Eenentachtig

Vandaag zou mijn moeder eenentachtig zijn geworden.
We zouden naar Oegstgeest zijn gegaan, broer, aanhang, een kleine kudde neefjes. En mijn moeder (in mijn fantasie heeft ze allebei haar benen nog) zou één van haar taarten hebben gebakken, naar Zweeds recept. We zouden in de tuin zijn gaan zitten, waar allerlei plantjes als vanzelf heel prachtig stonden te bloeien (ik weet tegenwoordig dat dat niet zo vanzelfsprekend is). Ze zou me wijzen op een bloeiende boom. ‘Prunus,’ zou ze zeggen, omdat ik dat ieder jaar vergeet. En dan zou ik Milo vertellen dat zijn oma van alle planten de namen weet. ‘Nee hoor,’ riep ze dan snel. ‘Niet van allemaal.’ We zouden thee drinken in te kleine kopjes, en mijn kinderen en hun neefjes veegden de kruimels van hun schoteltjes, waarna ze haastig in het bos van Wijckerslooth verdwenen.
‘Eenentachtig,’ zou mijn moeder zeggen. ‘Goh. Dat is echt oud.’ En dan keek ze er behoorlijk tevreden bij, omdat ze dat maar mooi was geworden.