Ik werk aan een filmpje voor mijn camjo (camera journalist) opleiding en het gaat over schrijven. En over mij. Want de opdracht was: film een beroep. En ik dacht: ik heb een beroep. Bovendien ben ik er altijd, dus als ik meer materiaal nodig heb, dan wil ik vast nog wel iets extra’s zeggen. En ten…
‘Wat is dat?’ ‘Dat is je ribbenkast Milo.’ ‘Die wil ik niet!’ ‘Maar die zit aan je vast.’ ‘Hij moet weg.’
Onze vroegere bootbuurman zei altijd: ‘Er zijn katten die het snappen, en katten die het niet snappen. De meeste bootkatten snappen het.’ Wij hadden er eerst eentje die het snapte en toen eentje die het niet snapte. Die is op tijd naar veiliger grond verhuisd. Vanmorgen dreef er een dode kat naast de boot. We…
‘Ga maar naar je werk, vandaag gaat ze heus niet bevallen,’ zei de verpleegkundige met zekerheid. Dus Edwin ging naar zijn werk, Natasja kwam op bezoek, Milo werd geboren. Op 13 mei 2013, 26 weken en 2 dagen oud, drie maanden te vroeg. Gisteren sprak ik de dokter van het AMC, Milo’s geboortegrond. Milo hoeft…
Ik bleef er nog even naar kijken, naar die foutmelding op de plek waar eerst mijn website stond. Cassandra had me er een berichtje over gestuurd. Dat ze mijn blogjes niet kon lezen. Dat was op zich natuurlijk heel fijn, dat ze wilde lezen, bedoel ik. Lastiger was het dat ik geen idee had hoe…
Er liep een mevrouw met een rollator langs die op het plein in de zon ging zitten. Op haar terugweg kwam ze langs mijn verse koffie, dus die bood ik haar aan. Ze keek een tikje achterdochtig, maar kwam wel zitten. De wind stak net op, dus helemaal paradijselijk was het niet, maar Milo scharrelde…
Gisteravond in het Kees Brijdeplantsoen riep Milo: ‘Hoor nou! Zo stil.’ Vandaag is het vijf mei, er is een pontonbrug, maar er is ook een pontje naar het Vliegenbos, de vrijheid van het pontje. Met een man die ziek werd toen ik in New York zat en er nog steeds niet bovenop is, wordt het…
‘Geen twintig meter, dan ben ik de hele tijd bang dat de politie komt.’ Ik hoor het me zeggen en voel me truttig. Vroeger – als ik het geld had gehad, was ik heus niet bang geweest voor de politie. Maar een springkussen/renbaan van 20 meter voor de deur uitrollen voor een kinderfeestje met een…
Aran is nog knapper geworden (en heet hij niet meer Woek). Milo roept ‘broccoli’ bij wijze van grap en daar lachen we heel hard om. Aran zegt dat hij best naar een ‘onbewoond eiheiland’ wil verhuizen, maar wel met zijn familie. Er worden zelf boterhammen gesmeerd, tenzij het een verrassingsbordje is want dan moet Aran…
We hadden nog niet veel in het donker gelopen, Corine en ik, maar dat deden we gisteren. Na een afspraak in Midtown, in een fraai restaurant met een bar waar je omheen kon lopen. Daarna iets met een poging om naar de film te gaan die strandde in Bryant Park, mijn lievelingspark tussen al die…
De metro’s zijn steeds heel erg vol, vooral als we naar huis willen. Er wordt nauwelijks gepraat als het zo vol is. Vrijwel iedereen is verdiept in zijn telefoon. Ook twee zwaar opgemaakte meisjes in strakke leggings die eruit zien alsof ze net uit de sportschool komen -maar ik heb ontdekt dat dat mode is,…
We waren natuurlijk de Brooklyn Bridge over gewandeld, omgeven door nogal veel andere toeristen. Maar het mooie van Manhattan: dat water, die lucht. Daar stond niemand, dus daar konden we allemaal naar hartelust naar kijken. Toen Brooklyn en een busrit door de streng Joodse wijk, waar mannen liepen met krullen langs hun gezicht en dat…
De vervreemding van aankomen en een dag die zich nog loom voor je uitstrekt. New York loopt zes uur achter, dus was er zon in Central Park, wandelden we eindeloos door de stad, was er geweldig Indiaas eten, gewoon aan de overkant van het appartement waar we logeren. Was het toch nog maar half tien…
Soms heb je iets vaker gedaan, leer je er niks van, en helpt het toch. Zoals niet slapen de nacht voor vertrek, vooral als je weet dat je vroeg op moet. Ik denk niet dat me dat ooit is gelukt en daarom vind ik het nu niet zo erg. Dat typische ‘ik heb niet geslapen’…
Naast mij staat een verkouden maar vooral toch ook schoolziek Woekje, die wilde vanmorgen niet uit bed. Vandaag bereikt het pre-vertrekken een hoogtepunt (in hem). Nu gaat hij dus mee stroopwafels kopen voor Gregory, laptop halen op de studio, mijn tas mag hij ook helpen pakken. Maar dat wil hij niet. Vannacht lag ik te…
Ik pluk een wit jongetje uit de klas, tranen als hij me ziet. De juf zei het al: ‘Hij heeft hoofdpijn, maar hij zegt ook dat hij jou mist omdat je naar Parijs gaat.’ Niet dat ik al weg ben, en ik ga naar New York, maar het missen is er niet minder om. Vertrekken…
Er zijn steeds nieuwe dingen waar ik niet over schrijf. Waarschijnlijk omdat het al zoveel tijd kost om erover na te denken. Ik ben al niet zo goed in snelle openbare meningen (wat mij een uitstekend columnist maakt, maar dat terzijde) ik heb ook gewoon veel aan mijn hoofd. Zo schrijf ik niet over dat…
Kleine Milo had er misschien nog wel het meeste zin in: de klas van Aran kwam op bezoek. Ze hebben namelijk ‘botenthema’ op zijn school, boot in de gang, boot in de klas, botenboekjes, dus een echt bootbezoek zou goed passen. Juf Lisa vroeg of het kon. Het is de categorie vragen waarbij je twee…
Als in een online paskamer bestelde ik een stuk of acht broeken om er net die ene lievelings uit te kiezen voor de reis naar New York, halverwege april. Kan ik mezelf alvast zien lopen. In die broek. Iets met rode teennagels, uren en uren door de stad. Een liedje in mijn hoofd en dat…
Ik tekende er een kuikenlijf aan vast. De slaap nog in mijn ogen, door de regen terug vannacht, heerlijk gegeten bij Joukje, Savannah Dry en dan nét als je in bed ligt weer zo’n Milo naast je die ‘mijn mama’ murmelt en als een hondje nog even zijn plek moet zoeken. Dus het voelde vroeg,…
Milo, gezicht op mijn gezicht: ‘Mag ik pap eten, asjeblief?’ (plus verse foto van fotograaf Anton Prins)
Eerst was het drieëndertig keer bestralen. Ik dacht even aan Jezus. Daarna dertig keer. Maar eerst een petscan, want hoe kon die kanker nou toch via heup naar schouder zijn gereisd? En nu, mijn moeder belde gisteren, is het niks. Nul keer bestralen. Want ja, de randen van de wond zijn ‘niet schoon’. Maar of bestraling daarbij…
Als je Woek vraagt of hij komt eten en hij kijkt net tv, dan zegt hij altijd: ‘nog éven dit kijken.’ Alsof er precies op dat moment iets heel spannends te zien is, een soort miniverhaal dat tot een zinderend einde moet, voordat de tv uit kan. Het duurt meestal maar een paar minuten, daarna…
Ik zit achter een auto. Ik heb mijn camera op het autoraam gericht en daar doorheen stel ik scherp op een muur. Dat is de opdracht: neem een voorgrond, maar stel scherp op de achtergrond. De muur is bruin en vol kleine steentjes. Open Studio waar ik mijn camjo opleiding doe, zit middenin een industriegebied….
Ouder worden is schillen van jezelf pellen. Soms kost dat kracht, soms vallen ze er gewoon af. Een film van je hoofd op groot scherm; dat je je eigen rimpels ziet, opeens -maar daar doorheen nog steeds jezelf, gelukkig, dat heb ik met ouder wordende vrienden trouwens ook: ze zitten er altijd nog in, in…
Volgens Woek heet het alleen school als je kan zeggen in welke groep je zit en er elke dag heengaat. Een dag per week telt dus niet, maar toch. Camjoles had ik vandaag. En dat gaat de komende weken nog even elke woensdag door. Camjo, dat is met de camera in de hand interviewen. Eigen…
Milo: Waarom? Ik: Omdat ik daar straks yoga ga doen. Milo: Waarom? Ik: Omdat ik het leuk vind om op mijn hoofd te staan. Milo: Waarom? (Edwin op de achtergrond: ja, dat vraag ik me ook af) Ik: Waarom klim jij graag op een glijbaan Milo? Milo: Dat is ja. Ik: Ja? Milo: Ja. Ik:…
Mijn to do list is geslonken tot 1. En dat is: naar ’t café en schrijven. Ik kan het gewoon niet achter deze computer. Ik krijg enorme kooplust ook. Misschien nog even wat online schoenen kopen. Of nee, dat had ik laatst gedaan en toen kreeg ik twee paar gruwelijkheden en na zo’n miskoop denk…
Ik heb twee aikido leraren gehad, de eerste geloofde dat het zin had om een tijdje te prutsen. Om via het prutsen het goeie te leren. Dat was ook luiigheid denk ik achteraf, maar oh, wat heb ik het vol hartstocht tijdenlang fout gedaan. De leraar daarna geloofde in goeie techniek en die leerde hij…
We hebben Milo’s haar nooit geknipt, dus nu heeft hij lange krullen. Pluizig lange krullen, minstens-één-keer-per-dag-borstelen-krullen. Gisteren deed ik er een knotje in. Hij stond de hele tijd voor de spiegel verbaasd naar zichzelf te kijken. Tot het knotje los was. Toen at hij de tafel op.
Ik dacht over een blog en wat de grenzen zijn. Toen met Milo was het overleven. Dus ik schreef. Er was geen grens. Anderen voelden hem wel, die grens, vonden dat ik er overheen was gegaan. Dat zeiden ze niet letterlijk, ze zeiden, gut, schrijven over een te vroeg geboren kind, dat zou ik niet…
Achter mij in t Lloyd hotel zat een mevrouw te bellen. Met zo’n prachtig Engels accent vol dure scholen. Ik luisterde niet echt mee, want ik schreef over reuzen. Na een tijdje begon ik me wel af te vragen wat haar functie was. Directeur misschien, manager. Ze had het vaak over films en distributie, zelden over het…
En dan is er tussen de volgekalkte agendadagen door opeens even niks. Ik zit licht verbijsterd naar mijn scherm te kijken. Teksten ingeleverd, zelfs facturen geschreven. Er is even Niks. Of ja, dat ene verhaal, dat al tijden zit te mieren, en waar ik NU (eerst even een kopje koffie) wat zeg ik NU (koekje…
Via via kende ik een zeemansvrouw. Haar man was kapitein, half jaar op, half jaar af. De maand voor hij naar wal kwam was koortsachtig. Veel geëpileerde haren, maar ook andere zaken die moesten worden opgepoetst of juist weggemoffeld. Ik geloof dat ze allebei voor elkaar stopten met roken. Ieder half jaar weer. Toen hij…
We brengen Woek naar school en fietsen door naar de Hema. Dan naar de slager, de kluswinkel, de fietsenmaker. De fietsenmaker zet de voetsteuntjes van het fietsstoeltje van Milo wat lager terwijl Milo gewoon op het stoeltje kan blijven zitten. ‘Dankjewel,’ fluistert Milo met grote ogen. We fietsen weg. ‘Dat was lief,’ zucht mijn kind.
Stan en de negen rovers is geselecteerd voor de tiplijst van de kinderjury 2016. Samen met 99 andere fijne boeken, hoera! Ik ga meteen kijken. Dat is lastig. Want de boeken staan op alfabet en het scrollen lukt niet goed, dus ik besluit mezelf te filteren. Eerst boeken van 6-9, das een makkie. Daarna het thema kiezen. Er…
Mijn hoofd dat zich niet leeg laat denken. Over meningen en waarom die altijd ergens tegen zijn. Waarom ze gelijk staan aan roepen dat de anderen het mis hebben. Dat ze stom zijn. Stomme piemels hebben. Zelfs al hebben ze die niet. Dat soort meningen. Waardoor ik steeds denk dat ik moet roepen, harder moet…
We hebben een narcis. Als bol van sinterklaas gekregen. In december braaf in de grond gestopt. ‘Hij weet zelf wanneer het lente is,’ zei mijn moeder nog. Blijkbaar was het dat gisterochtend. Zo enorm dapper vind ik dat dan. Zo enorm dom tegelijk. Gewoon door de vries heen groeien, en bloeien ook nog. Een beetje als poezen…
Zo’n blog, dat is allemaal voorgrond. Wat zet je in de etalage. Vertel je dat je nu naar de bieb wil maar dat het regent. Of iets diepers, over een verhaal dat er nog niet is, maar dat komt (maar nee, dat verhaal moet je natuurlijk pas vertellen als het er is) Een beeld misschien: een…
Van tevoren leek het een uitstekend idee. Een dagje op je hoofd staan. Yoga, mijn nieuwe liefde sinds ik geen mannen meer knock-out sla, of tenminste, sinds ik geen aikido en zwaardvechten meer doe. Want dat blijkt dus heel hard werken te zijn, dat geyoga, met kracht, balans, uithoudingsvermogen. Precies de ingrediënten die ik leuk…
Vannacht was Milo uit zijn bed gekropen en schuifelde onze slaapkamer in. ‘Wie is daar?’ zei Edwin slaperig. ‘Hallo pap!’ geen spoor van moeheid in Milo’s stem. Ik dacht nog, doe het nou niet, maar Edwin lag al te giechelen, waar Milo ook weer behoorlijk blij van werd en zo duurde de nacht opeens heel lang….
Op de roltrap riep ik ‘pardon pardon’ en wrong me erlangs. De ene oudere mevrouw zei: ‘Nou ja zeg.’ En de andere: ‘Oh sorry.’ Ik hopte de trein in. Hij vertrok meteen. Eerst was het rustig in de coupé, toen we Utrecht naderden was het al drukker, tegen de tijd dat Amsterdam op de computerschermen stond moesten er mensen…
zacht ronkend aanslaat, staar ik nog even in de mist, vulpen in de aanslag. Wat ben ik er voor één, een kinderboekenmaakster, een all-rounder, een eeuwige kameleon (- of is dat met zichzelf in tegenspraak; iets als de voorspelbare toverbal). Ik denk aan de rovers in het leven van Stan en of die in het echte leven…
We waren naar het bos gegaan. Dat kan tegenwoordig, er is een pontje. In het bos liepen we een rondje. Milo zat in de buggy, waar hij nooit in zit, dus dat was de attractie op zich. Omdat hij laat naar bed was gegaan, wilde hij alleen dat ik hem duwde. Ik zei steeds: ‘Goed Milo,…
We dwalen door de resten van het jaar, als door de uitverkoop van een groot warenhuis. Een stukke kerstbal, een restje chocola (dat eten we op). Er komen dingen. Enge dingen, een scan voor mijn moeder over kanker, leuke dingen, onderzoek naar digitaal schrijven, nieuwe projecten. Ondertussen wiebelt de wereld. En ieder jaar zijn we als die…
De stoel brak terwijl we er echt niks raars mee deden. Milo was even heel stil en had toen verf van de muur gepeuterd. Ik heb het allemaal opgebiecht aan de airbnb verhuurder die hieronder woont maar die we verder niet hebben gezien. Hij kwam niet meteen naar boven rennen dus misschien gaan we hem…
We rijden door ondergelopen Lake District als de telefoon gaat. Een nummer uit Amsterdam. Ik herken het nummer, maar vaag. We zijn net bezig met haarspeldbochtjes naar links. Vlakbij het hotel gaat de telefoon weer. Het is het Letterenfonds. IK HEB DE BEURS GEKREGEN. Tussen de schapen in een drassig weiland praat ik over verhalen en internet, over beelden…
Als ik wil stofzuigen roept Milo altijd: ‘ik doen!’ en grijpt de stofzuiger. Wat leuk is natuurlijk, maar ook onhandig, want even later ligt de zuiger eenzaam te ronken en is meneer alweer een toren aan het bouwen. Daarom heb ik eilandjes van korrels in de boot. Op plekken waar Milo nooit komt, die ik…
Ik moest een gesprek voeren met een commissie. Het ging over een voor mij nieuw gebied van schrijven; met elementen als film, interactieve film, digitale literatuur, Storytelling. Inzet was een beurs die ik had aangevraagd. Een beurs om Olivia tot scenario om te bouwen en om artistiek onderzoek te doen naar de grenzen van verhalen…
Ons bijbootje dat nog steeds op onze ouwe ligplek lag, was voor de tweede keer gezonken. Daar moesten we daags na Sint wat aan doen. Met twee katrollen en grote hulp van de buurman, kwam het bootje boven water. Ramiro wilde het ding wel naar onze nieuwe boot slepen, dan konden we de tobbe wat beter…
Vandaag de hele dag met Lonneke Idfa films gekeken in Tuschinski, wat op zichzelf al fijn was en ik kon tevens op de achtergrond nog wat nazinderen over de boekpresentatie. Ze zijn gelanceerd, de rovers, nu kijken of hun lied ook het land in wil. Of de videoclip goed wordt bekeken en nou ja dat boek, dat…
Ik had een stokbrood bij me, misschien dat het daardoor kwam. Het stak half uit mijn rugzak, type canvas/hippe jongen met baardje. De rugzak, niet het stokbrood. Ik liep ermee door het DeLaMar, omdat daar het boek dat ik grotendeels had geschreven, werd gepresenteerd ter ere van vijftien jaar VandenEnde Foundation en vijf jaar DeLaMar. Ik had…
Sinds de geboorte van Milo schrijf ik een column in Kleine Maatjes, een prematurenclubblad. De vorige keer zei ik tegen Barbera, die het blad runt, dat het misschien wel klaar is; Milo gaat goed. We gaan dat prematurenschap zo onderhand maar eens achter ons laten. Ze drong aan om nog even door te gaan, omdat je, als…
Ik sliep niet vannacht want het stormde. Wasknijpers inclusief mandje vlogen langs de stuurhut, tuinstoelen schaatsten over het dek. Twee jongetjes lagen zoet te slapen, ik zat steeds weer overeind in mijn bed. Het klotsende water, de zekerheid dat we gingen zinken, de app die zei dat de storm om vier uur zou ophouden. Wat…
Vanavond ga ik naar de première van Under my Skin van Isabelle Beernaert in Den Haag (heb haar geïnterviewd dus kreeg een invite) en de dresscode is ‘gala in natural colours’. Aangezien ik niet op die rode loper hoef maar toch graag gehoorzaam ben, ga ik mijn keifijne nieuwe kamelige Frye laarzen aantrekken en een…
Schreef ik het eerder? Ik moet eraan denken als de moeheid in de vorm van tranen langs mijn wangen glijdt terwijl ik op de fiets naar de studio rij. Milo, die nog elke nacht uit zijn bedje klimt om naar ‘het grote bed’ te stiefelen. Die zijn koude beentjes tegen me aanduwt, ‘mama’ mompelt en dan heel diep…
Zo zit ik in een lege boot, beide jongetjes zijn net de straat uitgereden. Woek spijbelt een dagje bij zijn oma. Of nee, hij heeft heel erg spierpijn en heel erg zijn best gedaan, dus eigenlijk wel recht op een dagje rust (zegt hij zelf). Milo gaat naar de paardjes. Dat betekent dat ze laat thuiskomen,…
Die herfst, de lappenmand, ik dacht; even niks. Even lekker chillen met Milo. En dat hebben we gedaan. Ik dan.
Ik stelde me voor aan iemand die ik al kende (je steekt je hand uit, hoort jezelf zeggen: ‘wij kennen elkaar niet volgens mij?’ en meteen daarna denk je: JAWEL, wij kennen elkaar wel. Maar dan is het al te laat.) Ik stelde me voor aan een facebookvriend die me echt stomverbaasd aankeek. ‘Wíe zei…
‘Waarom is Milo nog wakker?’ Het is het eerste wat Woek vraagt als hij zijn ogen open doet. ‘Het is geen avond meer, het is al ochtend’, zeg ik. Hij kijkt heel verbaasd. ‘Ik ben de nacht vergeten.’ Milo vertrekt naar de opvang, Woek en ik maken ontbijt. Woek gooit oud brood uit het keukenraam…
Hij kwam binnen met een ‘haai ik ben Dirk.’ Meestal durven mensen niet zomaar een boot binnen, maar deze Dirk de monteur durfde dat wel. Even dacht ik dat hij aardig was. Hij wilde ook koffie. Daarna stelde hij vast dat de modem die ik had, een ‘Rolls Royce’ was. Veel beter dan wat ik…
Wat kroegen betreft ben ik zeer ontrouw. Ik werkte er vroeger en kwam er daarna nooit meer, daar komt het op neer. Tenzij ik een berichtje krijg van een vriend die even in Nederland is. En of we even in Kanis.. De reden dat ik ontrouw ben is een trouwe: ik wil graag dat alles…
Daar gingen ze, de superrovers. Ik er achteraan hollen en gillen en springen en met mijn armen zwaaien. Ze hadden me zelfs op een gegeven moment omsingeld (gelukkig had ik mijn roverslaarzen aan). Er was een Kluitmanhulpteam bestaande uit cameraman Otto en Martine. Roversouders en lieve vriendinnen kwamen helpen met het aanbrengen van gruwelijke littekens,…
Paradox: het is makkelijker om trots te zijn op dingen die je niet voor je werk doet. Zoals het bedenken van de Roversvideoclip. Die gaan we morgen opnemen, met alle rovers uit de buurt (dus mocht je nog een rover hebben en in de buurt zijn). Maar het helpt natuurlijk ook om trots te zijn…
Omdat Woek en ik kledingsgewijs altijd een beetje achter de feiten aanlopen, leek het ons tijd voor een regenjas. En vooruit, ook regenlaarzen want de tweedehands spidermans beten in zijn hiel, zei hij vanmorgen toen hij terugstrompelde na het uitzwaaien van zijn broertje. Dus we schoven aan de computer. Meteen raak. Een prachtjas: knaloranje, lichtgevende…
De ene had pijn in zijn voet vannacht. Een vakkundig aangelegde sok hielp. De andere moest hoognodig koprollen oefenen, terwijl hij dat dus al heel goed kan – jammer van die bedrand, steeds. Nu zit ik omringd door jongetjes te schrijven. Woek weet wel waarover. ‘Er waren eens een paar tandenstokers, schrijf daar maar over…
‘Dat gepiel is wel wat voor jou,’ stelde Edwin droogjes vast nadat ik een heel weekend aan de computer geplakt had gezeten. Zoals ik vroeger banden plakte om mijn hoofd van mezelf af te leiden, was ik nu met monteren bezig. Dat kwam omdat ik Ed een videocamera cadeau had gedaan – ik geloof niet…
Het rommelt al een tijdje; we willen er weer één. Of misschien niet helemaal alle leden van het gezin, maar drie ervan toch zeker wel. Een konijn valt af: te heet in zo’n boot in de zomer. Cavia’s en hamsters; ik weet het niet. Dan toch maar een poes? Maar dan wel een slimme die…
Het is zaterdag, we zijn bij de kade omdat ons bijbootje min of meer gezonken is. Sommigen onder ons worden daar heel opgewonden van. Milo rent heel hard heen, dan weer terug, wil heel graag over de stalen leuning heen hangen, zodat hij goed het water en het bootje kan zien. Ik hou hem bij…
Als ik een fictieverhaal dat ik net heb geschreven aan iemand laat lezen, komt mijn wereld altijd knarsend tot stilstand. Ik schrijf nog wel andere stukken, maar alleen journalistiek, ik praat nog wel met anderen, maar veel te vertellen heb ik niet. Het grootste deel van mij hangt namelijk als een hermelijnmantel om de schouders…
Na het signeren gingen we nog naar de bak water die het hart van het Museumplein vormt. Meer nog dan IAMSTERDAM. In het water liepen drie blote kindjes. Een mevrouw met hoog opgetrokken rok achter ze aan. Eén kindje boog plotseling af en spatte de bier drinkende heren langs de rand nat. Er klonk geen…
Morgen gaan we de studio in om het Roverslied op te nemen. Ik heb al twee fans: Woekie en Milo. Woekie gaat meezingen, net als Maartenmetzijnlagestem en Jaap en ik natuurlijk. En omdat van het één het ander komt dacht ik vannacht opeens: een clipje! We moeten natuurlijk ook een clipje. Ik denk aan stampende…
Geen vuurwerk gisternacht, maar ook geen overijverige toezichthouders. Milo huilde dat zijn broer niet mee mocht naar zijn kinderopvang, Woek was klassenhulpje. Zijn gezicht rimpelde van ernst. Hier bij de studio nemen de vaste schippers hun vaste plekken weer in; iedereen stiekem opgelucht dat het leven weer normaal is. Sail is goed voor je hoofd:…
Rood met groen licht glijdt door de slaapkamer. Een discrete motor, een groot ding. In de stuurhut zie ik dat het zo’n witte joekelboot is, voor gepensioneerden die wat ruimte zoeken voor hun ego. Het is 12 uur ’s nachts. Een grijze man wijst twee dames aan hoe ze zich aan onze boot kunnen vastleggen….
‘Maar we wonen hier.’ ‘Dat kunnen ze allemaal wel zeggen. En nu doorrijden anders krijg je een boete van 360 euro.’ ‘Het is half negen, we willen naar huis.’ ‘Door te blijven staan geeft u een slecht voorbeeld voor die kinderen.’ ‘Die kinderen willen ook naar huis.’ ‘Dan had je maar een doorrijpas moeten hebben.’…
Woek had het over een rode map waar hij zelf papieren in moest stoppen, daarnet op de fiets naar huis. Allemaal gekregen op zijn nieuwe school. Vanmorgen was het nog even spannend. Hij zat niet naast het jongetje dat hij had bedacht. ‘Komt vast goed,’ fluisterde ik in zijn oor, maar vond het zelf ook…
We gingen niet, deze zomer. Lekker in Amsterdam, regen en zon, hard doorwerken. Totdat Edwin opeens bedacht dat we tóch even gingen. Vrijdag, zaterdag, stukje zondag. ‘Als het maar in de buurt is,’ zei ik mopperig. Dus nu zitten we in Schoorl in zo’n hotel met uitsluitend kortgeknipte grijze gasten, die als duiven opfladderen als…
Milo zingt elke dag ‘in de gloria’ en ‘hoera hoera hoera’. De hele tijd, achter elkaar door. Het leven één groot verjaarsfeest. Maar omdat hij ook ooit prematuur was wordt hij getest. Dit keer op het moment dat hij ongeveer twee jaar oud zou zijn, namelijk nu. Hij werd eigenlijk 13 mei al twee, maar…
Woek is uit logeren, Milo zingt ‘een, twee, drie’, tegen een Nijntje toren. Ik schrijf een verhaal. De vakantie begint eindelijk een beetje te wennen.
Woek heeft al een maand vakantie en als je vraagt hoe hij dat vindt steekt hij zijn voeten en zijn handen tegelijk in de lucht: vier duimen. Vandaag fietsen we naar Noord waar hij een sportkamp van drie dagen gaat doen. Met voetballen en hockey en trefbal. Hij zit te glunderen in de kleedkamer want…
We fietsten naar het sportkamp van Woek in Amsterdam Noord en ik werd verrast door het groen en het water. ‘Wat mooi is het hier,’ zei ik tegen Woek die riep dat ik verkeerd reed want hij had de controle over de telefoon-route-navigatie. Hij stuurde me links, toen weer rechts, toen meteen weer links. Een…
We maken het Roverslied voor bij het Roversboek. Of eigenlijk; het lied is er al. Ik heb het verzonnen met de drie akkoorden die ik ken en de melodie kwam vanzelf. Belangrijkste voorwaarde: je moet erbij kunnen stampen. Jaap speelt de akkoorden (en verzint er wat betere bij) en ik zing. Het werkt! Nu nog…
‘DOOD! DOOD!’ Milo roept het vol enthousiasme. De mensen in de ijssalon kijken wat verschrikt om zich heen, maar mijn zoon heeft het over zijn ijsje, dat hij groot vindt. ‘DOOD!’ Hij zegt het nog maar eens. We hebben heel veel goeie gesprekken trouwens. Zoals laatst tijdens die storm. ‘MAMA!’ ‘Ja Milo?’ ‘BOOM! BOEM!’ ‘MAMA!’…
In de nacht komt het onweer. Het rent over de zee. Het duurt niet lang, een minuut of tien, genoeg om me wakker te krijgen. Ik staar naar de lichtshow, deze derde nacht van onze moeder-zoon vakantie. Woek verlegt een been, zucht, slaapt verder. In de ochtend volgt de wind. De golven worden alsmaar hoger….
We zijn ontzettend op pad. Gisteren de buurt verkend en alvast even naar de film, vandaag twee keer achter elkaar in het Omniversum en verder het strand. Een bergje schelpen in een frisbee, die even later op de hotelkamer mee het bad in mogen. Op driedaagse vakantie met mijn oudste zoon van zes, die steeds…
Morgen ga ik met Woek drie dagen op vakantie. Naar Scheveningen, naar een hotel met een zwembad. Met zijn tweeën, de andere jongetjes passen op de boot. Volgens mij zijn we allebei van al die gegevens onder de indruk. Het gaat er in ieder geval vaak over. Vooral over wanneer we ook alweer precies gaan….
Ik had zo’n gevreesd moment van burgerlijkheid. Iets wat je niet wilt zijn en dan toch opeens bent. Het ging over een bankje op de kade. Dat bankje stond zo’n beetje in onze woonkamer, omdat ons schip langs de kade ligt en omdat er nogal luide jongeren op zaten. Het was hun hangplek. Terwijl, zo…
Er is een Facebookpagina gemaakt voor mijn Kluitman leren-leesboekje Stan en de negen rovers! Door die te liken kan ik je op de hoogte houden van het boek. Het Roverslied komt er binnenkort op – dus dat ken je dan alvast. Misschien nog wel een doe-het-zelf-lesje in stampen (moet ik nog even aan de jongens…
Toen Milo net was geboren had ik geen werk meer. Ik zat thuis met een pasgeboren baby, zonder zzp-zwangerschapsuitkering (die had Milo in het ziekenhuis al opgebruikt) en zonder opdrachten. De rotzakken dachten: die heeft wel wat beters te doen. De lieve opdrachtgevers dachten hetzelfde. Dus ik ging op zoek. Ik wilde iets fijns schrijven….
Het gat, en dat hij er doorheen moet. Daar draait het allemaal om dit weekend. Woek gaat afzwemmen voor B, maar zodra hij duikt (‘Woek dat is geen duiken dat is springen als een kikker.’ ‘Kikkers kunnen toch ook heel goed zwemmen?’) bewegen zijn armen niet meer. Tegen de tijd dat hij bedenkt dat hij…
‘Waarmee je de planten water geeft.’ ‘G-ieter. Kleuren, ik weet er twee.’ ‘Uh. G-eel -‘ ‘-En G-roen.’ De hardheid van de g blijkt niet uit te maken, heb ik geleerd, wel waar hij in de keel zit. A-ch-terin. En gelukkig zijn er veel spelletjes die Woek leuk vindt. Ik voel me ook een stuk veiliger…