Velletjes

Bij pokemonkaarten heb je een kaart waar je een velletje af kan trekken en dan zit daaronder nóg een kaart. Een totaal onbekende, of een veel betere. Het heeft het gokspel voor mijn zonen – toch al, met ceremonies bij het omdraaien van de bovenste kaart en gevoelens bij het kopen van een pakje ‘deze ís het, ik voel het gewoon’ – nog aantrekkelijker gemaakt. En ik herken dat, want ik doe dat ook. Ik zit hier op een nieuwe boot, met al die nieuwe mogelijkheden en trek overal velletjes af. Ik blijf maar ordenen, verschuiven, heroverwegen. Mijn katten zijn al meer gewend dan ik, die zou ik om een rondleiding moeten vragen, één van de twee kwam ik gisteren al halverwege de lange – hoe heet zoiets – loopplank/entree tegen. Daaronder hangen de vissen rond, trouwens. Enorme beesten, vooral als de zon fel schijnt, stil, zwevend in het water, wachtend tot de ergste hitte voorbij is. We hebben hier ook een albinomeerkoet in het riet, die ongelooflijk veel kabaal kan maken. ‘Rotkip’ noemt Milo hem soms. En tussen al die plaatjes zit ik, aan een lange tafel, ochtendzon trilt op de muren, alle kussens van de bank, die ga ik snel nog even stofzuigen zo, biebboeken, een bureaubed in onderdelen, alles wat uit elkaar is getrokken wordt weer op andere manieren in elkaar gezet en misschien hoeven er niet eens al teveel velletjes af. Misschien is het al best goed.

Vergelijkbare berichten

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.