Aran is nog knapper geworden (en heet hij niet meer Woek). Milo roept ‘broccoli’ bij wijze van grap en daar lachen we heel hard om.
Aran zegt dat hij best naar een ‘onbewoond eiheiland’ wil verhuizen, maar wel met zijn familie.
Er worden zelf boterhammen gesmeerd, tenzij het een verrassingsbordje is want dan moet Aran steeds zijn ogen dichthouden.
Milo snijdt appels met zijn eigen mes.
De metro’s zijn steeds heel erg vol, vooral als we naar huis willen. Er wordt nauwelijks gepraat als het zo vol is. Vrijwel iedereen is verdiept in zijn telefoon. Ook twee zwaar opgemaakte meisjes in strakke leggings die eruit zien alsof ze net uit de sportschool komen -maar ik heb ontdekt dat dat mode is,…
Helemaal gewend zijn ze nog niet, ze hebben voornamelijk onder de kast gezeten, met af en toe een hap brokje. Daarnet gingen ze op pad, op zoek naar nieuwe schuilplaatsen. Iets hoger, meer uitzicht, zoals het piraten betaamt; ik ga ze een verrekijker geven. Rechts zit Mo, links zit Broccoli.
We hebben Milo’s haar nooit geknipt, dus nu heeft hij lange krullen. Pluizig lange krullen, minstens-één-keer-per-dag-borstelen-krullen. Gisteren deed ik er een knotje in. Hij stond de hele tijd voor de spiegel verbaasd naar zichzelf te kijken. Tot het knotje los was. Toen at hij de tafel op.
Aran had eerst een judotoernooi en daarna expositie van zijn tekenles. Milo slalomde tussen de mensen in het gymzaaltje door, en dat waren er heel erg veel. Het was er ook nogal benauwd. ‘Wat kan ik doen,’ vroeg Milo steeds. ‘Mijn rug masseren,’ antwoordde ik steeds. Dan slalomde hij weer weg. Bij de tekenlesexpositie hadden…
Via via kende ik een zeemansvrouw. Haar man was kapitein, half jaar op, half jaar af. De maand voor hij naar wal kwam was koortsachtig. Veel geëpileerde haren, maar ook andere zaken die moesten worden opgepoetst of juist weggemoffeld. Ik geloof dat ze allebei voor elkaar stopten met roken. Ieder half jaar weer. Toen hij…