de laatste dag

Ik liep naar binnen, zette mijn laptop naast mijn naambordje. In mijn hoofd een liedje. Buiten de tenten van het plein. Een zingende technicus. Ik ging zitten, opende mijn laptop, miste koffie, nam me voor die later te halen. Het was hier helemaal leeg, geen overleg in de hoek, geen onrust met tafeltjes. Lekker, kon ik nog een paar meter verhaal voor de eerste werksessie. Een lege, nogal uit de kluiten gewassen werkplek voor mij en mijn laptop. Het naambordje viel om, ik liet het liggen en toen bedacht ik: eigenlijk woon ik hier een beetje. Ik begon te tikken, stond op. Pakte mijn telefoon, nam een foto. Om dat gevoel vast te leggen. Maar dat lukte natuurlijk helemaal niet.

Vergelijkbare berichten

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.