Actuele ontwikkelingen
Ik was in Zuid-Afrika gelukkig aan het zijn toen er opeens een oorlog begon. Ik bleef er nog iets langer, omdat ik corona had, en niet naar huis mocht vliegen. Ik hoorde dus opeens bij het nieuws. Nu ben ik weer thuis met muts en wanten en blij met het licht en het blauw. In mijn telefoon een felicitatie omdat het wereldvrouwendag is en ik een vrouw ben. Jullie ook gefeliciteerd trouwens, iedereen die zich ook maar een beetje vrouw voelt, gefeliciteerd.
Op Facebook en Insta zie ik oproepen tot acties, donaties, te lezen artikelen. Ik doneer, en lees, en bal tijdens het lezen een vuist, in mijn zak weliswaar, maar ik bal ‘m. Verder heb ik moeite met afstanden. Dat ik daarnet nog onderaan die wereldkaart zat en nu weer hier ben en dat er dus dáár, aan de rechterkant, een oorlog gaande is. Dat er mensen die oorlog tegemoet lopen, om te vechten, om vluchtelingen op te halen. Ik vraag me af of boeken en verhalen schrijven daar wel tegenop weegt. Hoe je dát verschil op een wereldkaart zou moeten tekenen. Niets in mij wil iets politiek verantwoords roepen. Eigenlijk wil ik stil zijn. Maar dat lukt ook al niet.
Gisteren met mijn vader in het Alrijne ziekenhuis bleek de vloer Oekrainse kleuren te hebben, het was nogal vol in de wachtkamer, maar niemand had het nog gezien.
Vanmorgen drukte ik op mijn kat Broccoli, omdat ik deed alsof ze een telefoon was waar mijn jongste zoon Milo dan weer Netflix op kon kijken voor tijdens het borstelen en vlechten van zijn lange haren.
‘Druk maar op Netflix,’ zei ik, en drukte in de dij van Broccoli. Milo drukte ook, Broccoli vond ons stom en sprong van vensterbank naar de tafel, waar Aran zat. Weg Netflix.
Iets verderop zat Mo, de andere kat. Toen keken we allemaal naar Mo.
‘Disney Plus proberen?’ opperde Aran.
Er is oorlog en mijn katten heten sinds vandaag Netflix en Disney Plus.