Vannacht droomde ik dat ik een baby ging ophalen bij de garderobe van de Praxis, maar dat de buurvrouw hem al had meegenomen. Er ontstond onenigheid over de vraag of dat mocht, zomaar baby’s aan buurvrouwen meegeven. Ik was daar ook druk mee bezig, in die droom. Volgens mij vond ik dat ze eerst een…
Aran mag meedoen met een pilot van Alasca (Amsterdam Liberal Arts & Sciences Academie) waarbij achtstegroepers die wel een beetje klaar zijn met die achtste groep alvast op vrijdagen naar de middelbare mogen. Ontzettend fijn, want de verveling was behoorlijk aan het toeslaan. Vandaag was de eerste keer, en we gingen fietsen. Over de brug,…
Laatst zei iemand tegen me: ‘Wat ik grappig vind aan jouw blogs, is dat ze eigenlijk over hele kleine dingen gaan.’ Ik verstond: dat ze eigenlijk nergens over gaan. Sindsdien vraag ik me af of dat waar is, en of ze niet eigenlijk over grotere dingen zouden moeten gaan. Of ik harder moet brullen (dat…
We zagen op het jeugdjournaal een jongen die 160 km naar zijn oma was gelopen, dus we dachten: wij lopen naar Melle, maar eerst tot Muiderberg, ik en de jongens, 22 kilometer over een dijk. Volgens het kaartje. Dat ontdekten we als eerste: dat je beter je ogen dan het kaartje kunt geloven, want het…
Gewapend met een lijstje begin ik aan mijn enige kinderloze dag van de week. Het lijstje is wat ongelijksoortig, met boodschappen, een pakje dat weg moet, een boek dat geschreven moet worden, een budget berekend. Zouden ze volgende week naar school gaan, de kinderen, en zo ja, hoe pakt onze school dat dan aan? Worden…
Mijn hoofd verandert door dat thuiswerken. Kwestie van multitasken, ik ben vast de enige niet. Na ernstig overleg gisteravond is besloten dat Floepie vanmorgen meegaat met mijn zevenjarige Milo naar Annabelle. Annabelle en Eldur zitten in zijn klas en met hen heeft Milo een thuisleergroepje. Ik heb beloofd eraan te denken, dat we het beest…
Sommige thuislesdagen duren langer dan andere. Deze duurde lang. Er kwam een mango in voor. En een foto waarop Milo en ik een rare bek trekken, maar die plaats ik lekker niet. We speelden een keer of vijf ‘Escape Room’, ideetje van dedagvandaag.nl die het weer van Klokhuis had geleend. Net als de vorige lockdown…
Ik sta bij de bakker om croissantjes te kopen voor de kinderen. Vijf om precies te zijn, twee van vier en drie van zeven. Het is de bakkerij met een klein cafédeel, waar ik vroeger aan Beste broers schreef. Ik ken de man achter de toonbank, want hij vertelde toen dat hij ook graag schrijft….
’s Nachts maak ik lijstjes omdat de regen maar doorgaat, net zoals alles maar doorgaat en toch zo onzichtbaar blijft. Lessen uit de lesboeken van mijn zevenjarige, hoe zat het ook alweer met die categorieën en een rijtje met ‘uw’, kan me niet herinneren dat ik dat ooit geleerd heb. Maar wat kan ik me…
De buren hadden een vuurkorf en dat maakte het beeld wakker dat al een tijdje sluimerde. Dat ik mezelf ook bij zo’n vuurkorf zag staan, mijn eigen vuurkorf. Voor de boot, met een tafel vol hapjes en allemaal lachende mensen als in een reclame. “Wij hebben een gezonde én warme oplossing gevonden”, zei die reclame…
Mijn toetsenbord had het moeilijk (het piepte astmatisch) en daarom zocht ik al een tijdje een nieuwe. Online natuurlijk, want dan heb je lekker veel keuze. Ik had geen geluk; de eerste typte niet lekker. Bij de tweede bleef na een paar verhalen de enter-toets hangen. ‘Ik tik vast te hard,’ zei ik grappend tegen…
Ik had dikke zachte sokken gekocht om de wereld vandaag, om te beginnen bij mijn voeten, wat warmer te maken. Ze werden gisteravond direct geconfisqueerd. Zo gaat dat met zachte warme dingen, er zijn altijd wezens die ze meer nodig hebben dan ik. Soms moet je die wezens dat gunnen.
Ik was even heel bang; zo van wow, ze woonde in zo’n Ariel doos in een hoekje van dat toch al zo donkere hoekjesvolle huis. Ze stond daar best. Te snel, dacht ik angstig, te snel. Maar er zat dus best weinig as in die doos, bleek, voor de helft gevuld. En witter ook, ik…
We stonden bij het schoolplein terwijl onze kinderen rondrenden alsof ze de hele dag met ducttape aan hun stoel vastgeplakt hadden gezeten. Wat misschien ook zo was, want de klas is onbegaanbaar gebied, dus moesten we geloven dat de foto’s en de berichten van de juf de waarheid waren. Misschien dat mensen achterdochtig worden als…
Ik was bij de krullenkapper. Want ik geloof in sprookjes. Het was er druk en we hadden allemaal mondkapjes op, waardoor alle kapsters met hun enorme bossen krullen op elkaar leken. Dat vonden ze andersom van de klanten ook, we moesten steeds zeggen wat onze naam was. Gelukkig werden er geen benen afgehakt. Oeps, sorry,…
Morgen is mijn moeder een jaar dood. Ik kijk al een tijdje naar die dag in mijn agenda. Zoals hij daar tussen de andere dagen ligt als een vetbubbel, ongrijpbaar. Ik ga naar mijn vader, morgen, maar we hebben het er nauwelijks over. Onze gesprekken zijn praktisch. Over wandelen in het bos, over geldzaken, wie…
Laatste schoolbezoek Kinderboekenweek 2020
Tussen het schrijven door rij ik naar mijn vader. Hij krijgt vandaag, omdat hij een staaroperatie heeft gehad, een nieuwe oogmeting. Zijn dag gaat wat stroef merk ik, en ik help niet. Ik sta te snel afgesteld, hij te langzaam. Dat vertraagt hem nog meer, en maakt mij een stuiterballetje. Desondanks kopen we een scheerapparaat…
Over kiezen, hoeveel schoenen je nodig hebt en het belang van pinguïns.
Na mijn avontuur in de bieb van de Banne , ontdekte ik dat ik mijn vulpen kwijt was. Mijn enige, prachtige, trouwe vulpen, die ik kreeg toen Aran ongeveer één was en waarvan hij meteen met zijn kleine knuistjes de dop molde. De dop die ik vervolgens met veel liefde en lijm weer repareerde, een…
Vanmiddag ga ik naar een bibliotheek in Noord om met de kinderen een verhaal te maken. Beste broers gaat mee, en dan leest een vrijwilliger eerst voor uit het boek. Daarna maken we een verhaal. Het is iets wat ik vaker doe, waar ik meestal in gelijke delen een beetje zorgelijk over ben (zal alles…
Om me heen: de katten die als verbaasde kuikens uit hun dekbed kruipen. Er kwam regen, maar de wereld bestaat nog steeds. Heel veel huppelende honden voor de deur, het zal er wel lekker ruiken. Het filmpje over Beste broers dat zo’n beetje klaar is (zo’n Call to Action schijnt ook heel belangrijk te zijn). De vakantie…
We zijn in Harderwijk, ik en de jongetjes. Ik denk dat het de eerste vakantie is in bijna een jaar. De laatste keer was Schotland, toen overleed mijn oom en vlak daarna mijn moeder. Misschien dat de dood met de vakantie danst, want gisteren was ik eerst nog bij de crematie van de moeder van…
Nu het plein bij ons voor de deur steeds meer in een open festivalterrein zonder Dixies aan het veranderen is, hebben we plantenbakken geplaatst. Met boompjes zelfs; een kers en een Golden Delicious en een Jasmijn die we van Marieke kregen, maar die het een beetje moeilijk heeft. Het uitzicht is meteen een stuk beter…
We hebben al jaren geen bel. Wel een klopper, maar daar kunnen de meeste kinderen niet bij. Die hangen dan ondersteboven aan de boot om vanaf de stuurhut toch bij die klopper te kunnen, wat grappig is; meestal staat de deur namelijk gewoon open. Nu is er dus een bel. Met zo’n klepel eraan van…
Goed, toen was ik even stil. Coronamoeheid, ik zag het overal toeslaan. Ondertussen fotografeerde ik wel een fantastische zonsopgang zonder poes, en reed ik zacht zingend naar de studio, omdat het tegenwoordig extra heerlijk is om een tijdje ongestoord te kunnen werken. Tijd die ik vervolgens verdeed met het koffieapparaat (is dat al ontkalkt?) en…
Als je op googlemaps het adres van mijn ouders intikt, dan zie je mijn moeder. Ze heeft haar fiets in de hand, staat voor de deur van haar huis. Allebei haar benen er nog aan, nog helemaal in leven. Je ziet haar op de rug, die iets te grote, witachtige jas, die ook zo goed…
Schrijfopdracht nummer 18, over een ei
Gratis schrijfopdracht om zoveel mogelijk virussen te verdrijven
Over mijn moeder
Sinds kort heb ik TWEE blogs. De ene is deze. Met persoonlijke verhalen. De andere is meer zakelijk of staat, zoals nu, vol schrijfopdrachten in tijden van Corona. Je krijgt gratis schrijfadvies mocht je vragen hebben en je mag zelf kiezen welke opdracht je wilt maken. Kijk maar hier
Ik plaatste een nieuwe, verse foto, gemaakt door Kika Booy, ik werkte twee verhalen bij, die je nu online kunt lezen. Hier en hier. Yoko is waargebeurd. Mieren in een bus ook. Zoetzure zaken, want ik schreef het verhaal over mijn moeder in het jaar voor ze stierf. Dingen die je nog niet wist. Iets…
Niet ziek worden voor iemand anders is een stuk lastiger dan voor jezelf. Vooral omdat je zo helemaal niks mag hebben. Geen snufje, geen kuchje. ‘Ik blijf twee meter van je af,’ waarschuwde ik mijn vader gisteren al, terwijl ik er morgen pas heenga. Vandaag heb ik de hele dag mijn hypochondrische voelsprieten uit. Is…
Reed ik met mijn dappere laarzen in mijn fladderjurkje naar de schouwburg. Enorme rij. Was ik meteen onder de indruk. Want blijkbaar gaat verlegenheid niet over als je ouder wordt en al helemaal niet als je twee jaar geen boek hebt gepubliceerd. En áls je dan al een boek publiceerde, was het een kinderboek. Stond…
Gisteren hebben we mijn vader naar huis verhuisd. Hij had zijn spullen al gepakt. Opeens was zijn kamer weer een revalidatiekamer. Het blauwe plastic matras en de robuuste stoelen vol rollatorbutsjes. We gingen langs de Albert Heijn en mijn vader keek zoals ik me voel als ik in New York kom: dat je een supermarkt…
We gaan op bezoek in het AMC, of eigenlijk het UMC, bij een te vroeg geboren kindje, of eigenlijk, bij de ouders van het te vroeg geboren kindje. Aangezien de vakantie nooit meer op lijkt te houden, gaan de jongetjes mee. Milo heeft er wel zin in. Die is nog steeds onder de indruk van…
Een week geleden.‘Als ik jou duw,’ zegt Els de fysio, ‘dan struikel je een beetje opzij, maar blijf je overeind.’ We staan in de lange gang naast twee stoelen, een bal en wat gewichtjes. Mijn broer en ik knikken. ‘Maar als ik jullie vader duw, dan valt hij om.’Mijn vader, in de rolstoel, knikt ook….
‘Sadistisch eten,’ noemt mijn vader al die kuipjes, die plasticjes om kazen, die onlostrekbare hoekjes. Op zijn afdeling zitten alleen maar mensen met een hersenbeschadiging, overal hangen onbruikbare vlerkjes, wordt er somber naar het bord gestaard waar geen eten ligt, maar een aanstormende worsteling. ‘Kom kom, meneer Schmitz,’ zeggen de verpleegkundigen wat dwingend en leggen…
Opeens ben ik me heel bewust van geen pijn in mijn rug. Van mijn snelle vingers die dit opschrijven. Van een hoofd dat niet zwaar is, sterker nog, dat uitstekend functioneert. Misschien ben ik wel goed in tijden van veel tegelijk. Mijn vader sinds gisteren in die revalidatiekliniek, en (gelukkig) een rij vrienden die bij…
Ik vraag me af of die verhuizing een goed teken is, schrijft een vriend van mijn vader. Ik ook. Mijn vader gaat morgen per ambulance (in een auto hangt hij nog te scheef) vanuit het ziekenhuis naar een ‘geriatrisch revalidatiehuis’, omdat het hardere werken van ‘echte’ revalidatie in een kliniek als Basalt te hoog gegrepen…
Het moment dat de jongetjes en ik de boot uitkomen om naar school te gaan, valt sinds een paar dagen gelijk met de opkomst van de zon. Wat elke dag hoopvol maakt. Dat is nodig, want met mijn vader gaat het nog niet zo lekker. Vrijdag kreeg hij een tweede ‘stuttering stroke’, waardoor hij zaterdag…
Ik had wel gezien dat mijn vader ’s nachts vier keer had gebeld, maar mijn telefoon stond al uit en ik vermoedde een broekzakbel. Dus toen hij ’s ochtends nog een keer belde nam ik vrolijk op om hem dat te vertellen. Maar het was geen broekzakbel. Hij heeft een beroerte gehad en ligt in…
We gingen naar de nachtwandeling van Artis. Met Willemijn en mijn eigen twee aapjes, die harder kwetterden dan welk beest dan ook. We liepen een route met een app en Aran was de reisleider. Ik had vorig jaar met Milo en Maarten een soort speurtocht na sluit in Artis gedaan en het mooiste vonden we…
Aan het einde van de yogales golfde het weer over me heen. Verdriet. Het besef dat ik nu in een wereld leef waarin mijn moeder niet leeft. En ik probeerde erover na te denken. Waarom het zo moeilijk is om dat echt te beseffen. Het antwoord dat ik verzon is misschien een open deur. Maar…
‘Ik snapte het einde niet zo goed.’ Ik neem een slok koffie en kijk naar mijn twee zonen en mijn twee neefjes. ‘Nou,’ zegt Joost van vier, ‘er was dus een kleurenvanger.’‘Een kleurendief,’ knikt Milo. ‘En die raakte zijn kracht kwijt als je zijn helm afpakte,’ gaat Joost verder.‘Dus toen hadden de rovers gewonnen.’ Alle…
In de krant las ik dat het goed is om je goeie voornemens op te schrijven omdat ze dan voelen als een contract. Bovendien leer je dan omgaan met je valkuilen. Want wij vallen er altijd weer in, schijnt. Het beste is het om écht op 1 januari (te laat) of op zijn minst in…
Het was tweede kerstdag en we gingen naar de Heemtuin om een herinneringsplek voor Helbertijn te zoeken. De gemeente had namelijk gezegd dat het bijna nergens mag, maar heel soms wel. Als wij concreet waren, konden zij dat ook zijn. We gingen naar de Heemtuin om concreet te zijn. Er was een plomp met van…
Dat mama een koenkel is. En verder nog iets? Heb je nog goeie raad voor de mensen?Je bent een tomaat. En zeg maar aaaaaaaaaaa, gewoon met alleen maar aa-tjesIk denk dat we zo de kerst wel doorkomen.Ik ook.
Toen mijn moeder nog in de revalidatiekliniek lag, zonder been, bijkomend van de operatie, werd het lente. Dus we gingen naar buiten. Achter de kliniek was een schelpenpad, een bruggetje, bomen. ‘Hoor je de specht,’ zei ze dan opgetogen. Ik wees op plantjes, waarvan ze altijd de namen wist.Het rondje werd steeds groter, hoewel ik…
De doos waar de as van mijn moeder in zit lijkt op zo’n hoekig geval waar de Jumbo ook haar kattenbakvulling in verpakt. En het kattengrit was op. Ik had online al nieuwe besteld – dan krijg je zo’n enorme hoeveelheid die een boze postbode met een steekkarretje komt brengen en als het even kan…
Het gesprek ging over het schrijven van een blog en hoeveel je uitlegt over de achterliggende omstandigheden.Ze zei dat mensen die niet wisten over wie het stukje ‘as dinsdag’ ging, het ook niet zouden begrijpen. ‘Ze weten niet dat je moeder geen been meer had, dus dan snappen ze je laatste zin niet.’ Daarna vroeg…
Gisteren stond ik op een steiger in het ruim met mijn vinger bij een lekkage. Een plafondplaat lag op de vloer, een deel van de betimmering ook. Er zat schimmel op. Edwin stond op de dakplaten buiten met een tuinslang. Aan tafel zaten vijf jongetjes die snoep probeerden te maken van een recept uit het…
Ik was naar Nemo met een heleboel tienjarigen oftewel met Arans klas. En dat viel enorm mee. Waar Milo’s klas nog uit een dertigkoppige groep pluizige eendjes bestaat, die, zodra je op ze probeert te letten, alle kanten op waggelt, zijn tienjarigen zelfstandige kinderen. Mocht je er per ongeluk eentje achterlaten in de bus, dan…
Dus ik begon vanmorgen om half acht met schrijven aan de tekst die vorige week had gemoeten en dat vond ik meteen heel erg fijn. Verdwijnen in een verhaal, spoorzoeken naar grote lijnen. Eén uur ’s middags had ik als deadline beloofd en om tien voor één, daarnet dus, was ik klaar met de eerste…
We gingen de as ophalen bij het crematorium. Het was een kamer, derde deur links vanaf de familiekamer, vol hangers en urnen en glazen kralen waar de as als ‘speels element’ tussen geperst kon worden. De afspraak was gisteren gemaakt. De mevrouw van de Dela had door de telefoon nog gezegd dat ze daar blij…
Sinds de identiteitsfraude heb ik al mijn wachtwoorden gewijzigd (het dilemma: allemaal nieuwe wachtwoorden die je gaat vergeten, één versleutelde sleutelhanger – maar wat als iemand die kraakt, maar wat als je dát wachtwoord vergeet), dus nu duurt het even voor ik verder kan aan een verhaal, want alle software (lees, in dit geval, Dropbox)…
Paola van het politiebureau had het ook wel eens gehad: haar zoon appte haar dat hij geld nodig had. ‘Maar die had ook echt geld nodig.’ Ze bedoelde maar te zeggen: ze had haar zoon meteen gebeld. ‘Want dat doe je op zo’n moment.’ Ik stond te blauwbekken voor haar balie en knikte. Identiteitsfraude. Mijn…
Ik zit in bed met een das om en ik stink naar diesel. We moesten diesel tanken voor de verwarming dus kwam er een bunkerboot langszij en verkouden of niet, stak ik daarnet een nozzel in een gat in de boot. Daar zwom vervolgens 1000 liter doorheen, zo de buik in. Dat is wat fijn…
Project: tot het einde van het jaar, om de twee dagen
Mijn moeder had vijf jaar kanker, dus we wisten de route, maar niet hoe lang we hem konden lopen. En dan eindigt die weg altijd sneller dan gedacht. Het achterblijven voelt verwarrend. De onomkeerbaarheid van sterven; iedereen die ooit met een stokje in een dood vogeltje heeft geprikt weet hoe dood dood kan zijn, en…
Mijn moeder is dood. Ze is afgelopen zondag overleden. Zaterdag kwam ik hier (Oegstgeest, het ouderlijk huis) toen leefde ze nog. Maar goed ging het niet. Ingevallen gezicht, ze had ook zuurstof, die niet hielp. Later had ze morfine, een klein beetje maar, zei de dokter, om haar met haar benauwdheid te helpen. Haar laatste…
Na de Boekenweek voor jongeren, wat een week lang heel veel middelbare scholen betekende, was ik in de klas van Milo. Een verse groep 3, waar kinderen nog grote ogen krijgen als je behalve moeder ook auteur blijkt te zijn. We gingen een verhaal maken, dat had ik Milo en de juf beloofd, ik had…
Er zijn projecten die als water over drempels druppelen, door kieren glijden, onder nagels gaan zitten en blijven zitten. De verfilming van Ik heet Olivia en daar kan ik ook niks aan doen, bijvoorbeeld. Dat project sijpelt al een paar jaar. Het sijpelt dóór, dat wel, het stopt niet, maar stromen, dat ook weer niet….
Op de laatste dag van Theaterfestival Boulevard loopt er een dichter BLVR&D binnen. Ik zit niet op dezelfde plek als aan het begin van de week, achter mijn bordje ‘hier zit de BLVR&D schrijver’, maar hij herkent me toch. Ik vermoed zelfs dat hij speciaal even voor mij op bezoek komt. Hij heeft een ticket…
Ik liep naar binnen, zette mijn laptop naast mijn naambordje. In mijn hoofd een liedje. Buiten de tenten van het plein. Een zingende technicus. Ik ging zitten, opende mijn laptop, miste koffie, nam me voor die later te halen. Het was hier helemaal leeg, geen overleg in de hoek, geen onrust met tafeltjes. Lekker, kon…
Gisteren mocht ik bij Theaterfestival Boulevard het gesprek van de dag modereren. Tussen theatermaaksters Nazmiye Oral en Sachli Gholamalizad. Oké, we doken er wat halsoverkop in en ik vergat me voor te stellen, maar uiteindelijk vond ik het heerlijk. Later zag ik Sachli’s indrukwekkende voorstelling Let us believe in the beginning of the cold season,…
3 augustus Ik was met de jongetjes, dat geeft een heel andere dynamiek. Ik had kaartjes geregeld voor Pak ‘m, maar had bovenal veel zin om ze het festival te laten zien, om rond te lopen als een bezoeker. Iets minder van A naar B, wat meer in krulletjes, cirkels, van voor naar achter. Ze…
2 augustus. Er zit hier Bikram yoga om de hoek en nu aarzel ik of ik er om negen uur of om elf uur heen zal gaan. Als ik om elf uur ga heb ik meer tijd om te schrijven, want vandaag komen mijn zoons samen met Edwin van Theaterfestival Boulevard proeven. We gaan naar…
Jarenlang vond ik Bossche bollen het lekkerste wat er bestond. Tot ik ontdekte dat je ook teveel slagroom kunt eten. Van het ene op het andere moment werd ik misselijk als ik zo’n bol tegenkwam. Omdat ik dat lastig te geloven vond at ik een tijdlang méér bollen. Maar nee, elke keer, na een paar…
Ze raakt even mijn buik aan, want dat is hoe hoog ze is. Daarna laat ze haar ringetje zien; het steentje was eerst heel, maar nu niet meer. Ik zie het.We zitten in een ongebruikt klaslokaal, beter dan het halletje waar we eerst zaten. We hebben het over personages en wat dat zijn, en vooral…
We namen de bus naar San Nicolaas. Want de bus is leuk; dan zie je alle kanten van zo’n eiland. Het werkte; lus na lus, schoolkinderen in lange mouwen en spijkerbroeken terwijl het buiten dertig graden is. Af en toe een kreet van achterin de bus als de chauffeur moest stoppen. Wat nou haltes.Omdat de…
Mijn een-benige moeder ging de zorgunit inspecteren. De zorgunit/zorgserre/aanbouwpuist/kantenklarechalet-unit die tijdens haar verblijf in het revalidatiecentrum aan het huis is gebouwd. Ze zit nog steeds in dat centrum, in die kliniek, maar mag in de weekenden soms een dag naar huis en half mei zelfs helemaal. Ik was bij de plaatsing van die unit vorige…
Vannacht hij had nog zijn kussen zijn dekbed en zijn matras onder gespuugd, maar vandaag is hij heel jarig, mijn oudste, mijn tienjarige; Aran. Hij mag voor tien euro (vorig jaar negen, het jaar ervoor acht) zijn eigen cadeau bij elkaar kopen (vorig jaar: ontelbaar veel Donald Ducks). Nu maar eens zien of er ergens…
Ben, terwijl ik dit schrijf, benieuwd hoe vaak ‘woorden’ de werktitel van een stukje is geweest en of deze blijft. Ik was in het Zonnehuis, bij de opnames van de documentaire van Frans Weisz, waar ik de tekst voor schreef. En dat was meer dan een voice-over alleen, hoewel ik zo’n diepe mannenstem die mijn…
Het geluid van klapschaatsen in een bocht, omdat het als ganzen klinkt. Een zwaan die opstijgt en daarbij een stuk over het water rent, met flapvoeten. Vanmorgen, twee angstige katten (ze snappen het kattenluik nog steeds niet) voor de deur en enorm lawaai op de achtergrond. Uur of zes, de wereld grijs. Meestal zijn het…
Onze poes Broccoli plast hardnekkig het tapijt onder, dus gisteren waren we in wind en regen naar de dierenarts. ‘Haar ademhaling gaat net zo snel als haar hart,’ zei ze. Wat ik een mooie zin vond omdat je meteen begrijpt wat ze bedoelt, terwijl het net zo goed lekker yoga-traag zou kunnen zijn. De dierenarts…
En als ik dan een tijdje in stilte, zonder blogjes, zonder opzienbarende publicaties, aan mijn verhalen werk, dan begint de wereld me langzaam te vergeten. Een idee wat ik had voor een filosofiefestival blijkt zonder mij vorm te hebben gekregen, een verhaal dat ik schreef voor een bundel wordt op de site van de uitgever…
Het geheim van effectief werken, is niet afwachten. Niet afwachten tot de trein zich in beweging zet, niet controleren waarom er op de monitoren staat dat we ons in Rotterdam bevinden terwijl je toch vrij zeker weet dat het Leiden is, en zeker niet gaan checken, in en uit de trein lopen en dan nét…
Och, ze lag zo te stralen, mijn moeder. Op die plek waar nachtmerries wonen, de pacu, de post anesthesia care unit, waar ze de hele nacht moest blijven, want een hemipelvectomie doen ze maar één keer per jaar. Meer kan er van een mens niet af. We mochten met twee naar binnen, mijn vader en…
Vandaag komt er een boek met verhalen over moeders uit. Ze pakken het groots aan, want er schreven ook bekende Nederlanders aan mee. De presentatie is vanavond, maar dan ben ik er niet, want dan zit ik in het ziekenhuis. Aan het bed van mijn moeder. Hoop ik. Terwijl ik dit schrijf snijden ze in…
Zo knalden we met een big mama het nieuwe jaar in. Een zwaar ding was het, Edwin zwoegde ermee op de fiets, met Aran oplettend ernaast, want hij mocht niet scheef, dan werkte hij misschien niet. Hij werkte wel. Een hele vuurwerkshow in zijn eentje was t. Alle jongetjes stonden met open mond te kijken….
Omdat Broccoli sinds mijn reis naar Oeganda op bed was gaan plassen, liet ik haar elke nacht om drie uur naar buiten. Het ligt nu eenmaal lekkerder als je weet dat je droog blijft. Broccoli heeft haar leven alweer een week of wat gebeterd, maar ik wakker nog, om drie uur. Dan loop ik een…
Daar krijg ik straks natte billen van. Ik kijk, al een maand of vier, naar de gaten die in mijn zadeldek zijn gevallen. Ze zijn geleidelijk ontstaan, eerst puntjes, toen rondjes, nu kraters. Zure regen, depressief zadel, ik kan het me allemaal voorstellen. Steeds dacht ik vaag: daar moet ik iets aan doen voordat het…
Koude wind heen = koude wind terug. Warme handschoenen zijn dat alleen als je naast de kachel staat. Het gewone leven wikkelt zich als een grijze slingerplant om me heen en ik heb niet eens tijd om dat blogje te schrijven over waarom ik geen blogjes schreef toen ik vorige week nog in Afrika was…
Eén van de wieltjes van de dikke Samsonite koffer is een soort van afgebroken, maar nog niet zó overtuigend dat ik de koffer niet gebruik. Het is ook maar een achterwieltje, het gewicht komt op de twee voorste, zo stel ik mezelf gerust, dat moet ie kunnen. Bovendien gaat hij op de terugweg een stuk…
Fietste ik toch nog inwendig mopperend door de Dapperstraat. Terwijl ik net yoga had gedaan. Dan verwacht je na afloop op zijn minst een beter humeur. Aanleiding voor de mopper was klein: ik zocht een DHL punt maar werd weggestuurd. Want ‘ja het staat wel op Google maps, maar we zíjn het niet.’ Niet erg…
Ik had nog opgeschept tegen de uitgever dat Aran net een padvinder is: betrouwbaar. Dus mocht hij met zijn vriendje helemaal zelf het drukke feestgewoel van het Kinderboekenbal in. Ze waren verkleed als vrienden, personages uit een boek dat nog moest komen. Met groene strikken, witte shirtjes en die gele gekregen NS petjes, waar een…
Zou je naar Almelo kunnen varen, want zo ja, dan gaan we verhuizen, en wel nu. Wat een leuke school hebben ze daar, dat Erasmus en wat een goeie klassen! Verhalen werden er moeiteloos uit de mouw geschud, de vragen waren goed, de voorbereiding was geweldig, er was zelfs een klas die allemaal hoofdstukken aan…
Elke avond werk ik mijn powerpoint bij. Omdat ik ‘vrolijk’ had staan bij ‘zielige’ muziek. Omdat ik meer plaatjes nodig had. Omdat ik nieuwe vragen verzon. Ik krijg tips onderweg van door de wol geverfde docenten, en af en toe ontstaan onderlinge discussies over goeie boeken. Vandaag had ik bovendien een lieve school, dat hielp…
Ze hadden het soort mediatheek waar ik zou willen wonen. Lekker in zo’n oneindig kussen muziek luisteren en lezen. Of schrijven misschien, in ieder geval hangen. Een gulle mediatheek, waar het misschien wel niet uitmaakte wat ik er deed. Waar ik misschien wel niet per se zou hóeven lezen. Want ook vandaag trof ik weer…