Verjaardagsbrownies
Vandaag zou mijn moeder jarig zijn geweest als ze niet vijf maanden geleden was overleden. Na haar dood besloot ik hier een blog bij te houden. Over rouw, stelde ik me voor, over verlies. Het werd, zoals dat wel vaker gaat met leven, een rommeltje. Een beetje zoals de kast vol potjes die ik daarnet opruimde: we bleken vijf soorten nauwelijks aangeraakte pindakaas te hebben.
Ik bedoel te zeggen: wat een blog-voornemen was, werd een verhaal en het verhaal werd onderdeel van mijn leven, waardoor ik het voornemen vergat en me bijvoorbeeld stortte op de corona-schrijfopdrachten, op een andere pagina van deze website. Omdat je met schrijven deze wonderlijke tijd nog een beetje kunt bijhouden, wellicht.
Hoewel ik het van tevoren had verwacht, is er in de afgelopen vijf maanden niemand geweest die me vroeg of ik de dood van mijn moeder al had ‘verwerkt’, een begrip waarvoor ik – net als voor ‘genieten’ – een beetje bang ben. Als vandaag iemand het zou vragen dan zou ik een antwoord hebben. Ik zou zeggen: ‘Vijf soorten pindakaas. Ik heb er een recept voor gevonden: pindakaasbrownies. Alle vijf de potten erin. Veel chocolade erbij. Alles opeten. En dan moedig voorwaarts.’
hé Jowi
dood sterft niet
ze harkt efficiënt door dat wat we het meest zijn
onze gedachten