Milo: Waarom?
Ik: Omdat ik daar straks yoga ga doen.
Milo: Waarom?
Ik: Omdat ik het leuk vind om op mijn hoofd te staan.
Milo: Waarom? (Edwin op de achtergrond: ja, dat vraag ik me ook af)
Ik: Waarom klim jij graag op een glijbaan Milo?
Milo: Dat is ja.
Ik: Ja?
Milo: Ja.
Ik: Yoga is ook ja.
Milo: Oooooh.
Gisteren overleed mijn vader na een kort ziekbed. Alsof er opeens een trein voorbij reed en ik keek die trein na en toen bleek hij erin te zitten. En nu is hij dus weg. Ik heb eerder op deze site over hem geschreven – met zijn toestemming – over zijn herseninfarct vijf jaar geleden en…
En toen was ik er alweer geweest. Alleen dat feit wil mijn hoofd (jetlag en al) niet helemaal bevatten. Japan, die betonblokken van nooit eindigend Tokyo, dat sierlijke Takayama, de aardbeving, de vissen (al die vissen, in parken, als voedsel), dat al die zaken tegelijkertijd met het hier en nu bestaan. Het zijn het soort…
Mijn moeder had vijf jaar kanker, dus we wisten de route, maar niet hoe lang we hem konden lopen. En dan eindigt die weg altijd sneller dan gedacht. Het achterblijven voelt verwarrend. De onomkeerbaarheid van sterven; iedereen die ooit met een stokje in een dood vogeltje heeft geprikt weet hoe dood dood kan zijn, en…
Enorme rupsen, zei Aran. Echt supergroot, stond Milo ernaast te knikken. We waren bij het Apenbos, dat is een soort natuurspeelstuin bij Wassenaar bij mijn vader om de hoek. We waren er met mijn vader en met Robert en met Alex. We zaten bij de koffieboerderij en de jongens waren vast vooruit gegaan naar de…
Er stond zo’n lijstje in mijn agenda met nog te schrijven dingen, en weliswaar bovenaan maar toch een beetje onderin mijn bewustzijn stond het uitzoekwerk. Niet het schrijven, want dat is leuk, maar het ordenen, het bij elkaar vegen, het me ergeren aan het feit dat ik weet dat ik het heb, maar niet weet…