De Kleine Cervantes 2018

In mijn mailbox de uitnodiging om op 8 mei naar Gent te komen. Want Weg is genomineerd voor de Kleine Cervantes 2018, van de stad Gent. Eerder was Olivia ook genomineerd, maar het is me nooit gelukt om toen in Gent te geraken, ik weet niet meer precies waarom. Angst, waarschijnlijk, daardoor leek Gent opeens zo ver weg.
Mag je als stoere jongen natuurlijk niet zeggen, dat je het eng vindt, maar het is de waarheid. Ik stel me voor dat ik daar iets moet gaan doen. Dat het de bedoeling is om met al die 150 jongeren vrienden te worden, in één dag. En dat die andere genomineerde boekenschrijvers dat ook allemaal proberen. Het gaat om deze boeken:
Hoe Tortot zijn vissenhart verloor, Benny Lindelauf en Ludwig Volbeda: Querido kinderboeken
Dromer, Saskia Maaskant: Uitgeverij Davidsfonds
Wat niemand ziet, Martijn Niemeijer: Leopold
Vals nest, Beatrijs Peeters: De Eenhoorn
Weg, Jowi Schmitz: Hoogland & Van Klaveren

Gelukkig las ik net Hoe Tortot zijn vissenhart verloor en dat bleef nog dagen aangenaam nazinderen in zijn hoofd. Dat helpt al iets, want nu heb ik zin om Benny (en Ludwig, maar die ken ik eigenlijk niet) te vertellen hoe fijn het was om even in de wereld van Tortot en halve George te zijn. Ik heb ook zin om de andere boeken te lezen nu. Dan kom ik in ieder geval wat leeswerk betreft moeiteloos bij 8 mei uit.
En nu ik hier eenmaal ben, op deze plek in dit verhaal, snap ik ook opeens hoe dat met die angst zit. Die heeft niet zoveel zin. Wij, de genomineerde schrijvers, zijn namelijk die eigenaars van hondjes die meedoen aan een wedstrijd. Iets minder knap gekapt wellicht, en iets minder met de pootjes omhoog bij het rondjes lopen, maar de overeenkomst is toch bovenal dat wij niks meer hoeven. Laat onze boeken die hoepels maar nemen. Dan kijken wij, met rechte ruggen en wenkbrauwen verwachtingsvol opgetrokken, toe.

 

Naschrift: Annie van de organisatie stuurde me heel lief het zinnetje waarmee ik afzei, destijds in 2013: het was de dag dat Aran zou gaan wennen op de basisschool. In de praktijk was het de dag dat Milo geboren werd. Dus lang leve blogjes: nu begrijp ik mijn angst, ik heb m vrolijk vijf jaar mee getild. Is niet meer nodig, denk ik. Misschien iets symbolisch gaan doen daar, in Gent. Een glas melk drinken ofzo.

 

Vergelijkbare berichten

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.