Wel vroeg toch fijn
Woek is uit logeren, Milo zingt ‘een, twee, drie’, tegen een Nijntje toren.
Ik schrijf een verhaal. De vakantie begint eindelijk een beetje te wennen.
Hij kwam binnen met een ‘haai ik ben Dirk.’ Meestal durven mensen niet zomaar een boot binnen, maar deze Dirk de monteur durfde dat wel. Even dacht ik dat hij aardig was. Hij wilde ook koffie. Daarna stelde hij vast dat de modem die ik had, een ‘Rolls Royce’ was. Veel beter dan wat ik…
‘Waarom is Milo nog wakker?’ Het is het eerste wat Woek vraagt als hij zijn ogen open doet. ‘Het is geen avond meer, het is al ochtend’, zeg ik. Hij kijkt heel verbaasd. ‘Ik ben de nacht vergeten.’ Milo vertrekt naar de opvang, Woek en ik maken ontbijt. Woek gooit oud brood uit het keukenraam…
Er zijn momenten in je leven, spirituele momenten, waarbij je kunt kiezen: lach ik erom, of ga ik erin mee? Gisteravond was zo’n moment. We stonden met zijn allen in een te Griekse kleine hotelkamer Roald in bed te stoppen. Opdat hij zou dromen. Er waren dagen voorbereiding, besprekingen en het formuleren van een intentie…
Ik dacht over een blog en wat de grenzen zijn. Toen met Milo was het overleven. Dus ik schreef. Er was geen grens. Anderen voelden hem wel, die grens, vonden dat ik er overheen was gegaan. Dat zeiden ze niet letterlijk, ze zeiden, gut, schrijven over een te vroeg geboren kind, dat zou ik niet…
Ik ga zo nog even een foto van een dier maken. Een zwaan. Of een meerkoet. Of iets anders wat hier bij de boot rondzwemt. Om symbolisch te laten zien; ik ben er weer bovenop, althans, boven water, althans, iets in de trant. En dat is mede dankzij de reacties op mijn vorige blog. Dankzij…
Geen vuurwerk gisternacht, maar ook geen overijverige toezichthouders. Milo huilde dat zijn broer niet mee mocht naar zijn kinderopvang, Woek was klassenhulpje. Zijn gezicht rimpelde van ernst. Hier bij de studio nemen de vaste schippers hun vaste plekken weer in; iedereen stiekem opgelucht dat het leven weer normaal is. Sail is goed voor je hoofd:…