Het geluk niets te voelen

Ik verstuurde de papieren voor een sportclub van Aran naar een opdrachtgever, omdat ik dacht dat het de overeenkomst van opdracht was, ik bond met tie-wraps een groen meisjesmandje aan mijn fiets wegens gebrek aan tas-ruimte, waardoor mijn stuur niet meer wil draaien en waar geen kinderbeentjes onder passen, en die fiets ís al zo zwaarbeladen met witte tassen waar biggetjes op staan, maar waar geen bagage in mag, omdat er al kinderbeentjes in zitten, het liefst achterstevoren op een kleurrijk op dikte uitgekozen kussen met een minuscuul ruggensteuntje en dan toch hard gaan mama, ik voel het wapperen, rij je ook over die hobbel? Harder! Hobbel! Ik voel helemaal NIETS!
Milo en ik dragen allebei een jurk vandaag, mijn haar net zo ongeborsteld als het zijne en straks heb ik een afspraak met een financieel adviseur, maar misschien zou een afspraak met een kapper beter zijn. Nieuw haar, nieuwe spullen en als die overeenkomst nou ook op zijn plek zou vallen, naast de wijze woorden van de adviseur wellicht, dan is er straks zelfs geld om de boel te verbinden. Met een kleurig strikje, ongetwijfeld.