We hebben Milo’s haar nooit geknipt, dus nu heeft hij lange krullen. Pluizig lange krullen, minstens-één-keer-per-dag-borstelen-krullen. Gisteren deed ik er een knotje in. Hij stond de hele tijd voor de spiegel verbaasd naar zichzelf te kijken. Tot het knotje los was. Toen at hij de tafel op.
We gingen niet, deze zomer. Lekker in Amsterdam, regen en zon, hard doorwerken. Totdat Edwin opeens bedacht dat we tóch even gingen. Vrijdag, zaterdag, stukje zondag. ‘Als het maar in de buurt is,’ zei ik mopperig. Dus nu zitten we in Schoorl in zo’n hotel met uitsluitend kortgeknipte grijze gasten, die als duiven opfladderen als…
Schreef ik het eerder? Ik moet eraan denken als de moeheid in de vorm van tranen langs mijn wangen glijdt terwijl ik op de fiets naar de studio rij. Milo, die nog elke nacht uit zijn bedje klimt om naar ‘het grote bed’ te stiefelen. Die zijn koude beentjes tegen me aanduwt, ‘mama’ mompelt en dan heel diep…
Nadat ik was thuisgekomen met mijn griffel, mocht Milo hem vasthouden. Dat was leuk, we waren alleen thuis, mijn achtjarige en ik. Hij had de griffel in beide handen vast en keek naar me met een nieuwe blik in zijn ogen. Bewondering misschien, maar eerder nog: verrassing. Gut, die moeder van mij kán iets. Zodra…
Er viel gisteren een grote oorring uit mijn oor – kapot – en nu zat ik daarnet op de grond voor het kastje in de badkamer op zoek naar oorbeldoosjes, omdat ik weet dat ik nog een reserve heb. Ergens. En als ik dan om me heen kijk, omringd door vergeten paracetamolletjes, een haarmasker, een…