We gaan met de bus naar de jeugdtheater de Krakeling, wat grappig is, want eerst ging ik daar alleen voor werk naartoe. Nu opeens als moeder van een schoolgaand kind. Er zijn van die momenten dat je weet dat je wereld is veranderd. Zenuwachtige kleuters zijn lief, met die wapperende beentjes die niet tot op…
Met een hoofd vol lijstjes fietste ik langs school. Een vader liep met een verlaat kind naar het dichte hek. Het kind zei alsmaar: ‘Ikwilnietikwilniet’, wat klonk als een mantra. De vader zei steeds: ‘Ja hahaha.’ Wat klonk alsof hij wanhopig dat handboek voor vaders had doorgebladerd en nergens een oplossing gevonden had. Ze gingen het…
Ooit schreef ik een verhaal over een meisje zoals ik. In tuin van mijn moeder, voorovergebogen over het wortelgroen, bevroren in de tijd. Mijn broer en ik hadden allebei een lapje grond dat van ons was. Waar, voor zover ik me kan herinneren, nooit veel méér dan die wortels wilden groeien. Of aardappels misschien; schaduwgrond….
Ik verstuurde de papieren voor een sportclub van Aran naar een opdrachtgever, omdat ik dacht dat het de overeenkomst van opdracht was, ik bond met tie-wraps een groen meisjesmandje aan mijn fiets wegens gebrek aan tas-ruimte, waardoor mijn stuur niet meer wil draaien en waar geen kinderbeentjes onder passen, en die fiets ís al zo…
We rijden door de storm. Aran en ik op onze fiets, Milo bij mij voorop, als een geel boegbeeldje. We zijn op weg naar Liv, het speelvriendinnetje van Milo. Milo verheugt zich er al de hele week op. De hardste regen en wind raakt ons op de verbindingsdam. De fietser voor ons zwiept bijna het…
