En weer terug

De eerste dag dat ik weer in Nederland wakker werd was ik verrast: er zat geen gevoel voor tijd in me. Niet dat ik me daar normaal zo bewust van ben, maar de afwezigheid ervan merkte ik wel: was het drie uur, zeven uur, elf uur? Ik had geen idee. Het gaf niet: de jongens moesten naar school en Aran had een wekker dus het leven maakte mijn tijdsgevoel niet zoveel uit. Ik bewoog mee en miste mijn vleugels een beetje.
Vliegen, en dat je de ene wereld voor de andere wereld inruilt, ik vind het magisch. Jammer natuurlijk dat die magie dezer dagen is bedekt met een laagje klimaatschaamte, maar ik ging naar New York, ik vloog en ik vloog weer terug. Nu heb ik een stapeltje verhalen waarvan ik niet weet of het wat is, omdat ik vlak voor het vliegen besloot mijn gevoel te volgen in plaats van mijn stevig doorkookte plannen. En dan roepen er vast mensen dat het goed is, je gevoel volgen (zou ik ook doen, als ik juf van mezelf was en ik mezelf om raad vroeg) maar dan roep ik terug; jullie hebben makkelijk praten. Jullie weten hoe laat het is, waar je bent, en waarom het regent vandaag. Ik zweef nog ergens boven onze zacht borrelende aarde, ergens daarboven waar ik de verwarring al zie aankomen, maar er nog niet helemaal in ben geland.