Maar ik had geen tijd om te mijmeren want ik moest naar huis om risotto te koken en dat vond Milo heerlijk en Aran zo vies dat hij niks at.
Toen hebben we, na enig wikken en wegen, afgesproken dat je één gerecht mag kiezen dat je echt zó vies vindt dat je het niet meer hoeft te proeven. Dat je meteen door mag naar de boterham met pindakaas.
Aran heeft dus risotto. Edwin tomatensoep. Milo wil na enig nadenken liever geen schilderijen eten en ik kook bijna altijd, ik heb mazzel.
We gingen de as ophalen bij het crematorium. Het was een kamer, derde deur links vanaf de familiekamer, vol hangers en urnen en glazen kralen waar de as als ‘speels element’ tussen geperst kon worden. De afspraak was gisteren gemaakt. De mevrouw van de Dela had door de telefoon nog gezegd dat ze daar blij…
‘Heb je nog iets moois gevonden?’ vraagt de buurvrouw die even langskomt om naar de boeken te kijken. Ik denk meteen aan mijn broer, die kan zien of iets waarde heeft of niet, kon hij altijd al. Hebben we zo’n soort ontdekking, een schatkist op zolder, met Spaanse munten? Vroeger, ik was zeven ofzo, verzamelden…
De verhalen die ik hier zou kunnen schrijven. Ze buitelen door mijn hoofd als kleine kinderen die voor het eerst naar school gaan en na afloop niet kunnen stoppen met tetteren. Zoals Milo, die aan zijn derde week basisschool bezig is. Alsof er een zoekmachine in zijn hoofd zit die geen onderscheid kan maken tussen…
De laatste dag van de vakantie. Van tevoren leek hij zo bijzonder. Zo ver weg ook. Maar nu hij er eenmaal is, ben ik wat knorrig, zijn de kinderen moe en kom ik niet verder dan ‘we gaan even naar de bieb.’ Waar we 14 boekjes uitkiezen en er 7 lezen, dat dan weer wel….
Onderweg in de vroege ochtend kwam ik Lonneke tegen, toevallig, op straat, want wat blijkt, de weg naar Vondel CS zit vol bekenden. We dronken koffie bij de Albert Heijn, of eigenlijk; de koffie van de automaat van de AH in het speeltuintje er tegenover en dat was alsof we even op vakantie waren samen….
Eén van de wieltjes van de dikke Samsonite koffer is een soort van afgebroken, maar nog niet zó overtuigend dat ik de koffer niet gebruik. Het is ook maar een achterwieltje, het gewicht komt op de twee voorste, zo stel ik mezelf gerust, dat moet ie kunnen. Bovendien gaat hij op de terugweg een stuk…