Nieuw en vers

We gaan op bezoek in het AMC, of eigenlijk het UMC, bij een te vroeg geboren kindje, of eigenlijk, bij de ouders van het te vroeg geboren kindje. Aangezien de vakantie nooit meer op lijkt te houden, gaan de jongetjes mee. Milo heeft er wel zin in. Die is nog steeds onder de indruk van het feit dat zijn hele hand ooit zo groot was als mijn duimnagel. Ik heb mijn laptop bij me opdat we foto’s van het verse kindje kunnen vergelijken met de baby die Milo ooit was.
In plaats van de fiets kies ik voor de tram, anders waait er misschien een jongetje weg. Na de tram komt de metro. Beide broertjes stuiteren van opwinding.
Dat is het voordeel van onderweg zijn met kinderen: de reis maakt bijna evenveel indruk als het doel.
Op het centrale plein in het ziekenhuis bunkeren we broodjes en sap. Daarna gaan we foto’s kijken. Broertjes lijken het, de vroegere Milo en het verse jongetje. Met van die grote zwarte ogen (of: een groot zwart oog) en dikke oogleden. Zowel Aran als Milo kijken aandachtig.
‘En, hoe vonden jullie het?’ vraag ik als ze ’s avonds in bed liggen, Aran met een boek, Milo met al zijn beesten om zich heen gedrapeerd.
‘Was ik kleiner dan dat baby’tje?’ Ik kan horen dat Milo hoopt dat het antwoord ja is. Milo, de kleinste baby ter wereld.
‘Leuk om dat ene filmpje te zien,’ zegt Aran, ‘zelfs superklein reageert hij al op de stem van zijn moeder. Dat vinden ze allebei fijn, denk ik.’
‘Trouwens,’ Aran kijkt nog steeds heel bedachtzaam. ‘Ik was nog nooit met de metro geweest.’

 

Vergelijkbare berichten

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.