In de nacht komt het onweer. Het rent over de zee. Het duurt niet lang, een minuut of tien, genoeg om me wakker te krijgen. Ik staar naar de lichtshow, deze derde nacht van onze moeder-zoon vakantie. Woek verlegt een been, zucht, slaapt verder.
In de ochtend volgt de wind. De golven worden alsmaar hoger.
‘We gaan straks even langs het strand lopen!’ zeg ik verlangend.
Woek kijkt me verbijsterd aan.
De doos waar de as van mijn moeder in zit lijkt op zo’n hoekig geval waar de Jumbo ook haar kattenbakvulling in verpakt. En het kattengrit was op. Ik had online al nieuwe besteld – dan krijg je zo’n enorme hoeveelheid die een boze postbode met een steekkarretje komt brengen en als het even kan…
Weg is genomineerd voor de Dioraphte Literatour Prijs!
Het is hier wat stiller, want ik ben even uit schrijven. Maar mocht je een interview willen lezen, lees dan het fijne gesprek dat ik had met Eva Gerrits, in tijdschrift Lezen En als je me nodig hebt; stuur een mailtje
Woek is uit logeren, Milo zingt ‘een, twee, drie’, tegen een Nijntje toren. Ik schrijf een verhaal. De vakantie begint eindelijk een beetje te wennen.
Op een dag word je wakker, is het twintig jaar later, heb je twee kinderen en je woont onder een steen. Dat was mijn grootste angst, twintig jaar geleden. Ik was weggelopen, vrijgevochten, klom op elke barricade die ik tegenkwam. Ik had geen huis en dus niets te verliezen. Ik kon me niet voorstellen dat ik…
Och och och wat bungelde ik gisteren. Met dertig kinderen die allemaal tegelijk bloederige suggesties schreeuwden voor het gruwelijke einde van de hoofdpersoon en een juf die het me met een vriendelijke glimlach helemaal zelf liet uitzoeken. Het was de tiende klas in drie dagen tijd en in mijn hoofd klonk een gestaag aanzwellend zoemen….