Nu hebben we het toch gevraagd

Omdat Woek en ik kledingsgewijs altijd een beetje achter de feiten aanlopen, leek het ons tijd voor een regenjas. En vooruit, ook regenlaarzen want de tweedehands spidermans beten in zijn hiel, zei hij vanmorgen toen hij terugstrompelde na het uitzwaaien van zijn broertje.
Dus we schoven aan de computer.
Meteen raak. Een prachtjas: knaloranje, lichtgevende strepen, hij zou er menig stratenmaker mee verblinden. Woek stuiterend op zijn stoel, ik checkte nog even de prijs. 119 euro. Was dat de regen waard?
We kijken nog even verder Woek.
Een blauwe. Een groene. Een piratenregenjas – maar daar was hij te oud voor.
Kwart over acht, we moesten eigenlijk al weg en het leek erop dat de dag ging beginnen zonder dat er geld werd uitgegeven. En ik wist steeds zekerder dat het ook geen 119 euro ging zijn.
Zo’n grote uitgave was in zekere zin vrágen om regen.
Maar toen lukte het. Vooral omdat het stoere jongetje dat de waterdichte parka op de foto droeg er zo tevreden mee leek te zijn.
We hebben de stoere jongetjeslaarzen er ook meteen bij gekocht. Enige nadeel: bij het afrekenen bleek de bezorgtijd een dag of zeven.
‘Nu maar hopen dat het nog wat langer blijft regenen!’ riep Woek.

Vergelijkbare berichten