Inpakken
‘Ridder,’ leest Woek.
‘Hihhiii,’ zegt Milo.
‘Draak,’ zegt Woek.
‘Draah,’ zegt Milo.
Ik denk dat we de belangrijkste woorden wel bij ons hebben.
Ik dacht over een blog en wat de grenzen zijn. Toen met Milo was het overleven. Dus ik schreef. Er was geen grens. Anderen voelden hem wel, die grens, vonden dat ik er overheen was gegaan. Dat zeiden ze niet letterlijk, ze zeiden, gut, schrijven over een te vroeg geboren kind, dat zou ik niet…
Opeens ben ik me heel bewust van geen pijn in mijn rug. Van mijn snelle vingers die dit opschrijven. Van een hoofd dat niet zwaar is, sterker nog, dat uitstekend functioneert. Misschien ben ik wel goed in tijden van veel tegelijk. Mijn vader sinds gisteren in die revalidatiekliniek, en (gelukkig) een rij vrienden die bij…
We zijn op de werf. Dat is iets wat je één keer per zeven jaar doet, en met deze boot hebben we het nog nooit gedaan. Dus ik voel me een amateur, bij het losmaken van de boot (hoe krijgen we die vast gerotte knopen uit die touwen?) bij het aanleggen, over knopen gesproken, hoe…
De mevrouw achter me stond met twee hippe Marokkaanse jongens te babbelen. De ene had een zusje met het syndroom van Down, dus hij vond het belangrijk dat hij gevaccineerd werd. De mensen voor me zeiden niks. Aran begon ondertussen aan de andere kant van de stad aan het NK schaken voor scholen. Het was…
Ik moest een gesprek voeren met een commissie. Het ging over een voor mij nieuw gebied van schrijven; met elementen als film, interactieve film, digitale literatuur, Storytelling. Inzet was een beurs die ik had aangevraagd. Een beurs om Olivia tot scenario om te bouwen en om artistiek onderzoek te doen naar de grenzen van verhalen…
Het schijnt dat staand computeren heel erg goed voor je is, want we zitten al zoveel, maar ik word er knorrig van. Anderzijds; schrijven vanuit de slaapkamer met zicht op de opkomende zon is niet verkeerd – hoewel dat knorrige deel van mij dan nog steeds niet begrijpt waarom het niet zittend kan. Het zit…