Het is gebeurd
Och, ze lag zo te stralen, mijn moeder. Op die plek waar nachtmerries wonen, de pacu, de post anesthesia care unit, waar ze de hele nacht moest blijven, want een hemipelvectomie doen ze maar één keer per jaar. Meer kan er van een mens niet af.
We mochten met twee naar binnen, mijn vader en ik. Mijn broer moest op de gang blijven, hij offerde zich op, heel lief. We mochten maar een kwartier. Grote ruimte, monitors, heel veel draadjes, er werd net een zak gif vervangen.
Ze deed haar ogen open, nog gezwollen van de operatie. Toen zag ze mijn vader en ze lichtte op.
‘Het is gebeurd,’ zei ze. Daarna verstond ze onze antwoorden nauwelijks, omdat haar oor nog dicht zat.
Veel meer ga ik niet bloggen over mijn moeder. Tenzij ze zelf zegt dat het mag. Dat ik haar in een verhaal mag meeneem, niet meer helemaal ‘zij’, maar mijn ‘zij’. Dit nog even. Later stonden we buiten, het was donker geworden, ik moest naar de trein.
‘Volgens mij is ze verliefd op je,’ zei ik. ‘We hebben een band,’ knikte mijn vader. En toen straalde hij ook.
Hai Jowi,ik heb met tranen in mijn ogen je blocg gelezen.Heel veel sterkte voor je mammie,en voor jou,veel liefs.Adri