En zo is het

We hadden het erover dat Anna nog steeds, al jaren, om de drie dagen een blog schrijft. Dat heel veel mensen haar lezen. ‘Heb ik wel gedaan,’ zei ik. ‘Maar ik durf zo vaak niet te schrijven. Het is of te privé of juist te politiek.’ Anna wuifde het weg, ze had er geen last…

Maar ik had geen tijd om te mijmeren want ik moest naar huis om risotto te koken en dat vond Milo heerlijk en Aran zo vies dat hij niks at. Toen hebben we, na enig wikken en wegen, afgesproken dat je één gerecht mag kiezen dat je echt zó vies vindt dat je het niet…

Niet ziek worden voor iemand anders is een stuk lastiger dan voor jezelf. Vooral omdat je zo helemaal niks mag hebben. Geen snufje, geen kuchje. ‘Ik blijf twee meter van je af,’ waarschuwde ik mijn vader gisteren al, terwijl ik er morgen pas heenga. Vandaag heb ik de hele dag mijn hypochondrische voelsprieten uit. Is…

Mijn tas heeft een wollig bijvakje waarin mijn oortjes wonen en ik greep erin en voelde nog iets anders. Het was de trouwring van mijn vader, versmolten met die van mijn moeder, die ik toen, op die vroege ochtend dat hij dood ging, of daarvoor misschien al – weet ik dat nu al niet meer…