mee richting middelbare school. We hadden het over huiswerkstrategieën. Of we een kleurenprinter nodig hebben voor BeVo (bij ons heette dat handvaardigheid), maar…
Laatst kwam er een politieboot met zoveel vaart voorbij dat bij ons de rioleringsbuis brak en bij de buren de gasleiding. Dat is botenleven. Net zoals ik nu, bijna als vanzelf, de drang begin te voelen om gangboorden schoon te spuiten en te schilderen. Ik stel me voor dat tuinieren ook zo werkt, naar de…
Ik ben er doorheen, alle zin van Zeemeermeisje zijn gezien en gewogen. Mijn nieuwe kinderboek, dat hoop ik in het voorjaar gaat uitkomen (toch, Monique?). Deze laatste herschrijfrondes voelen als stofzuigen en tegelijk controleren of de plafonds wel deugen; het voelt als alle kanten tegelijk op kijken, terwijl ik met een verfkwast in mijn broekzak…
Daar fietste hij met zijn kaftpapier in zijn nieuwe tas op zijn rug, op weg naar de middelbare. Ik ging mee tot vlak na de drukte bij het Centraal Station, vanaf daar kon hij het zelf, zei hij. En dat geloofde ik, dat is namelijk zo. Toen ik me omdraaide en terugfietste, terug naar mijn…
Achterin de Dom zaten Femke, Lonneke en Hans, speciaal voor mij, als moderator van het Gesprek van de Dag. Van blijdschap vergat ik me prompt voor te stellen bij de introductie, maar daarna ging het goed. Dit keer waren Alexandra Broeder en Michel van den Bogaard te gast, we hadden het over kinderen en schapenkinderen….
Toen ik ooit begon bij NRC Handelsblad werd er vaker gevraagd of ik gesprekken wilde modereren. Soms zei ik ja, maar dan had ik altijd meteen spijt. Zo’n afspraak ging dan als een wolkenkrabber in mijn agenda staan, en dan kon ik er niet meer omheen kijken. De hele tijd dacht ik alleen nog maar…
Recept voor een festival: Loop naar het midden van het veld. Heb je een kind? Laat het kind dan kiezen welke tent er onderzocht gaat worden (ik weet al welke). Het kind in jezelf mag ook kiezen trouwens. Blijf daar een tijdje in de buurt. Luister naar de mensen die naar buiten komen. Begluur de…
Het festival is al halverwege, maar voor mij begint het vandaag. Theaterfestival Boulevard: eerder was ik hier festivalschrijver, dit keer mag ik ook gesprekken leiden. Direct uit het station fiets ik op mijn ov-fiets langs de lange rij bij de Bossche bollen, rechtdoor, het hart van de stad in. Door de koopgoot, langs het plein…
Vlak voor ik bij de Ysbreeker binnenliep, ademde ik een stukje boom in, waardoor ik alleen maar om water kon fluisteren. Zo werd het gesprek met de organisatie van Theaterfestival Boulevard over alle geweldige gesprekken die eraan zitten te komen extra spannend. Nóg spannender. Want het festival gaat door. En daar ben ik heel erg…
We gaan straks uit vaccineren, Aran en ik. Gisteren probeerde ik ons samen in te plannen, zijn eerste, mijn tweede, maar dat bleek logistiek een brug te ver. Dus nu gaat Aran naar het inloopspreekuur en ik daarna naar mijn afspraak. Hij vindt het spannend, we hebben al een paar keer berekend hoe laat hij…
Dit is een oproep: ik zoek een huisje. Het mag klein zijn, maar wel graag met bed en sanitair. Achterin een tuin misschien, een oud schoollokaal, of alleen doordeweeks in een volkstuin, als de rest van de wereld werkt. Als ik maar een fijn plekje heb om verhalen te schrijven. In ieder geval voor een…
‘Zo fijn dat ik het gevoel heb dat je er klaar voor bent,’ zei ik tegen Aran, terwijl we met zijn koffer naar het schoolplein liepen. Hij ging op kamp. Maar het was méér dan klaar zijn voor kamp, het was ook de midddelbare school, een nieuw leven, een nieuw ritme. Het plein was vol…
Gisteren was ik met Aran naar zijn nieuwe middelbare school en dat was net een reünie. Anouk was er, die ooit bij mij aan de bar in het Kremlin zat en die nu opeens een tweeling van twaalf heeft. Er was ook een vrouw die zeker wist dat ik met haar in een bootje op…
Nadat ik was thuisgekomen met mijn griffel, mocht Milo hem vasthouden. Dat was leuk, we waren alleen thuis, mijn achtjarige en ik. Hij had de griffel in beide handen vast en keek naar me met een nieuwe blik in zijn ogen. Bewondering misschien, maar eerder nog: verrassing. Gut, die moeder van mij kán iets. Zodra…
Gisteren werd ik verrast bij de uitgeverij, waar ik nietsvermoedend dacht over mijn nieuwe verhaal te gaan praten. Beetje trillerig, maar heel trots en blij hoorde ik daar het juryrapport en ik kreeg bloemen en die griffel in dat mooie doosje wat hem nóg echter maakt. Vandaag om vier uur mocht ik het vertellen, maar…
De blote kuiten van de vorige foto begonnen me een beetje tegen te staan, dus dit stukje is geschreven uit eigenbelang. Maar het gaat over mijn moeder. Over mijn moeders bankje, waar we gisteren wat gingkoblaadjes aan toevoegden. Wat niet mag, dus ik noem geen namen en ook geen locaties. Maar ik ben wel heel…
De mevrouw achter me stond met twee hippe Marokkaanse jongens te babbelen. De ene had een zusje met het syndroom van Down, dus hij vond het belangrijk dat hij gevaccineerd werd. De mensen voor me zeiden niks. Aran begon ondertussen aan de andere kant van de stad aan het NK schaken voor scholen. Het was…
Vanmorgen heb ik het wereldrecord traktaties maken verbroken. Coronaproof ook nog. Milo is in de vakantie jarig geweest en ik had het bedacht van tevoren, dat dinsdag een goeie dag zou zijn. Dan is er de leuke juf (de andere is ook leuk, maar vaker boos), dan hebben ze die eerste rommelig nadevakantie-maandag al gehad….
Terwijl ik de manen van mijn jongste kam, denk ik aan het verhaal dat ik aan het schrijven ben. Hoe het zijn einde nadert – maar dat doet het al een tijdje. En hoe heerlijk dat kan voelen. Een wereld om naartoe te gaan. Muren om nog iets rechter te zetten, een kek versierinkje gewoon…
Vandaag zou mijn moeder tachtig zijn geworden. In plaats daarvan is ze al anderhalf jaar dood. Ik bak citroencake met Aran, naar het recept van die geweldige blog van Caroline en haar vriendinnen, de Universal Moms. De hele ochtend heb ik foto’s van Aran zitten uitzoeken voor zijn twaalfde verjaardag, dan krijgt hij een fotoboek….