Nog even fixen is het refrein dat al dagen door mijn hoofd stuitert. Nog even dit, nog even dat, mijn hoofd in allemaal brokjes uit elkaar gevallen. Brokjes jongens, brokjes verdriet, brokjes verhuizing en verlangen. Geen wonder dat ik gisteren onderweg naar de supermarkt steeds dacht: een heel eenvoudig verhaal, ik ga een heel eenvoudig…
Omdat Broccoli sinds mijn reis naar Oeganda op bed was gaan plassen, liet ik haar elke nacht om drie uur naar buiten. Het ligt nu eenmaal lekkerder als je weet dat je droog blijft. Broccoli heeft haar leven alweer een week of wat gebeterd, maar ik wakker nog, om drie uur. Dan loop ik een…
Om me heen: de katten die als verbaasde kuikens uit hun dekbed kruipen. Er kwam regen, maar de wereld bestaat nog steeds. Heel veel huppelende honden voor de deur, het zal er wel lekker ruiken. Het filmpje over Beste broers dat zo’n beetje klaar is (zo’n Call to Action schijnt ook heel belangrijk te zijn). De vakantie…
Mijn vader zat met zijn rolstoel aan een trapmechanisme bevestigd en fietste door Belgie. Ik had er een stoel bijgepakt en samen keken we naar de tv, waarop de straten sneller voorbij gingen als mijn vader wat sneller trapte, wat hij maar één keer deed. Mijn vader keek vol aandacht naar de keitjes op straat,…
Buiten peddelen twee zwaantjes achter hun vader aan, de meerkoeten hebben 8, nee 7, nee nog maar 6 kleine giertjes. Binnen maak ik me klaar om mijn eigen vader op te zoeken, die in zijn tehuis geen tv heeft, althans, geen aangesloten tv. Alles wat er te zeggen valt bevindt zich onder de oppervlakte. Aan…
Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
Dag Jowi,
Ik volg jouw blog met veel belangstelling, om verschillende redenen. Ten eerste ken ik je: ik was studente bij je vader Peter in 1987 en 1988. Zijn gastvrijheid en steun waren geweldig voor mij, ook die van Helbertijn. Ik kende jou en Bart als tieners. Door jouw blog en ook een email van Peter kwam ik erachter dat Helbertijn aan kanker leed. Ik heb onlangs een PDF-brief gestuurd. Ik hoop Peter en Helbertijn in april of mei te zien, wanneer Paul en ik naar Nederland komen.
Maar ik ben ook bezig met schrijven, zo ook mijn man Paul en onze beide kinderen, Sam en Sien. Paul is met grote dingen bezig, bij mij komt het niet verder dan korte verhalen, maar een paar zijn wel uitgegeven en ik win prijzen in schrijfwedstrijden, waarvan er heel veel zijn in Australië.
Dat je zulke persoonlijke dingen in je blog noemt, zoals Helbertijns kanker, is gewoon zoals het hoort. Mensen willen nu eenmaal erachter komen wat voor mens jij bent. En jij bent de dochter van Helbertijn. En de moeder van Milo. Ik bewonder jouw kracht en energie en bekwaamheid. Ik leer door jouw stukjes te lezen. En je deelt jezelf met anderen: iets wat ik zelf moeilijk vind, in ieder geval op de manier waarop jij dat doet.
Ik hoop dat je het niet te brutaal vindt dat ik je benader.
Blijf zo doorgaan, Jowi, en ik wens je heel veel succes met je nieuwe project.
Françoise