Sabel met konijnenbont, ijs aan de snor

Volkomen leeg, was mijn hoofd daarnet toen ik terugdacht aan gisteren. Als een verhaal dat je meteen weer vergeten bent. Misschien komt het door Almere. Door de shock die zo’n stadshart oplevert. Als een hart bestaat uit Zara, H&M, Mediamarkt en WE, dan bestaat dat hart dus uit ketens. En een kerstboom van ijzerdraad en witte lampjes. Met joekelballen. Gedragen door een wittandig vrouwenhoofd.
Maar dat is wellicht tijdelijk.
Daar dwaalde ik dus doorheen, door dat hart, veel te vroeg voor een interview dat niet doorging. Nog veel vroeger voor de voorstelling die erop zou volgen. Het had geen zin meer om terug te gaan naar huis.
Ik ging in het restaurant van de Hema zitten en schreef mijn column voor Schrijven Magazine. Daarna kocht ik een vest want ik had het koud, maar niet in de Hema, want daar hadden ze alleen beige.
Toen dwaalde ik nog wat verder. Expeditiereiziger in Vinex. Grote sabel op de rug, schoenen van konijnenbont, ijs aan de snor, me vergapend aan de mensheid. De mensheid keek nauwelijks terug.
Nog steeds veel te vroeg landde ik tenslotte in de schouwburg, waar ze in de hal een soort café hebben gemaakt, maar waar het nog steeds voelt alsof je in de hal zit.
Ze waren er zelf ook nogal verbaasd over. Ik deed mijn laarzen uit, zette mijn sabel tegen de muur. Het ijs in mijn snor begon langzaam te smelten.