Mijn to do list is geslonken tot 1. En dat is: naar ’t café en schrijven. Ik kan het gewoon niet achter deze computer. Ik krijg enorme kooplust ook. Misschien nog even wat online schoenen kopen. Of nee, dat had ik laatst gedaan en toen kreeg ik twee paar gruwelijkheden en na zo’n miskoop denk…
Ik heb twee aikido leraren gehad, de eerste geloofde dat het zin had om een tijdje te prutsen. Om via het prutsen het goeie te leren. Dat was ook luiigheid denk ik achteraf, maar oh, wat heb ik het vol hartstocht tijdenlang fout gedaan. De leraar daarna geloofde in goeie techniek en die leerde hij…
We hebben Milo’s haar nooit geknipt, dus nu heeft hij lange krullen. Pluizig lange krullen, minstens-één-keer-per-dag-borstelen-krullen. Gisteren deed ik er een knotje in. Hij stond de hele tijd voor de spiegel verbaasd naar zichzelf te kijken. Tot het knotje los was. Toen at hij de tafel op.
Ik dacht over een blog en wat de grenzen zijn. Toen met Milo was het overleven. Dus ik schreef. Er was geen grens. Anderen voelden hem wel, die grens, vonden dat ik er overheen was gegaan. Dat zeiden ze niet letterlijk, ze zeiden, gut, schrijven over een te vroeg geboren kind, dat zou ik niet…
Achter mij in t Lloyd hotel zat een mevrouw te bellen. Met zo’n prachtig Engels accent vol dure scholen. Ik luisterde niet echt mee, want ik schreef over reuzen. Na een tijdje begon ik me wel af te vragen wat haar functie was. Directeur misschien, manager. Ze had het vaak over films en distributie, zelden over het…
En dan is er tussen de volgekalkte agendadagen door opeens even niks. Ik zit licht verbijsterd naar mijn scherm te kijken. Teksten ingeleverd, zelfs facturen geschreven. Er is even Niks. Of ja, dat ene verhaal, dat al tijden zit te mieren, en waar ik NU (eerst even een kopje koffie) wat zeg ik NU (koekje…
Via via kende ik een zeemansvrouw. Haar man was kapitein, half jaar op, half jaar af. De maand voor hij naar wal kwam was koortsachtig. Veel geëpileerde haren, maar ook andere zaken die moesten worden opgepoetst of juist weggemoffeld. Ik geloof dat ze allebei voor elkaar stopten met roken. Ieder half jaar weer. Toen hij…
We brengen Woek naar school en fietsen door naar de Hema. Dan naar de slager, de kluswinkel, de fietsenmaker. De fietsenmaker zet de voetsteuntjes van het fietsstoeltje van Milo wat lager terwijl Milo gewoon op het stoeltje kan blijven zitten. ‘Dankjewel,’ fluistert Milo met grote ogen. We fietsen weg. ‘Dat was lief,’ zucht mijn kind.
Stan en de negen rovers is geselecteerd voor de tiplijst van de kinderjury 2016. Samen met 99 andere fijne boeken, hoera! Ik ga meteen kijken. Dat is lastig. Want de boeken staan op alfabet en het scrollen lukt niet goed, dus ik besluit mezelf te filteren. Eerst boeken van 6-9, das een makkie. Daarna het thema kiezen. Er…
Mijn hoofd dat zich niet leeg laat denken. Over meningen en waarom die altijd ergens tegen zijn. Waarom ze gelijk staan aan roepen dat de anderen het mis hebben. Dat ze stom zijn. Stomme piemels hebben. Zelfs al hebben ze die niet. Dat soort meningen. Waardoor ik steeds denk dat ik moet roepen, harder moet…
We hebben een narcis. Als bol van sinterklaas gekregen. In december braaf in de grond gestopt. ‘Hij weet zelf wanneer het lente is,’ zei mijn moeder nog. Blijkbaar was het dat gisterochtend. Zo enorm dapper vind ik dat dan. Zo enorm dom tegelijk. Gewoon door de vries heen groeien, en bloeien ook nog. Een beetje als poezen…
Zo’n blog, dat is allemaal voorgrond. Wat zet je in de etalage. Vertel je dat je nu naar de bieb wil maar dat het regent. Of iets diepers, over een verhaal dat er nog niet is, maar dat komt (maar nee, dat verhaal moet je natuurlijk pas vertellen als het er is) Een beeld misschien: een…
Van tevoren leek het een uitstekend idee. Een dagje op je hoofd staan. Yoga, mijn nieuwe liefde sinds ik geen mannen meer knock-out sla, of tenminste, sinds ik geen aikido en zwaardvechten meer doe. Want dat blijkt dus heel hard werken te zijn, dat geyoga, met kracht, balans, uithoudingsvermogen. Precies de ingrediënten die ik leuk…
Vannacht was Milo uit zijn bed gekropen en schuifelde onze slaapkamer in. ‘Wie is daar?’ zei Edwin slaperig. ‘Hallo pap!’ geen spoor van moeheid in Milo’s stem. Ik dacht nog, doe het nou niet, maar Edwin lag al te giechelen, waar Milo ook weer behoorlijk blij van werd en zo duurde de nacht opeens heel lang….
Op de roltrap riep ik ‘pardon pardon’ en wrong me erlangs. De ene oudere mevrouw zei: ‘Nou ja zeg.’ En de andere: ‘Oh sorry.’ Ik hopte de trein in. Hij vertrok meteen. Eerst was het rustig in de coupé, toen we Utrecht naderden was het al drukker, tegen de tijd dat Amsterdam op de computerschermen stond moesten er mensen…
zacht ronkend aanslaat, staar ik nog even in de mist, vulpen in de aanslag. Wat ben ik er voor één, een kinderboekenmaakster, een all-rounder, een eeuwige kameleon (- of is dat met zichzelf in tegenspraak; iets als de voorspelbare toverbal). Ik denk aan de rovers in het leven van Stan en of die in het echte leven…
We waren naar het bos gegaan. Dat kan tegenwoordig, er is een pontje. In het bos liepen we een rondje. Milo zat in de buggy, waar hij nooit in zit, dus dat was de attractie op zich. Omdat hij laat naar bed was gegaan, wilde hij alleen dat ik hem duwde. Ik zei steeds: ‘Goed Milo,…
We dwalen door de resten van het jaar, als door de uitverkoop van een groot warenhuis. Een stukke kerstbal, een restje chocola (dat eten we op). Er komen dingen. Enge dingen, een scan voor mijn moeder over kanker, leuke dingen, onderzoek naar digitaal schrijven, nieuwe projecten. Ondertussen wiebelt de wereld. En ieder jaar zijn we als die…
De stoel brak terwijl we er echt niks raars mee deden. Milo was even heel stil en had toen verf van de muur gepeuterd. Ik heb het allemaal opgebiecht aan de airbnb verhuurder die hieronder woont maar die we verder niet hebben gezien. Hij kwam niet meteen naar boven rennen dus misschien gaan we hem…
We rijden door ondergelopen Lake District als de telefoon gaat. Een nummer uit Amsterdam. Ik herken het nummer, maar vaag. We zijn net bezig met haarspeldbochtjes naar links. Vlakbij het hotel gaat de telefoon weer. Het is het Letterenfonds. IK HEB DE BEURS GEKREGEN. Tussen de schapen in een drassig weiland praat ik over verhalen en internet, over beelden…
Als ik wil stofzuigen roept Milo altijd: ‘ik doen!’ en grijpt de stofzuiger. Wat leuk is natuurlijk, maar ook onhandig, want even later ligt de zuiger eenzaam te ronken en is meneer alweer een toren aan het bouwen. Daarom heb ik eilandjes van korrels in de boot. Op plekken waar Milo nooit komt, die ik…
Ik moest een gesprek voeren met een commissie. Het ging over een voor mij nieuw gebied van schrijven; met elementen als film, interactieve film, digitale literatuur, Storytelling. Inzet was een beurs die ik had aangevraagd. Een beurs om Olivia tot scenario om te bouwen en om artistiek onderzoek te doen naar de grenzen van verhalen…
Ons bijbootje dat nog steeds op onze ouwe ligplek lag, was voor de tweede keer gezonken. Daar moesten we daags na Sint wat aan doen. Met twee katrollen en grote hulp van de buurman, kwam het bootje boven water. Ramiro wilde het ding wel naar onze nieuwe boot slepen, dan konden we de tobbe wat beter…
Vandaag de hele dag met Lonneke Idfa films gekeken in Tuschinski, wat op zichzelf al fijn was en ik kon tevens op de achtergrond nog wat nazinderen over de boekpresentatie. Ze zijn gelanceerd, de rovers, nu kijken of hun lied ook het land in wil. Of de videoclip goed wordt bekeken en nou ja dat boek, dat…
Ik had een stokbrood bij me, misschien dat het daardoor kwam. Het stak half uit mijn rugzak, type canvas/hippe jongen met baardje. De rugzak, niet het stokbrood. Ik liep ermee door het DeLaMar, omdat daar het boek dat ik grotendeels had geschreven, werd gepresenteerd ter ere van vijftien jaar VandenEnde Foundation en vijf jaar DeLaMar. Ik had…
Sinds de geboorte van Milo schrijf ik een column in Kleine Maatjes, een prematurenclubblad. De vorige keer zei ik tegen Barbera, die het blad runt, dat het misschien wel klaar is; Milo gaat goed. We gaan dat prematurenschap zo onderhand maar eens achter ons laten. Ze drong aan om nog even door te gaan, omdat je, als…
Ik sliep niet vannacht want het stormde. Wasknijpers inclusief mandje vlogen langs de stuurhut, tuinstoelen schaatsten over het dek. Twee jongetjes lagen zoet te slapen, ik zat steeds weer overeind in mijn bed. Het klotsende water, de zekerheid dat we gingen zinken, de app die zei dat de storm om vier uur zou ophouden. Wat…
Vanavond ga ik naar de première van Under my Skin van Isabelle Beernaert in Den Haag (heb haar geïnterviewd dus kreeg een invite) en de dresscode is ‘gala in natural colours’. Aangezien ik niet op die rode loper hoef maar toch graag gehoorzaam ben, ga ik mijn keifijne nieuwe kamelige Frye laarzen aantrekken en een…
Schreef ik het eerder? Ik moet eraan denken als de moeheid in de vorm van tranen langs mijn wangen glijdt terwijl ik op de fiets naar de studio rij. Milo, die nog elke nacht uit zijn bedje klimt om naar ‘het grote bed’ te stiefelen. Die zijn koude beentjes tegen me aanduwt, ‘mama’ mompelt en dan heel diep…
Zo zit ik in een lege boot, beide jongetjes zijn net de straat uitgereden. Woek spijbelt een dagje bij zijn oma. Of nee, hij heeft heel erg spierpijn en heel erg zijn best gedaan, dus eigenlijk wel recht op een dagje rust (zegt hij zelf). Milo gaat naar de paardjes. Dat betekent dat ze laat thuiskomen,…
Die herfst, de lappenmand, ik dacht; even niks. Even lekker chillen met Milo. En dat hebben we gedaan. Ik dan.
Ik stelde me voor aan iemand die ik al kende (je steekt je hand uit, hoort jezelf zeggen: ‘wij kennen elkaar niet volgens mij?’ en meteen daarna denk je: JAWEL, wij kennen elkaar wel. Maar dan is het al te laat.) Ik stelde me voor aan een facebookvriend die me echt stomverbaasd aankeek. ‘Wíe zei…
‘Waarom is Milo nog wakker?’ Het is het eerste wat Woek vraagt als hij zijn ogen open doet. ‘Het is geen avond meer, het is al ochtend’, zeg ik. Hij kijkt heel verbaasd. ‘Ik ben de nacht vergeten.’ Milo vertrekt naar de opvang, Woek en ik maken ontbijt. Woek gooit oud brood uit het keukenraam…
Hij kwam binnen met een ‘haai ik ben Dirk.’ Meestal durven mensen niet zomaar een boot binnen, maar deze Dirk de monteur durfde dat wel. Even dacht ik dat hij aardig was. Hij wilde ook koffie. Daarna stelde hij vast dat de modem die ik had, een ‘Rolls Royce’ was. Veel beter dan wat ik…
Wat kroegen betreft ben ik zeer ontrouw. Ik werkte er vroeger en kwam er daarna nooit meer, daar komt het op neer. Tenzij ik een berichtje krijg van een vriend die even in Nederland is. En of we even in Kanis.. De reden dat ik ontrouw ben is een trouwe: ik wil graag dat alles…
Daar gingen ze, de superrovers. Ik er achteraan hollen en gillen en springen en met mijn armen zwaaien. Ze hadden me zelfs op een gegeven moment omsingeld (gelukkig had ik mijn roverslaarzen aan). Er was een Kluitmanhulpteam bestaande uit cameraman Otto en Martine. Roversouders en lieve vriendinnen kwamen helpen met het aanbrengen van gruwelijke littekens,…
Paradox: het is makkelijker om trots te zijn op dingen die je niet voor je werk doet. Zoals het bedenken van de Roversvideoclip. Die gaan we morgen opnemen, met alle rovers uit de buurt (dus mocht je nog een rover hebben en in de buurt zijn). Maar het helpt natuurlijk ook om trots te zijn…
Omdat Woek en ik kledingsgewijs altijd een beetje achter de feiten aanlopen, leek het ons tijd voor een regenjas. En vooruit, ook regenlaarzen want de tweedehands spidermans beten in zijn hiel, zei hij vanmorgen toen hij terugstrompelde na het uitzwaaien van zijn broertje. Dus we schoven aan de computer. Meteen raak. Een prachtjas: knaloranje, lichtgevende…
De ene had pijn in zijn voet vannacht. Een vakkundig aangelegde sok hielp. De andere moest hoognodig koprollen oefenen, terwijl hij dat dus al heel goed kan – jammer van die bedrand, steeds. Nu zit ik omringd door jongetjes te schrijven. Woek weet wel waarover. ‘Er waren eens een paar tandenstokers, schrijf daar maar over…
‘Dat gepiel is wel wat voor jou,’ stelde Edwin droogjes vast nadat ik een heel weekend aan de computer geplakt had gezeten. Zoals ik vroeger banden plakte om mijn hoofd van mezelf af te leiden, was ik nu met monteren bezig. Dat kwam omdat ik Ed een videocamera cadeau had gedaan – ik geloof niet…
Het rommelt al een tijdje; we willen er weer één. Of misschien niet helemaal alle leden van het gezin, maar drie ervan toch zeker wel. Een konijn valt af: te heet in zo’n boot in de zomer. Cavia’s en hamsters; ik weet het niet. Dan toch maar een poes? Maar dan wel een slimme die…
Het is zaterdag, we zijn bij de kade omdat ons bijbootje min of meer gezonken is. Sommigen onder ons worden daar heel opgewonden van. Milo rent heel hard heen, dan weer terug, wil heel graag over de stalen leuning heen hangen, zodat hij goed het water en het bootje kan zien. Ik hou hem bij…
Als ik een fictieverhaal dat ik net heb geschreven aan iemand laat lezen, komt mijn wereld altijd knarsend tot stilstand. Ik schrijf nog wel andere stukken, maar alleen journalistiek, ik praat nog wel met anderen, maar veel te vertellen heb ik niet. Het grootste deel van mij hangt namelijk als een hermelijnmantel om de schouders…
Na het signeren gingen we nog naar de bak water die het hart van het Museumplein vormt. Meer nog dan IAMSTERDAM. In het water liepen drie blote kindjes. Een mevrouw met hoog opgetrokken rok achter ze aan. Eén kindje boog plotseling af en spatte de bier drinkende heren langs de rand nat. Er klonk geen…
Morgen gaan we de studio in om het Roverslied op te nemen. Ik heb al twee fans: Woekie en Milo. Woekie gaat meezingen, net als Maartenmetzijnlagestem en Jaap en ik natuurlijk. En omdat van het één het ander komt dacht ik vannacht opeens: een clipje! We moeten natuurlijk ook een clipje. Ik denk aan stampende…
Geen vuurwerk gisternacht, maar ook geen overijverige toezichthouders. Milo huilde dat zijn broer niet mee mocht naar zijn kinderopvang, Woek was klassenhulpje. Zijn gezicht rimpelde van ernst. Hier bij de studio nemen de vaste schippers hun vaste plekken weer in; iedereen stiekem opgelucht dat het leven weer normaal is. Sail is goed voor je hoofd:…
Rood met groen licht glijdt door de slaapkamer. Een discrete motor, een groot ding. In de stuurhut zie ik dat het zo’n witte joekelboot is, voor gepensioneerden die wat ruimte zoeken voor hun ego. Het is 12 uur ’s nachts. Een grijze man wijst twee dames aan hoe ze zich aan onze boot kunnen vastleggen….
‘Maar we wonen hier.’ ‘Dat kunnen ze allemaal wel zeggen. En nu doorrijden anders krijg je een boete van 360 euro.’ ‘Het is half negen, we willen naar huis.’ ‘Door te blijven staan geeft u een slecht voorbeeld voor die kinderen.’ ‘Die kinderen willen ook naar huis.’ ‘Dan had je maar een doorrijpas moeten hebben.’…
Woek had het over een rode map waar hij zelf papieren in moest stoppen, daarnet op de fiets naar huis. Allemaal gekregen op zijn nieuwe school. Vanmorgen was het nog even spannend. Hij zat niet naast het jongetje dat hij had bedacht. ‘Komt vast goed,’ fluisterde ik in zijn oor, maar vond het zelf ook…
We gingen niet, deze zomer. Lekker in Amsterdam, regen en zon, hard doorwerken. Totdat Edwin opeens bedacht dat we tóch even gingen. Vrijdag, zaterdag, stukje zondag. ‘Als het maar in de buurt is,’ zei ik mopperig. Dus nu zitten we in Schoorl in zo’n hotel met uitsluitend kortgeknipte grijze gasten, die als duiven opfladderen als…
Milo zingt elke dag ‘in de gloria’ en ‘hoera hoera hoera’. De hele tijd, achter elkaar door. Het leven één groot verjaarsfeest. Maar omdat hij ook ooit prematuur was wordt hij getest. Dit keer op het moment dat hij ongeveer twee jaar oud zou zijn, namelijk nu. Hij werd eigenlijk 13 mei al twee, maar…
Woek is uit logeren, Milo zingt ‘een, twee, drie’, tegen een Nijntje toren. Ik schrijf een verhaal. De vakantie begint eindelijk een beetje te wennen.
Woek heeft al een maand vakantie en als je vraagt hoe hij dat vindt steekt hij zijn voeten en zijn handen tegelijk in de lucht: vier duimen. Vandaag fietsen we naar Noord waar hij een sportkamp van drie dagen gaat doen. Met voetballen en hockey en trefbal. Hij zit te glunderen in de kleedkamer want…
We fietsten naar het sportkamp van Woek in Amsterdam Noord en ik werd verrast door het groen en het water. ‘Wat mooi is het hier,’ zei ik tegen Woek die riep dat ik verkeerd reed want hij had de controle over de telefoon-route-navigatie. Hij stuurde me links, toen weer rechts, toen meteen weer links. Een…
We maken het Roverslied voor bij het Roversboek. Of eigenlijk; het lied is er al. Ik heb het verzonnen met de drie akkoorden die ik ken en de melodie kwam vanzelf. Belangrijkste voorwaarde: je moet erbij kunnen stampen. Jaap speelt de akkoorden (en verzint er wat betere bij) en ik zing. Het werkt! Nu nog…
‘DOOD! DOOD!’ Milo roept het vol enthousiasme. De mensen in de ijssalon kijken wat verschrikt om zich heen, maar mijn zoon heeft het over zijn ijsje, dat hij groot vindt. ‘DOOD!’ Hij zegt het nog maar eens. We hebben heel veel goeie gesprekken trouwens. Zoals laatst tijdens die storm. ‘MAMA!’ ‘Ja Milo?’ ‘BOOM! BOEM!’ ‘MAMA!’…
In de nacht komt het onweer. Het rent over de zee. Het duurt niet lang, een minuut of tien, genoeg om me wakker te krijgen. Ik staar naar de lichtshow, deze derde nacht van onze moeder-zoon vakantie. Woek verlegt een been, zucht, slaapt verder. In de ochtend volgt de wind. De golven worden alsmaar hoger….
We zijn ontzettend op pad. Gisteren de buurt verkend en alvast even naar de film, vandaag twee keer achter elkaar in het Omniversum en verder het strand. Een bergje schelpen in een frisbee, die even later op de hotelkamer mee het bad in mogen. Op driedaagse vakantie met mijn oudste zoon van zes, die steeds…
Morgen ga ik met Woek drie dagen op vakantie. Naar Scheveningen, naar een hotel met een zwembad. Met zijn tweeën, de andere jongetjes passen op de boot. Volgens mij zijn we allebei van al die gegevens onder de indruk. Het gaat er in ieder geval vaak over. Vooral over wanneer we ook alweer precies gaan….
Ik had zo’n gevreesd moment van burgerlijkheid. Iets wat je niet wilt zijn en dan toch opeens bent. Het ging over een bankje op de kade. Dat bankje stond zo’n beetje in onze woonkamer, omdat ons schip langs de kade ligt en omdat er nogal luide jongeren op zaten. Het was hun hangplek. Terwijl, zo…
Er is een Facebookpagina gemaakt voor mijn Kluitman leren-leesboekje Stan en de negen rovers! Door die te liken kan ik je op de hoogte houden van het boek. Het Roverslied komt er binnenkort op – dus dat ken je dan alvast. Misschien nog wel een doe-het-zelf-lesje in stampen (moet ik nog even aan de jongens…
Toen Milo net was geboren had ik geen werk meer. Ik zat thuis met een pasgeboren baby, zonder zzp-zwangerschapsuitkering (die had Milo in het ziekenhuis al opgebruikt) en zonder opdrachten. De rotzakken dachten: die heeft wel wat beters te doen. De lieve opdrachtgevers dachten hetzelfde. Dus ik ging op zoek. Ik wilde iets fijns schrijven….
Het gat, en dat hij er doorheen moet. Daar draait het allemaal om dit weekend. Woek gaat afzwemmen voor B, maar zodra hij duikt (‘Woek dat is geen duiken dat is springen als een kikker.’ ‘Kikkers kunnen toch ook heel goed zwemmen?’) bewegen zijn armen niet meer. Tegen de tijd dat hij bedenkt dat hij…
‘Waarmee je de planten water geeft.’ ‘G-ieter. Kleuren, ik weet er twee.’ ‘Uh. G-eel -‘ ‘-En G-roen.’ De hardheid van de g blijkt niet uit te maken, heb ik geleerd, wel waar hij in de keel zit. A-ch-terin. En gelukkig zijn er veel spelletjes die Woek leuk vindt. Ik voel me ook een stuk veiliger…
‘Mama mo? Mama mo?’ Milo mag dan tegenwoordig met twee woorden praten, ik versta er niks van. ‘Trek! Mo trek!’ Hij wijst op zijn borst. ‘Je trekker?’ ‘Ja. Nee. Papa. Mo?’ Hij wijst nog eens op zijn borst. Ik kniel bij hem neer, hij ziet er niet uit of hij pijn heeft, dus een mop,…
Het is half zes, Milo heeft net huilend laten weten dat hij in ons bed wil. Hij zucht tevreden als hij op mijn hoofdkussen landt. Dekendiertje. Ik ben wakker. Ik denk aan het verhaal dat ik aan het schrijven ben. Een eigen verhaal, tussen alle journalistiek door. Dat het de rest van de dag niet…
Gisteren vond ik Milo op ons bed met een verdachte grijns op zijn hoofd. Zijn eigen bedje stond naast het onze en terwijl hij me nog steeds zo stralend aankeek, stortte hij zich hoofd eerst naar beneden. Als een volleerd acrobaat stak hij op het laatste moment zijn armen uit en duikelde opzij. Snel zijn…
Woek wil streetdance doen en dat is cool, dus ik stuur een mail aan een dansschool die lesgeeft in de buurt. Er komt een mail terug dat mailen geen zin heeft, dat ik hem op de site moet inschrijven. Wat ik doe. Na een maand mail ik weer, want ze bevestigen niks. Ik heb het…
Het is warm in de onderzoekskamer en dat is prima, want Milo loopt in zijn luier. Woek vraagt of hij zich ook mag uitkleden, maar dat mag dan weer niet. ‘Ah,’ zegt Woek verongelijkt. Al die aandacht voor zijn broer vindt hij een beetje moeilijk. Een verpleegkundige heeft Milo net gemeten en gewogen, straks komt…
En opeens ben ik er weer. In de boot, tussen de was, naast de kinderen, vol plannen. Maar morgen pas, want straks nog even naar het OLVG voor een check-up voor Milo. Ik dacht nog toen we vanmorgen over de ringweg van Madrid reden: wat onwaarschijnlijk dat we vanavond in het Amsterdamse OLVG zitten. Van…
Och het was zo fijn op de berg van Anna en haar familie. Maar verstandig als we zijn keren we één dag voor het vliegen terug naar Madrid, om niet teveel tegelijk te reizen. Misschien hadden we ook nog iets met halverwege kamperen moeten verzinnen, want Milo slaat aan na drie uur rijden. Dan moeten…
Nog nauwelijks thuis maak ik me alweer klaar om te vertrekken. Morgen naar Spanje, naar Anna op haar berg, goed rondkijken voordat ze naar haar nieuwe huis in Nederland vliegt. Opdat we later op een nostalgisch bankje ergens kunnen terugkijken. En om even bij te komen van al dat gereis, uiteraard. Het betekent twee ongeoorloofde…
Ze deden het goed, het trouwen. Met een ambtenaar die ik niet verstond omdat ze te rap Frans sprak (maar die niemand verstaan bleek te hebben omdat ze ook zacht sprak, waardoor het net leek alsof mijn Frans enorm goed was maar mijn oren slecht) en daarna was er een feest in een omgebouwde schuur…
Vlakbij Aureles nieuwe huis is een plek waar je kunt zwemmen, maar niemand doet het. Rivier de Arve is in deze tijd gezwollen door berg- en hemelwater; wild en vol zuigkracht. Een zwaan komt aangewiekt en landt middenin de rivier. Hij wordt onmiddellijk meegesleurd maar lijkt dat niet te willen accepteren. Hij vecht voorwaarts, nek…
Lonneke en ik zijn in Genève omdat onze vriend Aurele daar gaat trouwen. Uurtje vliegen en je zit in de zon. Alles is geregeld; het hotel, de uitleg hoe we daar moeten komen, een verhelderende tour door de stad met een baardige componist (van het niet-hippe soort). Vandaag is de vrije dag, morgen gaat het…