Tong uit de mond

Ik zat op het dak van de boot, we waren weer met die schroeven en moeren bezig, maar we hadden ons verslapen. De wereld was dus al wakker, ik had geen lampjes op mijn borst. Iets verderop stonden twee mevrouwen te praten. Ze hadden allebei een hond. De ene net zo strak en aan de lijn als de mevrouw zelf, de andere lekker los en iets meer tong uit de mond. Ze gingen nogal op in hun gesprek, dus merkten ze niet dat de tong uit de bek hond achter een boom zat te poepen. Ze waren op brulafstand, maar het leek me beleefder even te wachten tot hun gesprek voorbij was. Ik had nog een heel dak te gaan, tijd zat.
Uiteindelijk liep de Strakke Lijn langs de boot, terwijl Tong uit de Mond juist de andere kant op struinde. Dus ik zei tegen de Strakke Lijn: ‘De hond van die andere mevrouw heeft net achter de boom gepoept, misschien kunt u dat doorgeven.’
Ze schrok zich een hoedje. Ik had twee capuchons op, dus misschien zag ik er toch gevaarlijker uit dan ik dacht. Het was mijn observatie zei ze, dus ík moest dat regelen. Háár hond poepte nooit achter bomen, immers. Nee heur, dat zei ze. Nee heur.
Ik brulde dus uiteindelijk toch: ‘MEVROUW TONG UIT DE MOND: UW HOND HEEFT NET ACHTER DIE BOOM GEPOEPT.’
Ze verstond eerst boot, en keek vertwijfeld naar het water.
Maar toen zag ze de boom.
Haar hond stond er blij bij te kwispelen.