Steeds groter
Aran mag meedoen met een pilot van Alasca (Amsterdam Liberal Arts & Sciences Academie) waarbij achtstegroepers die wel een beetje klaar zijn met die achtste groep alvast op vrijdagen naar de middelbare mogen. Ontzettend fijn, want de verveling was behoorlijk aan het toeslaan.
Vandaag was de eerste keer, en we gingen fietsen. Over de brug, langs de nieuwbouw, bouwterrein op, keren, onze fietsen botsten even (hij was er met zijn hoofd niet helemaal bij), door naar de school, eerst kijken waar de ingang is, dan parkeren. We waren ruim op tijd, er was een jongen van zijn school, wat hielp, maar erg spraakzaam waren ze allebei niet. Ik en de moeder van die jongen juist wel, wij vulden de stilte en de jongetjes hielpen hier en daar een zinnetje.
Mooie school, lekker ruim, en nog ontdaan van al die gigantische middelbare scholieren, want die beginnen volgende week pas.
Uiteindelijk gingen we naar boven, waar de achtstegroepers een eigen lokaal kregen, fijn leek me, een soort van veilig eiland in de grote schoolzee.
‘High five?’ zei ik, toen Aran al naar binnen wilde lopen. Zijn gezicht stond bloedernstig.
Ik kreeg bij wijze van afscheid een kneepje in mijn hand, zo’n klein jongenshandje eigenlijk nog, warm en plakkerig.