Laatste dag CamJo

Reageer Categorie: blog

Gisteren was de laatste dag van mijn camjo (Camera Journalist) opleiding. Ik was om zes uur opgestaan en naar mijn studio gefietst om af te monteren, daarna reed ik door de motregen naar Zuidoost. Appjes van medecursisten dat ze later kwamen. Ik stopte bij de beste Turkse Bakker en kocht Baklava. Komen en weggaan moet je altijd vieren. Gek genoeg is komen vaak lastiger te vieren, dus ik kocht voor dit afscheid extra veel.

Pas toen ik het lokaaltje van Open Studio binnenliep en zag hoe iedereen zenuwachtig zijn harde schrijf aaide, begreep ik dat honing en digitaliteit nog niet helemaal samengaan. Maar vieren is vieren, en ik ga ze missen, mijn klasgenoten, net als de volle leswoensdagen op de vleugels van docent Pepijn. Ik hoop zelfs dat we er nog eens koffie of bier overheen gaan gooien, over onze macs, over onze gloednieuwe camera’s, over onze plannen. Om ze te dopen. 

Maar dat is later. Nu zat ik in het lokaal met zweet in mijn handen. Toch altijd een verrassing, als clichés zichzelf waarmaken. Maar misschien is zelfs dat een cliché.
Mijn filmpje was nog niet helemaal af en bovendien zit ik er zelf nogal prominent in, dus ik had alle reden om bang te zijn. Bovendien had ik alles om- en eruit gegooid. En dat werd gemist, wat eruit was, zelfs al wist niemand meer precies wat. Wat natuurlijk ook mooi is. En goed. Er moet altijd iets te missen overblijven.

Ik kreeg twee tips waar ik wat aan had. Hoewel het er hopelijk niet al te beter van wordt, dat snap ik nu. Dat is het mooie eraan. Stel je voor dat ik mezelf verklaar. Dan kan ik daarna wel inpakken. Afscheid nemen. Baklava eten.

Ik vond het een mooie opleiding en ben nu verliefd op monteren. Dus wie nog een filmpje wil; klop maar aan. Voortaan heet ik: Mojo

 

Ik vroeg een beurs aan

1 Reactie Categorie: blog

Ik moest een gesprek voeren met een commissie. Het ging over een voor mij nieuw gebied van schrijven; met elementen als film, interactieve film, digitale literatuur, Storytelling. Inzet was een beurs die ik had aangevraagd. Een beurs om Olivia tot scenario om te bouwen en om artistiek onderzoek te doen naar de grenzen van verhalen schrijven en de connectie met andere media. Oftewel om niet alleen buiten de lijntjes te schrijven, maar gewoon dat hele papier achterwege te laten.

Het gesprek was maar twintig minuten en begon best goed. Ik vertelde mijn plan, er werden vragen gesteld waar ik wat aan had. Ik maakte aantekeningen.

Toen was er iemand die vroeg waarom ik nog niet alle filmpjes van idfa doclab had bekeken, waarom ik alleen met ‘mijn vrienden’ ging praten, waarom ik de weg in de digitale filmwereld niet al kende. Waarom ik bovendien interactief en film door elkaar haalde, ‘alsof dat hetzelfde is.’

Het deed me denken aan de universiteit, waar heel veel huiswerk maken het ook altijd wint van ‘beginnen waar je hart ligt en goed opletten onderweg’.

Ik vond het antwoord geven lastig. Er was nogal veel om me tegen te verdedigen opeens (en we hadden nog zes minuten), bovendien is het een verschil in basisopvatting. En vertrouwen. Vertrouwen dat ik misschien die ene wereld niet ken, maar die andere wel.

Ik fietste weg, blij dat ik mijn fijnste stevigste laarzen aan had gehad en niet die nieuwere die mooier zijn, maar niet genoeg ‘cowboy’ voelen. Ik belde mijn vader, op de studio ging het brandalarm af terwijl ik net een boterham at.

Het hangt misschien ook van het vervolg af. Als ik een onderzoek ga doen, dan is dit het begin. Gaan jullie reacties op dit verhaal meedoen in het filmpje dat ik maak over deze digitale blog met dit interactieve verhaal, waarbij ik misschien wel iemand anders laat inspreken, een personage wellicht, een prachtige blonde vrouw, precies zoals één van mijn vrienden me aanraadde: ‘een lekker wijf want dat zien mensen graag’.

Een lekker wijf dat begint met het aanvragen van een beurs bij een commissie en wordt weggestuurd om huiswerk te maken. Omdat ze pumps draagt natuurlijk. Waarna ze een verhaal schrijft en maar meteen naar Hollywood vertrekt omdat ze in Nederland de weg in de digitale wereld steeds kwijtraakt aangezien haar kaart nog met de hand geschreven is. Wat haar op geheel nieuwe plekken brengt.

Uitslag rond de kerst.