Zonnig wakker worden om 6.04
Milo, gezicht op mijn gezicht: ‘Mag ik pap eten, asjeblief?’
(plus verse foto van fotograaf Anton Prins)
Milo, gezicht op mijn gezicht: ‘Mag ik pap eten, asjeblief?’
(plus verse foto van fotograaf Anton Prins)
Het werd hier stil, omdat mijn hoofd van het standje ‘openbaar’ af was. Dat is het nog steeds, maar soms voel ik de behoefte om naar buiten te kijken. Alsof dit een onderzeeĆ«r was en ik de periscoop. Over periscopen gesproken; ik kreeg een verrekijker voor mijn verjaardag. Die ligt in de stuurhut en daarmee…
Ik wen niet snel. Aan niks, eigenlijk. Maar vooral niet aan reizen. Dat maakt dat het geweldig en minstens zo eng. Zoals nu, ik moet in Den Haag zijn bij een basisschool die daar ergens links achterin ligt en heb besloten om met het openbaar vervoer te gaan. Omdat door de file rijden minstens zo…
Als in een online paskamer bestelde ik een stuk of acht broeken om er net die ene lievelings uit te kiezen voor de reis naar New York, halverwege april. Kan ik mezelf alvast zien lopen. In die broek. Iets met rode teennagels, uren en uren door de stad. Een liedje in mijn hoofd en dat…
Gisteren begroeven we mijn oom Rob, de vader van grote Aran. Hij was dikke vrienden met mijn Aran, kleine Aran, we noemden hem opa Bos of opa Tak. Als ze elkaar zagen, gingen ze lopen, heel eensgezind. Dan gingen ze takken zoeken. Takken die steeds groter werden, maar die evengoed werden meegesleept, neergezet, goedgekeurd. Kleine…
Het zit dan de hele tijd in mijn achterhoofd, maar gelukkig zit daar nogal veel, dus dan denk ik er nauwelijks aan. Totdat ik al mijn papiertjes heb geordend, de enveloppen bij elkaar heb gelegd, voor de tiende keer heb bedacht dat ik de watermeter bij de boot moet checken, maar dat dat niet kan…