Het nieuwe nastreven
Gisteren was ik bij mijn vader omdat hij een nieuwe koelkast kreeg. Natuurlijk kwamen ze later dan ze zeiden, dus we hadden tijd om in de woest verwilderde tuin een haring te eten, en de wat zachte paprika ook maar meteen, want misschien moest die nieuwe wel 24 uur zonder stroom vanwege het veilig terugklotsen van de koelvloeistof.
‘Veertig jaar,’ zei mijn vader, toen de haring op was. ‘Volgens mij hadden we de vorige al toen we hier naartoe verhuisden.’
Deze nieuwe had waarschijnlijk een vriesdeur die wél openwilde en die minder hard bromde, de hele tijd. Daar verheugden we ons op.
Toen we een paar weken geleden begonen met zoeken naar een nieuw apparaat, had mijn vader nog even bezorgd gekeken.
‘Ben ik er niet te oud voor, voor iets nieuws?’
‘Nooit,’ zei ik ferm.
Hij dachte er even over na en knikte toen ernstig.
Er werd aangebeld, twee forse mannen reden de Liebherr naar binnen. De oude Miele moest van de muur worden getrokken, maar ook dat hadden ze zo voor elkaar.
De nieuwe koelkast bleek meer twee uur zonder stroom te hoeven. Dat ging de overgebleven sla nog wel redden.
Ik kon niet blijven om te luisteren hoe hij klonk, maar ik ga wel binnenkort ijs meenemen. En doen we die vriesdeur een paar keer extra open en weer dicht. Omdat het nu kan.