Eerst was ik te laat om nog te vroeg te zijn en daarna was ik gewoon te laat. Ik had wind tegen en het regende en ik was niet meer helemaal gewend om daar rekening mee te houden. Dus werd ik in het Hyperion Lyceum opgewacht door docent Emiel en stagiair Jeroen die ietwat bezorgd…
Na het zwemmen in zee zeg ik tegen Alexandra dat ik zo blij ben dat ze me heeft meegevraagd. Ze kijkt bijna verrast en in ieder geval oprecht blij. Ik ben dat ook. Dat dìt werk is, zo fijn. We lopen over een zonnige weg, met een soort time share achtige appartementen en luide brommertjes,…
Morgen komt het Zeemeermeisje. Een meisje dat op het dak van haar huis een oude vrouw ontdekt, in een tent. Ze gaan elkaar helpen, zelfs als dat bijna onmogelijk lijkt. Een zacht verhaal denk ik, zonder haakjes, zonder ‘ik heb het allemaal zelf meegemaakt’. Hoewel ik het huis van Huda gebruikte en het dak van…
Ochtend, 27 maart, een fier zonnetje, een jammerende Broccoli achterop de fiets. Broccoli is de kat, haar broer heet Mo. Broccoli’s driejarige naamgever zit voorop diezelfde fiets en luistert aandachtig naar het kattengeweeklaag. Ze roept Moooooo, stelt Milo vast. Ze mist haar broer. Om er daarna waarschuwend aan toe te voegen dat hij niet naar…
Het gesprek ging over het schrijven van een blog en hoeveel je uitlegt over de achterliggende omstandigheden.Ze zei dat mensen die niet wisten over wie het stukje ‘as dinsdag’ ging, het ook niet zouden begrijpen. ‘Ze weten niet dat je moeder geen been meer had, dus dan snappen ze je laatste zin niet.’ Daarna vroeg…
Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
Dag Jowi,
Ik volg jouw blog met veel belangstelling, om verschillende redenen. Ten eerste ken ik je: ik was studente bij je vader Peter in 1987 en 1988. Zijn gastvrijheid en steun waren geweldig voor mij, ook die van Helbertijn. Ik kende jou en Bart als tieners. Door jouw blog en ook een email van Peter kwam ik erachter dat Helbertijn aan kanker leed. Ik heb onlangs een PDF-brief gestuurd. Ik hoop Peter en Helbertijn in april of mei te zien, wanneer Paul en ik naar Nederland komen.
Maar ik ben ook bezig met schrijven, zo ook mijn man Paul en onze beide kinderen, Sam en Sien. Paul is met grote dingen bezig, bij mij komt het niet verder dan korte verhalen, maar een paar zijn wel uitgegeven en ik win prijzen in schrijfwedstrijden, waarvan er heel veel zijn in Australië.
Dat je zulke persoonlijke dingen in je blog noemt, zoals Helbertijns kanker, is gewoon zoals het hoort. Mensen willen nu eenmaal erachter komen wat voor mens jij bent. En jij bent de dochter van Helbertijn. En de moeder van Milo. Ik bewonder jouw kracht en energie en bekwaamheid. Ik leer door jouw stukjes te lezen. En je deelt jezelf met anderen: iets wat ik zelf moeilijk vind, in ieder geval op de manier waarop jij dat doet.
Ik hoop dat je het niet te brutaal vindt dat ik je benader.
Blijf zo doorgaan, Jowi, en ik wens je heel veel succes met je nieuwe project.
Françoise