Bestralen

Eerst was het drieëndertig keer bestralen. Ik dacht even aan Jezus.
Daarna dertig keer. Maar eerst een petscan, want hoe kon die kanker nou toch via heup naar schouder zijn gereisd?
En nu, mijn moeder belde gisteren, is het niks.
Nul keer bestralen.
Want ja, de randen van de wond zijn ‘niet schoon’. Maar of bestraling daarbij gaat helpen is niet gezegd. Kan wel, kan niet. En als wel, dan veel ellende, vermoeidheid en bovendien een aanslag op haar cello-arm. En ze wil graag spelen.
Het nieuws levert een voorzichtig soort blijdschap op. Want het ziekenhuis blinkt niet uit in helderheid. Ze vergaten haar op de wachtlijst voor de operatie te plaatsen (mijn moeder ontdekte de nieuwe knobbel op haar schouder in december, werd pas eind februari geopereerd.) En ook wat betreft communicatie zijn een beetje schgrmeiwswiks.
Is me nog niet helemaal duidelijk of ze die petscan nog gaan doen.
Ik heb steeds erg zin om het ziekenhuis zelf te bellen. En dan met een stokje, door de hoorn heen, in hun oor te poken.