Geen foto, toch beeld
Daar fietste hij met zijn kaftpapier in zijn nieuwe tas op zijn rug, op weg naar de middelbare. Ik ging mee tot vlak na de drukte bij het Centraal Station, vanaf daar kon hij het zelf, zei hij. En dat geloofde ik, dat is namelijk zo. Toen ik me omdraaide en terugfietste, terug naar mijn studio, terug naar dit verhaal, voelde ik dat elastiekje tussen ons dat steeds verder oprekte en toen losschoot. Gelukkig bouwen we steeds nieuwe lijntjes. Met nieuwe mensen, met geliefden en met Aran hóef ik helemaal niet te bouwen. Wij zitten op heel veel manieren voor altijd aan elkaar vast. Min de basisschool.
