Ik parkeer de auto op het enorme scholencomplex en loop tevreden, want ruim op tijd, de verkeerde school binnen. Daar dwaal ik even rond, tot een haastig moeder mij de weg naar buiten wijst. Een meisje, groot blad traktaties in de armen, wil wel met me de goeie kant oplopen. Ze moet er toch heen….
‘Het is ook zoveel tegelijk’, mompel ik, terwijl ik door de boot ren, op zoek naar schoenen, koffie, overzicht. Zeven uur ’s ochtends, hoeveel tijd heb ik nog? Milo roept trots dat hij springkampioen is, wat hij net heeft bewezen door van iets veel te hoogs af te springen en gelukkig heb ik dat niet…
Er ging vandaag eigenlijk niks gebeuren. Op een gesprek in de ochtend na – maar de ochtend hadden we al gehad – er zou leegte zijn, grenzend aan nieuw werk misschien zelfs, verder met een verhaal, of ja, ook zeuren over achterstallig geld bij opdrachtgevers (heb enorme behoefte aan een donzige winterjas), computer ordenen, me…
Gisteren een naschoolse opvang bezocht, met kinderen die dus vrijwillig na school naar de Brede School Academie komen om te lezen en om over verhalen te praten. Drie groepen zeer leuke, slimme kinderen. Ik liet ze verhalen maken. Ze mochten het genre bedenken en daarna aan het moorden slaan (en er kwamen ook spoken bij…
‘Daar gaan we weer,’ mompelde de vader van een klasgenoot van Aran. We liepen tegelijk naar buiten, ik denk niet dat hij het tegen mij had. Hij bedoelde vast ‘de week’. Weer zo’n maandag, weer zo’n zee van verplichtingen, juch. Maar eigenlijk vind ik die maandag wel leuk. Sterker nog, eigenlijk vind ik ritme (noem…
Het begon met een tulband. Maar elke keer als ik terugkwam in de lerarenkamer stond er meer eten op tafel. ‘Er is iets met een kunstwerk dat vanmiddag wordt onthuld,’ legde mijn begeleidster uit. Een fijne vrouw die elk pauzetje even bij me kwam zitten en vertelde over het leven op een grote school ‘in…
Om iets voor achten stond ik bij de school. Na een vrijwel file-loze tocht van Amsterdam naar Den Haag. Dat soort zaken tellen mee, want ik vind autorijden eng, en de mogelijkheid van een ongewisse aankomst ook. Ik had er de hele nacht van gedroomd dat ik in mijn blote billen liep. De connectie zag…
Na de tandartsentocht door naar het schoolophalen, razendsnel omkleden en verder naar het trouwen van Es en Hes. Dat deden ze goed. Met een bootje, in de zon, een kade vol publiek, twee terrastronen, omringd door bevriende kroegtijgers, met dieren als toepasselijk trouwthema. Femke had een waanzinnig mooie taart gemaakt, die ook van binnen tijgerstrepen had….
Het is tandartsendag vandaag en ik zit met Aran in de wachtkamer. Milo is niet mee, omdat we ook nog naar een trouwerij én het boekenbal gaan. Eigenlijk is het mijn Milodag, maar ik zag dat vanmorgen, zo heel vroeg, zes uur, dat je wakker wordt en denkt, nee niet NU al wakker zijn –…
‘Zullen we nog even zoeken naar een datum om uit eten te gaan?’ vraag ik Edwin, terwijl hij een boterham smeert en ik met een slapend kind in mijn armen naar de douche loop. Het slaperige kind deponeer ik onderweg bij zijn grote broer in badjas, die ontbijt knabbelend op de grond zit, poes Broccoli…
Ik ga Anna helpen verhuizen. Een echte ouderwetse studentenverhuizing, met uit elkaar vallende dozen en touw en blok. En dat op de Haarlemmerstraat, de drukte straat van Amsterdam op zo’n zaterdag – met de smalste stoepjes. We hebben een kast opgehaald in Oosterblokker bij die geweldige Westfriese Beurs, de opper-kringloop, en staan nu met dat…
(foto van Friso Kooijman) Acht uur was het gisteren en toen sliep ik. Of ja, vijf minuten over acht, want ik vroeg me nog precies vijf minuten bezorgd af of ik dan niet vanaf drie uur zou wakker liggen (niet dus). ‘Give peace a chance’ zong ik zachtjes en toen snurk. Komt door mijn knie natuurlijk,…
Als je in de gang van het Groninger Museum door de hoge ramen keek, bleek je onder het waterniveau te staan. Er waren ook stoeltjes zodat kinderen zelf konden kijken, maar Milo werd het liefst opgetild. De ramen waren diep zodat je erin kon zitten. Hij zat in ieder raam. ‘Nu zijn we nat’, zei hij steeds…
Hoera! Het uploaden kostte wat kracht, maar met hulp nu dan toch de ‘pre-listen’ van mijn nieuwe ROVERSLIED. Het lied dat hoort bij het nieuwe AVI leren-lezen boek op rijm, kortom, bij de Stan en de negen ROVERS. Het verschijnt op 21 oktober. Het lied werd opgenomen, ingespeeld en geproduceerd door de onovertroffen Maarten Schinkel. Gecomponeerd en gezongen…
Onderweg heb ik sjans met een kale man in een kano. De zon schijnt. Ik heb afgesproken met Carlijn. We hebben het over PR plannen voor WEG. WEG is een zoektocht naar vrijheid, is deels mijn vroegere zoektocht naar vrijheid en dat maakt het, merk ik, lastig om er goed naar te kijken. We verzinnen gastlessen…
Onderweg in de vroege ochtend kwam ik Lonneke tegen, toevallig, op straat, want wat blijkt, de weg naar Vondel CS zit vol bekenden. We dronken koffie bij de Albert Heijn, of eigenlijk; de koffie van de automaat van de AH in het speeltuintje er tegenover en dat was alsof we even op vakantie waren samen….
Dag 4 Ik mis trouwens die prins die omhoog komt klimmen, maar dat is misschien op dag vijf? Toch? Avrotros? Opium? Iemand? Ook duurde het even voor ik durfde te beginnen vandaag, want trots een schrift volschrijven zoals gisteren is één ding, lezen wat erin staat, is een tweede. En vervolgens printen en krassen….
Ik vind het elke dag een enorme luxe; hier naartoe fietsen, en dan met zo’n pasje een heleboel deuren openen, trappen op, hup door naar het kamertje waar mijn computer staat. Ik woon waar mijn computer is. In een warm klein galmend kamertje dus, maar het Vondelpark is maar mooi mijn achtertuin (als ik dit…
Dag 2 Dag van twijfel en aarzeling. Gisteren nog vol enthousiasme een achttienjarige jongen uit de grond gestampt die de pick-up van zijn vader pikt en er de wereld mee inrijdt. Hij is pukkelig en verdrietig en er bovenal van overtuigd dat hij geen enkel talent bezit. En hij wil geen grijs leven. Zijn…
Voor de blog van de opium op 4 (die ik nog even moet zoeken) hebben we net een foto genomen, waarbij ik enigszins normaal kijk, maar ik voel me natuurlijk eigenlijk zo. of zo: Nu eerst een plan maken. Wat ga ik doen.
Voor de deur kwam ik Iwan tegen, die er sinds kort bleek te werken. We vonden het allebei een goed teken; vrienden treffen voor de deur van een spiritueel centrum. Eenmaal binnen verdwaalde ik al snel in de wierook en de trappen, ik zag nog de ex van een ex lopen die met een zoete…
Keelpijn, wat eerst een mugje was, zat vanmorgen als een volgroeide mot in mijn keel. Op zo’n moment ben ik zo blij dat ik geen opera zing. Zolang ik hersenen heb kan ik schrijven. En als ik op de radio moet, nou ja, dan fluister ik desnoods. Ik kan heel goed hees fluisteren. Vroeger had ik een…
De kinderen logeren bij oma, de nacht is rustig, vooral dat laatste stukje, zo helemaal voor mezelf. Het is een schok om in het ochtendlicht wakker te worden en te denken: wat is er gebeurd? En dan te weten: er is niks gebeurd, niets dan slaap. Ziedaar de beschamend kleine wonderen van mijn leven. Zoals lopen langs…
Ik ben buiten op onze steiger aan het puinruimen. Het is acht uur, ik heb nog niet eens koffie gedronken. Maar straks komen de vuilnismannen en dan is het toch handig als dit en als dat en nog meer kindertroep die eigenlijk kapot is, met die mannen meegaat. Spinnen. Overal. De meest prachtige webben (webs) verwoest…
Vijf dagen met niets dan fictie aan mijn hoofd. Dat is al een jaar of zeven niet meer gelukt. Het is nu al verhelderend, dat torenkamertje waar ik volgende week inga. Want zoveel ruimte als ik vroeger had – schrijven in treinen, in cafés, waar dan ook – zo strak is de fantasie nu ingepast tussen de…
Ik lag in mijn roze badjas op de bank, na het douchen overvallen door onstopbare moeheid. Kindje aan de ene kant, kindje aan de andere kant. Ik bekeek ze eens, die kindjes, waarop Milo begon te juichen: ‘Hij heb hem ogen open!’ Ik draaide me zijn kant op: ‘Zíj heeft háár ogen open.’ Hij knikte…
We zijn onderweg naar Amsterdam Noord om wat kabeltjes langs te brengen. We weten alleen niet precies waar naartoe. Maar dat geeft niet, want de zon schijnt en Esther gaat het ons laten weten en ik vind het leuk om weer eens met Aran op pad te zijn. Hij zit zeer tevreden achterop de fiets,…
Nu is het nog veilig. WEG is er al bijna, maar nog niet publiekelijk. Er zijn nog puntjes voor de i. Met Monique bespreek ik Robin en de mensen in het boek alsof het vrienden zijn, onze vrienden. We zitten in een café, het manuscript ligt op tafel. Ze heeft er zinnen bij gezet. Soms staat er:…
‘Zijn ze bang voor de computer? Ik pak hun beide handen en ram ermee op het toetsenbord. Kijk, zeg ik dan, niks kapot.’ Die uitspraak maakte indruk destijds, toen ik een stuk schreef over computerangstigen (een uitstervend soort?) en een leraar interviewde. Nadat mijn website wegens hackers en andere boven onbereikbaar werd, voelde ik bij…
niet dat ik ooit ziek ben, maar soms heb ik opeens voorhoofdsholte ontsteking. Het begon gisteren op de terugweg met Milo van de Albert Heijn en hij was op zijn eigen fiets met zijwieltjes, heel echt op straat, maar hij reed tegen de stoeprand op de heenweg en viel en op de terugweg waaide het…
Nadat we Trisobbio hadden gevonden, liepen we hand in hand naar het zwembad, langs het restaurant met de lange tafels, de lampionnen, het idyllische uitzicht. ‘Straks is daar het feest,’ wees ik Milo, hij had meer oog voor de trampoline. We sprongen even. Toen gingen we door tot aan het water. Er zaten al wat…
Er was een lichtshow, onder de grond, op 80 meter diepte. Het was er best koud, wat nauwelijks voorstelbaar was bij het naar binnen gaan, want toen was het 35 graden. Het treintje ernaartoe! Geen deuren en scheuren door die bergen. En er was dus ook gewoon licht, aan het einde van de tunnel. Vandaag gaan…
Milo: ‘Kijk mama, die mus eet een spin. Dan kan die spin niet leven!’ Ik: ‘Dat soort dingen gebeuren, Milo. Een mus eet een spin, een kat eet een mus, een hond eet een kat, een leeuw eet een hond en wie een leeuw eet weet ik even niet.’ Milo: ‘Een aardappel.’
Als mensen vroeger ‘dat kan later wel’, zeiden, bedoelden ze min of meer ‘nu’. Maar als ‘nu’ dus ‘later’ is, dan bevalt het best goed. Met een ontbijt op bed met slagroom en chocola en kiwi en druiven, cadeaus, en zingende kindjes die de slagroom opaten. Ik ga maar eens aan de slag. Met dat nu.
‘Waarom moeten wij alles leren en kunnen spinnen alles al?’ Dat vroegen Aran en ik ons af op de fiets op weg naar de supermarkt, om voor de school uit al boodschappen te hebben gedaan. Iets met leeftijd misschien, dat een spin geen tijd heeft om te leren spin te zijn omdat hij dan al…
Ze denken bij school natuurlijk; weet je wat, straks met de vakantie krijgen al die ZZP-ende ouders het lekker druk met kinderen thuis enzo, gaan we ze nu al helpen oefenen. Studiedagen, sportdagen, sportexamens, borrels, hoe doen mensen dat?! En dat je het dan zelf erger maakt. Ik had me, luisterend naar mijn ontaarde moedergevoelens,…
Hij had het één keer op school gehad en wist het toen zeker: tennis was superleuk. Na de tweede keer wist hij het nog zekerder. Dus ik googelde wat en vond een plek, waar nog plek was ook. Nu heeft Aran al een tijdje tennisles. Bij zo’n man met een stem van vier banen ver….
maar het is dan ook fantastisch poezennieuws: ze gedragen zich uitstekend. Ze liggen rond, ze eten oneindig veel brokjes, en ze hebben sinds mijn vorige blog die ik aan ze heb voorgelezen, NUL keer buiten de bak gepist of gepoept. Ze zijn, kortom, zo gelukkig dat ik bijna niet meer weet wat ik moet met…
We hadden ze één nacht in de badkamer, waar ze niet eens enorm ongelukkig van leken te worden. Ze lagen er het grootste deel van de tijd in een mandje te knorren. Toen toch weer vrij, want kleine katjes willen rennen. Wat ze deden, waarna Broccoli weer op het aankleedkussen piste. Milo vond dat allemaal…
Ik weet dat er belangrijker zaken zijn op de wereld om een mening over te hebben. Ik schrijf ondertussen alle teksten voor het nieuwe DeLaMar tijdschrift (superleuk). Ik zit tot over mijn oren in dat nieuwe boek. Dat Nu Echt Bijna Af is. Maar dit is wat me bezighoudt: de poesjes pisten op het bed….
‘Een kattenbak, van die plastic zakken, grit – niet te goedkoop, dat stinkt erger – en oh ja, doe er ook maar poezenbandjes bij.’ Nooit gedacht dat ik nog eens een poezenuitzet zou kopen. Dankzij mijn verleden als kraker en algemeen armoedzaaier bestonden vroegere kattentoiletten uit oude verfbakken, en grit? Bij een woonwagen heb je…
Helemaal gewend zijn ze nog niet, ze hebben voornamelijk onder de kast gezeten, met af en toe een hap brokje. Daarnet gingen ze op pad, op zoek naar nieuwe schuilplaatsen. Iets hoger, meer uitzicht, zoals het piraten betaamt; ik ga ze een verrekijker geven. Rechts zit Mo, links zit Broccoli.
Ik was een week alleen met de kinderen en er was geen vakantie. Er zijn natuurlijk mensen die dit elke dag doen, alleen met kinderen, het dagelijkse leven, maar ik genoot van het nieuwe ervan. Van het gemak, bovendien. Ontdekte mijn inconsequentheid/handelbereidheid. (‘Nee dat mag niet’ ‘Maar ik wil’ ‘Ga maar naar je vader of…
Volgende week begin ik met het herschrijven van Robin. Dat is de werktitel, of eigenlijk vooral, de aanspreektitel van het boek dat in het najaar gaat uitkomen. Nu dan toch echt. Na zes jaar puntenslijpen. Het staat aangekondigd, we hebben sinds gisteren een titel, er komt een omslagontwerp. Man, wat ga ik die puntjes op…
Gisteren was de laatste dag van mijn camjo (Camera Journalist) opleiding. Ik was om zes uur opgestaan en naar mijn studio gefietst om af te monteren, daarna reed ik door de motregen naar Zuidoost. Appjes van medecursisten dat ze later kwamen. Ik stopte bij de beste Turkse Bakker en kocht Baklava. Komen en weggaan moet je altijd vieren….
Gisteren de hele dag aan het filmpje zitten klooien. Het werkt net als een verhaal maken, zo blijkt: de beelden kruipen in je hoofd en gaan daar een potje zitten kaarten. Met zichzelf. Tot ze opeens in een andere volgorde liggen en je denkt (meestal zit je dan net op de fiets): JA, zo moet…
Ik werk aan een filmpje voor mijn camjo (camera journalist) opleiding en het gaat over schrijven. En over mij. Want de opdracht was: film een beroep. En ik dacht: ik heb een beroep. Bovendien ben ik er altijd, dus als ik meer materiaal nodig heb, dan wil ik vast nog wel iets extra’s zeggen. En ten…
‘Wat is dat?’ ‘Dat is je ribbenkast Milo.’ ‘Die wil ik niet!’ ‘Maar die zit aan je vast.’ ‘Hij moet weg.’
Onze vroegere bootbuurman zei altijd: ‘Er zijn katten die het snappen, en katten die het niet snappen. De meeste bootkatten snappen het.’ Wij hadden er eerst eentje die het snapte en toen eentje die het niet snapte. Die is op tijd naar veiliger grond verhuisd. Vanmorgen dreef er een dode kat naast de boot. We…
‘Ga maar naar je werk, vandaag gaat ze heus niet bevallen,’ zei de verpleegkundige met zekerheid. Dus Edwin ging naar zijn werk, Natasja kwam op bezoek, Milo werd geboren. Op 13 mei 2013, 26 weken en 2 dagen oud, drie maanden te vroeg. Gisteren sprak ik de dokter van het AMC, Milo’s geboortegrond. Milo hoeft…
Ik bleef er nog even naar kijken, naar die foutmelding op de plek waar eerst mijn website stond. Cassandra had me er een berichtje over gestuurd. Dat ze mijn blogjes niet kon lezen. Dat was op zich natuurlijk heel fijn, dat ze wilde lezen, bedoel ik. Lastiger was het dat ik geen idee had hoe…
Er liep een mevrouw met een rollator langs die op het plein in de zon ging zitten. Op haar terugweg kwam ze langs mijn verse koffie, dus die bood ik haar aan. Ze keek een tikje achterdochtig, maar kwam wel zitten. De wind stak net op, dus helemaal paradijselijk was het niet, maar Milo scharrelde…
Gisteravond in het Kees Brijdeplantsoen riep Milo: ‘Hoor nou! Zo stil.’ Vandaag is het vijf mei, er is een pontonbrug, maar er is ook een pontje naar het Vliegenbos, de vrijheid van het pontje. Met een man die ziek werd toen ik in New York zat en er nog steeds niet bovenop is, wordt het…
‘Geen twintig meter, dan ben ik de hele tijd bang dat de politie komt.’ Ik hoor het me zeggen en voel me truttig. Vroeger – als ik het geld had gehad, was ik heus niet bang geweest voor de politie. Maar een springkussen/renbaan van 20 meter voor de deur uitrollen voor een kinderfeestje met een…
Aran is nog knapper geworden (en heet hij niet meer Woek). Milo roept ‘broccoli’ bij wijze van grap en daar lachen we heel hard om. Aran zegt dat hij best naar een ‘onbewoond eiheiland’ wil verhuizen, maar wel met zijn familie. Er worden zelf boterhammen gesmeerd, tenzij het een verrassingsbordje is want dan moet Aran…
We hadden nog niet veel in het donker gelopen, Corine en ik, maar dat deden we gisteren. Na een afspraak in Midtown, in een fraai restaurant met een bar waar je omheen kon lopen. Daarna iets met een poging om naar de film te gaan die strandde in Bryant Park, mijn lievelingspark tussen al die…
De metro’s zijn steeds heel erg vol, vooral als we naar huis willen. Er wordt nauwelijks gepraat als het zo vol is. Vrijwel iedereen is verdiept in zijn telefoon. Ook twee zwaar opgemaakte meisjes in strakke leggings die eruit zien alsof ze net uit de sportschool komen -maar ik heb ontdekt dat dat mode is,…
We waren natuurlijk de Brooklyn Bridge over gewandeld, omgeven door nogal veel andere toeristen. Maar het mooie van Manhattan: dat water, die lucht. Daar stond niemand, dus daar konden we allemaal naar hartelust naar kijken. Toen Brooklyn en een busrit door de streng Joodse wijk, waar mannen liepen met krullen langs hun gezicht en dat…
De vervreemding van aankomen en een dag die zich nog loom voor je uitstrekt. New York loopt zes uur achter, dus was er zon in Central Park, wandelden we eindeloos door de stad, was er geweldig Indiaas eten, gewoon aan de overkant van het appartement waar we logeren. Was het toch nog maar half tien…
Soms heb je iets vaker gedaan, leer je er niks van, en helpt het toch. Zoals niet slapen de nacht voor vertrek, vooral als je weet dat je vroeg op moet. Ik denk niet dat me dat ooit is gelukt en daarom vind ik het nu niet zo erg. Dat typische ‘ik heb niet geslapen’…
Naast mij staat een verkouden maar vooral toch ook schoolziek Woekje, die wilde vanmorgen niet uit bed. Vandaag bereikt het pre-vertrekken een hoogtepunt (in hem). Nu gaat hij dus mee stroopwafels kopen voor Gregory, laptop halen op de studio, mijn tas mag hij ook helpen pakken. Maar dat wil hij niet. Vannacht lag ik te…
Ik pluk een wit jongetje uit de klas, tranen als hij me ziet. De juf zei het al: ‘Hij heeft hoofdpijn, maar hij zegt ook dat hij jou mist omdat je naar Parijs gaat.’ Niet dat ik al weg ben, en ik ga naar New York, maar het missen is er niet minder om. Vertrekken…
Er zijn steeds nieuwe dingen waar ik niet over schrijf. Waarschijnlijk omdat het al zoveel tijd kost om erover na te denken. Ik ben al niet zo goed in snelle openbare meningen (wat mij een uitstekend columnist maakt, maar dat terzijde) ik heb ook gewoon veel aan mijn hoofd. Zo schrijf ik niet over dat…
Kleine Milo had er misschien nog wel het meeste zin in: de klas van Aran kwam op bezoek. Ze hebben namelijk ‘botenthema’ op zijn school, boot in de gang, boot in de klas, botenboekjes, dus een echt bootbezoek zou goed passen. Juf Lisa vroeg of het kon. Het is de categorie vragen waarbij je twee…
Als in een online paskamer bestelde ik een stuk of acht broeken om er net die ene lievelings uit te kiezen voor de reis naar New York, halverwege april. Kan ik mezelf alvast zien lopen. In die broek. Iets met rode teennagels, uren en uren door de stad. Een liedje in mijn hoofd en dat…
Ik tekende er een kuikenlijf aan vast. De slaap nog in mijn ogen, door de regen terug vannacht, heerlijk gegeten bij Joukje, Savannah Dry en dan nét als je in bed ligt weer zo’n Milo naast je die ‘mijn mama’ murmelt en als een hondje nog even zijn plek moet zoeken. Dus het voelde vroeg,…
Milo, gezicht op mijn gezicht: ‘Mag ik pap eten, asjeblief?’ (plus verse foto van fotograaf Anton Prins)
Eerst was het drieëndertig keer bestralen. Ik dacht even aan Jezus. Daarna dertig keer. Maar eerst een petscan, want hoe kon die kanker nou toch via heup naar schouder zijn gereisd? En nu, mijn moeder belde gisteren, is het niks. Nul keer bestralen. Want ja, de randen van de wond zijn ‘niet schoon’. Maar of bestraling daarbij…
Als je Woek vraagt of hij komt eten en hij kijkt net tv, dan zegt hij altijd: ‘nog éven dit kijken.’ Alsof er precies op dat moment iets heel spannends te zien is, een soort miniverhaal dat tot een zinderend einde moet, voordat de tv uit kan. Het duurt meestal maar een paar minuten, daarna…
Ik zit achter een auto. Ik heb mijn camera op het autoraam gericht en daar doorheen stel ik scherp op een muur. Dat is de opdracht: neem een voorgrond, maar stel scherp op de achtergrond. De muur is bruin en vol kleine steentjes. Open Studio waar ik mijn camjo opleiding doe, zit middenin een industriegebied….
Ouder worden is schillen van jezelf pellen. Soms kost dat kracht, soms vallen ze er gewoon af. Een film van je hoofd op groot scherm; dat je je eigen rimpels ziet, opeens -maar daar doorheen nog steeds jezelf, gelukkig, dat heb ik met ouder wordende vrienden trouwens ook: ze zitten er altijd nog in, in…
Volgens Woek heet het alleen school als je kan zeggen in welke groep je zit en er elke dag heengaat. Een dag per week telt dus niet, maar toch. Camjoles had ik vandaag. En dat gaat de komende weken nog even elke woensdag door. Camjo, dat is met de camera in de hand interviewen. Eigen…
Milo: Waarom? Ik: Omdat ik daar straks yoga ga doen. Milo: Waarom? Ik: Omdat ik het leuk vind om op mijn hoofd te staan. Milo: Waarom? (Edwin op de achtergrond: ja, dat vraag ik me ook af) Ik: Waarom klim jij graag op een glijbaan Milo? Milo: Dat is ja. Ik: Ja? Milo: Ja. Ik:…
Mijn to do list is geslonken tot 1. En dat is: naar ’t café en schrijven. Ik kan het gewoon niet achter deze computer. Ik krijg enorme kooplust ook. Misschien nog even wat online schoenen kopen. Of nee, dat had ik laatst gedaan en toen kreeg ik twee paar gruwelijkheden en na zo’n miskoop denk…
Ik heb twee aikido leraren gehad, de eerste geloofde dat het zin had om een tijdje te prutsen. Om via het prutsen het goeie te leren. Dat was ook luiigheid denk ik achteraf, maar oh, wat heb ik het vol hartstocht tijdenlang fout gedaan. De leraar daarna geloofde in goeie techniek en die leerde hij…
We hebben Milo’s haar nooit geknipt, dus nu heeft hij lange krullen. Pluizig lange krullen, minstens-één-keer-per-dag-borstelen-krullen. Gisteren deed ik er een knotje in. Hij stond de hele tijd voor de spiegel verbaasd naar zichzelf te kijken. Tot het knotje los was. Toen at hij de tafel op.
Ik dacht over een blog en wat de grenzen zijn. Toen met Milo was het overleven. Dus ik schreef. Er was geen grens. Anderen voelden hem wel, die grens, vonden dat ik er overheen was gegaan. Dat zeiden ze niet letterlijk, ze zeiden, gut, schrijven over een te vroeg geboren kind, dat zou ik niet…
Achter mij in t Lloyd hotel zat een mevrouw te bellen. Met zo’n prachtig Engels accent vol dure scholen. Ik luisterde niet echt mee, want ik schreef over reuzen. Na een tijdje begon ik me wel af te vragen wat haar functie was. Directeur misschien, manager. Ze had het vaak over films en distributie, zelden over het…
En dan is er tussen de volgekalkte agendadagen door opeens even niks. Ik zit licht verbijsterd naar mijn scherm te kijken. Teksten ingeleverd, zelfs facturen geschreven. Er is even Niks. Of ja, dat ene verhaal, dat al tijden zit te mieren, en waar ik NU (eerst even een kopje koffie) wat zeg ik NU (koekje…
Via via kende ik een zeemansvrouw. Haar man was kapitein, half jaar op, half jaar af. De maand voor hij naar wal kwam was koortsachtig. Veel geëpileerde haren, maar ook andere zaken die moesten worden opgepoetst of juist weggemoffeld. Ik geloof dat ze allebei voor elkaar stopten met roken. Ieder half jaar weer. Toen hij…
We brengen Woek naar school en fietsen door naar de Hema. Dan naar de slager, de kluswinkel, de fietsenmaker. De fietsenmaker zet de voetsteuntjes van het fietsstoeltje van Milo wat lager terwijl Milo gewoon op het stoeltje kan blijven zitten. ‘Dankjewel,’ fluistert Milo met grote ogen. We fietsen weg. ‘Dat was lief,’ zucht mijn kind.
Stan en de negen rovers is geselecteerd voor de tiplijst van de kinderjury 2016. Samen met 99 andere fijne boeken, hoera! Ik ga meteen kijken. Dat is lastig. Want de boeken staan op alfabet en het scrollen lukt niet goed, dus ik besluit mezelf te filteren. Eerst boeken van 6-9, das een makkie. Daarna het thema kiezen. Er…
Mijn hoofd dat zich niet leeg laat denken. Over meningen en waarom die altijd ergens tegen zijn. Waarom ze gelijk staan aan roepen dat de anderen het mis hebben. Dat ze stom zijn. Stomme piemels hebben. Zelfs al hebben ze die niet. Dat soort meningen. Waardoor ik steeds denk dat ik moet roepen, harder moet…
We hebben een narcis. Als bol van sinterklaas gekregen. In december braaf in de grond gestopt. ‘Hij weet zelf wanneer het lente is,’ zei mijn moeder nog. Blijkbaar was het dat gisterochtend. Zo enorm dapper vind ik dat dan. Zo enorm dom tegelijk. Gewoon door de vries heen groeien, en bloeien ook nog. Een beetje als poezen…
Zo’n blog, dat is allemaal voorgrond. Wat zet je in de etalage. Vertel je dat je nu naar de bieb wil maar dat het regent. Of iets diepers, over een verhaal dat er nog niet is, maar dat komt (maar nee, dat verhaal moet je natuurlijk pas vertellen als het er is) Een beeld misschien: een…
Van tevoren leek het een uitstekend idee. Een dagje op je hoofd staan. Yoga, mijn nieuwe liefde sinds ik geen mannen meer knock-out sla, of tenminste, sinds ik geen aikido en zwaardvechten meer doe. Want dat blijkt dus heel hard werken te zijn, dat geyoga, met kracht, balans, uithoudingsvermogen. Precies de ingrediënten die ik leuk…
Vannacht was Milo uit zijn bed gekropen en schuifelde onze slaapkamer in. ‘Wie is daar?’ zei Edwin slaperig. ‘Hallo pap!’ geen spoor van moeheid in Milo’s stem. Ik dacht nog, doe het nou niet, maar Edwin lag al te giechelen, waar Milo ook weer behoorlijk blij van werd en zo duurde de nacht opeens heel lang….
Op de roltrap riep ik ‘pardon pardon’ en wrong me erlangs. De ene oudere mevrouw zei: ‘Nou ja zeg.’ En de andere: ‘Oh sorry.’ Ik hopte de trein in. Hij vertrok meteen. Eerst was het rustig in de coupé, toen we Utrecht naderden was het al drukker, tegen de tijd dat Amsterdam op de computerschermen stond moesten er mensen…
zacht ronkend aanslaat, staar ik nog even in de mist, vulpen in de aanslag. Wat ben ik er voor één, een kinderboekenmaakster, een all-rounder, een eeuwige kameleon (- of is dat met zichzelf in tegenspraak; iets als de voorspelbare toverbal). Ik denk aan de rovers in het leven van Stan en of die in het echte leven…
We waren naar het bos gegaan. Dat kan tegenwoordig, er is een pontje. In het bos liepen we een rondje. Milo zat in de buggy, waar hij nooit in zit, dus dat was de attractie op zich. Omdat hij laat naar bed was gegaan, wilde hij alleen dat ik hem duwde. Ik zei steeds: ‘Goed Milo,…
We dwalen door de resten van het jaar, als door de uitverkoop van een groot warenhuis. Een stukke kerstbal, een restje chocola (dat eten we op). Er komen dingen. Enge dingen, een scan voor mijn moeder over kanker, leuke dingen, onderzoek naar digitaal schrijven, nieuwe projecten. Ondertussen wiebelt de wereld. En ieder jaar zijn we als die…
De stoel brak terwijl we er echt niks raars mee deden. Milo was even heel stil en had toen verf van de muur gepeuterd. Ik heb het allemaal opgebiecht aan de airbnb verhuurder die hieronder woont maar die we verder niet hebben gezien. Hij kwam niet meteen naar boven rennen dus misschien gaan we hem…
We rijden door ondergelopen Lake District als de telefoon gaat. Een nummer uit Amsterdam. Ik herken het nummer, maar vaag. We zijn net bezig met haarspeldbochtjes naar links. Vlakbij het hotel gaat de telefoon weer. Het is het Letterenfonds. IK HEB DE BEURS GEKREGEN. Tussen de schapen in een drassig weiland praat ik over verhalen en internet, over beelden…
Als ik wil stofzuigen roept Milo altijd: ‘ik doen!’ en grijpt de stofzuiger. Wat leuk is natuurlijk, maar ook onhandig, want even later ligt de zuiger eenzaam te ronken en is meneer alweer een toren aan het bouwen. Daarom heb ik eilandjes van korrels in de boot. Op plekken waar Milo nooit komt, die ik…
Ik moest een gesprek voeren met een commissie. Het ging over een voor mij nieuw gebied van schrijven; met elementen als film, interactieve film, digitale literatuur, Storytelling. Inzet was een beurs die ik had aangevraagd. Een beurs om Olivia tot scenario om te bouwen en om artistiek onderzoek te doen naar de grenzen van verhalen…
Ons bijbootje dat nog steeds op onze ouwe ligplek lag, was voor de tweede keer gezonken. Daar moesten we daags na Sint wat aan doen. Met twee katrollen en grote hulp van de buurman, kwam het bootje boven water. Ramiro wilde het ding wel naar onze nieuwe boot slepen, dan konden we de tobbe wat beter…