Vergelijkbare berichten

DE BEURS
We rijden door ondergelopen Lake District als de telefoon gaat. Een nummer uit Amsterdam. Ik herken het nummer, maar vaag. We zijn net bezig met haarspeldbochtjes naar links. Vlakbij het hotel gaat de telefoon weer. Het is het Letterenfonds. IK HEB DE BEURS GEKREGEN. Tussen de schapen in een drassig weiland praat ik over verhalen en internet, over beelden…
Heeft de eerste hap genomen
De vervreemding van aankomen en een dag die zich nog loom voor je uitstrekt. New York loopt zes uur achter, dus was er zon in Central Park, wandelden we eindeloos door de stad, was er geweldig Indiaas eten, gewoon aan de overkant van het appartement waar we logeren. Was het toch nog maar half tien…

Dag 2
Dag 2 Dag van twijfel en aarzeling. Gisteren nog vol enthousiasme een achttienjarige jongen uit de grond gestampt die de pick-up van zijn vader pikt en er de wereld mee inrijdt. Hij is pukkelig en verdrietig en er bovenal van overtuigd dat hij geen enkel talent bezit. En hij wil geen grijs leven. Zijn…
Goeroe
Ik ben buiten op onze steiger aan het puinruimen. Het is acht uur, ik heb nog niet eens koffie gedronken. Maar straks komen de vuilnismannen en dan is het toch handig als dit en als dat en nog meer kindertroep die eigenlijk kapot is, met die mannen meegaat. Spinnen. Overal. De meest prachtige webben (webs) verwoest…

Hier en daar roze
Ik dacht over een blog en wat de grenzen zijn. Toen met Milo was het overleven. Dus ik schreef. Er was geen grens. Anderen voelden hem wel, die grens, vonden dat ik er overheen was gegaan. Dat zeiden ze niet letterlijk, ze zeiden, gut, schrijven over een te vroeg geboren kind, dat zou ik niet…

Over trillende benen en hoge hakken
Gisteren dacht ik nog dat ik wakker lag van die bloedmaan die onzichtbaar achter de wolken zat te stralen. Vannacht dacht ik dat niet meer. Want ik was alvast een speech aan het bedenken. En vooral ook iets om iedereen te bedanken. Ik bedacht dat ik vast niet iedereen heb uitgenodigd. Want er komt weer…