Banaan

Ik ben dus het geweldige boek van Merel aan het lezen, de Regels van Roze heet het, en daarin staat in het eerste hoofdstuk dat je een online tekst altijd met je ‘banaan’ moet beginnen.
Jullie, de lezers, zijn namelijk ongeduldige aapjes, en jullie willen die banaan. Als schrijver moet je die meteen geven, want dan blijven jullie hangen.
Nu schrijf ik hier al niet veel meer, maar door Merels boek begrijp ik ook waarom: ik weet eigenlijk niet wat mijn banaan is. Toen ik met mijn blog begon was het een soort hardop praten met andere webloggers; het nieuwe ervan was banaan genoeg. Een tijdlang was het schrijven van een blog overleven, voelde het als pure noodzaak.
Nu zijn veel minder bloggers. Er zijn nog een paar dappere schrijvers die hun weblog als een soort openbaar dagboek delen – en dat doen ze geweldig – , er zijn ook weblogs in recensiesites veranderd, in ‘hoe maak ik een masker van kikkerdril’ en in plekken waar je een gelukkiger leven in slechts drie stappen kunt bereiken. Overal bananen! Geel en sappig. Maar wat is mijn banaan, Merel (oerblogger der bloggers)?

In het kader van de zelfredzaamheid zal ik er zelf ook nog even over nadenken, beloofd. En sorry lezer als je tot hier, banaanloos, gekomen bent. Dan hoop ik maar dat je eigenlijk niet zo van bananen houdt, maar wel gelukkiger wil leven, want daar heb ik dus drie tips voor. Die vertel ik de volgende keer.