Schreef ik het eerder? Ik moet eraan denken als de moeheid in de vorm van tranen langs mijn wangen glijdt terwijl ik op de fiets naar de studio rij. Milo, die nog elke nacht uit zijn bedje klimt om naar ‘het grote bed’ te stiefelen. Die zijn koude beentjes tegen me aanduwt, ‘mama’ mompelt en dan heel diep zucht. Dat ik het daarvoor doe, voor die zucht.
Vannacht was het half vijf, dat is niet het beste moment. Ik lag daarna wakker tot half zes en toen was het alweer bijna dag.
‘Later,’ grap ik tegen Anne, die ik buiten tegenkom, ‘wijs ik op mijn rimpels en zeg ik tegen Milo: die heb jij gemaakt.’
