Weerstand

Als er een versie van een boek af is, valt er even een stilte. Ik kan niet meteen door naar een nieuw project, ik heb nog niet genoeg afstand voor een nieuwe kritische ronde. En hoewel ik me dan tijdens het schrijven enorm verheugd heb op die tijdelijke leegte, valt hij altijd tegen.
Toen ik nog Aikido deed had ik dat ook altijd: een perfecte worp bevat eenzelfde soort leegte: geen weerstand, geen kracht, dán vliegt je tegenstander door de lucht, dan stort hij pas lekker hard ter aarde. Maar terwijl je zo’n perfecte worp aan het doen bent, voel je dus niks. Vond ik altijd moeilijk te verwerken. Bij een gevecht verwacht ik weerstand. Zoals ik bij pijn verdriet verwacht. Voel ik niks, dan ga ik het zoeken, die weerstand, zelfs al weet ik dat het zonder niet alleen kan, maar lichter is.
Die leegte dus, ik wandel er doorheen vandaag. Probeer het open te laten. of nou ja, een beetje open. misschien dat ik stiekem aan een verhaal begin. Of een verhaal luister. Of iemand tegen de grond mep. Omdat het kan.