bijna thuis

Als je op googlemaps het adres van mijn ouders intikt, dan zie je mijn moeder. Ze heeft haar fiets in de hand, staat voor de deur van haar huis. Allebei haar benen er nog aan, nog helemaal in leven. Je ziet haar op de rug, die iets te grote, witachtige jas, die ook zo goed waterafstotend was. Bezig met binnenkomen. Mijn vader is waarschijnlijk thuis, hun auto staat voor de deur. Hij is blij dat ze er weer is. Ze is vast bij iemand op bezoek geweest. Gaat hem straks vertellen hoe het was. Kopje thee erbij.
In de raam van buren weerspiegelt de googleauto. Hun tuin is uitbundig groen, vol uitgebloeide planten, die alles gegeven hebben. Een woeste tuin. Misschien wel de plek waar mijn moeder het woeste was.
Ik weet dit al een tijdje en af en toe moet ik kijken of ze de foto niet hebben vernieuwd. Vandaag was zo’n dag. Ik was de boot aan het schilderen en moest er steeds aan denken. Ik ga er een foto van maken, dacht ik. Er waren heel veel randjes om te verven. Steeds opnieuw dacht ik het. Voor ze daar ook weg is. Ik moet snel zijn. Want ze is steeds verder weg. En dan moet ik haar zoeken.
Dus daarnet heb ik een foto van de foto gemaakt. Ze was er nog.