De verhalen die ik hier zou kunnen schrijven. Ze buitelen door mijn hoofd als kleine kinderen die voor het eerst naar school gaan en na afloop niet kunnen stoppen met tetteren. Zoals Milo, die aan zijn derde week basisschool bezig is. Alsof er een zoekmachine in zijn hoofd zit die geen onderscheid kan maken tussen…
Ze gingen gisteren met de Vakantiebus, een dagkamp in de Kennemerduinen. Milo met zijn vijf jaar voor het eerst, Aran als veteraan. Aran had zijn buurmeisje als maatje aan zijn zijde, Milo had niemand. Het zijn van die mijlpalen, ook voor ouders, net als Milo’s A-diploma laatst – en wat zijn ze dik gezaaid zo aan…
Aanstaande maandag mag ik een (huur)huis bezichtigen. Een HUIS. Geen boot, maar echte huur in Amsterdam en dan voor onbepaalde tijd enzo. Of ik dat huis ook krijg is nog een tweede, ik moet al mijn papieren op orde hebben (en dat heb ik, maar vinden zij dat ook?). En het zit boven een café,…
We zijn op weg naar Parijs met de Thalys. Milo, Aran en ik. Ik heb nog nooit in de Thalys gezeten, we gaan hárd, Antwerpen en Brussel vliegen voorbij, niet dat we kijken, want ik heb de jongens verleid met ongelimiteerd schermpje kijken, en zelf zit ik te schrijven. Naar het Zuiden! Met de trein!…
En toen was ik er alweer geweest. Alleen dat feit wil mijn hoofd (jetlag en al) niet helemaal bevatten. Japan, die betonblokken van nooit eindigend Tokyo, dat sierlijke Takayama, de aardbeving, de vissen (al die vissen, in parken, als voedsel), dat al die zaken tegelijkertijd met het hier en nu bestaan. Het zijn het soort…
De verhalen die ik hier zou kunnen schrijven. Ze buitelen door mijn hoofd als kleine kinderen die voor het eerst naar school gaan en na afloop niet kunnen stoppen met tetteren. Zoals Milo, die aan zijn derde week basisschool bezig is. Alsof er een zoekmachine in zijn hoofd zit die geen onderscheid kan maken tussen…
Ze gingen gisteren met de Vakantiebus, een dagkamp in de Kennemerduinen. Milo met zijn vijf jaar voor het eerst, Aran als veteraan. Aran had zijn buurmeisje als maatje aan zijn zijde, Milo had niemand. Het zijn van die mijlpalen, ook voor ouders, net als Milo’s A-diploma laatst – en wat zijn ze dik gezaaid zo aan…
Aanstaande maandag mag ik een (huur)huis bezichtigen. Een HUIS. Geen boot, maar echte huur in Amsterdam en dan voor onbepaalde tijd enzo. Of ik dat huis ook krijg is nog een tweede, ik moet al mijn papieren op orde hebben (en dat heb ik, maar vinden zij dat ook?). En het zit boven een café,…
We zijn op weg naar Parijs met de Thalys. Milo, Aran en ik. Ik heb nog nooit in de Thalys gezeten, we gaan hárd, Antwerpen en Brussel vliegen voorbij, niet dat we kijken, want ik heb de jongens verleid met ongelimiteerd schermpje kijken, en zelf zit ik te schrijven. Naar het Zuiden! Met de trein!…
En toen was ik er alweer geweest. Alleen dat feit wil mijn hoofd (jetlag en al) niet helemaal bevatten. Japan, die betonblokken van nooit eindigend Tokyo, dat sierlijke Takayama, de aardbeving, de vissen (al die vissen, in parken, als voedsel), dat al die zaken tegelijkertijd met het hier en nu bestaan. Het zijn het soort…
De verhalen die ik hier zou kunnen schrijven. Ze buitelen door mijn hoofd als kleine kinderen die voor het eerst naar school gaan en na afloop niet kunnen stoppen met tetteren. Zoals Milo, die aan zijn derde week basisschool bezig is. Alsof er een zoekmachine in zijn hoofd zit die geen onderscheid kan maken tussen…
Ze gingen gisteren met de Vakantiebus, een dagkamp in de Kennemerduinen. Milo met zijn vijf jaar voor het eerst, Aran als veteraan. Aran had zijn buurmeisje als maatje aan zijn zijde, Milo had niemand. Het zijn van die mijlpalen, ook voor ouders, net als Milo’s A-diploma laatst – en wat zijn ze dik gezaaid zo aan…
Aanstaande maandag mag ik een (huur)huis bezichtigen. Een HUIS. Geen boot, maar echte huur in Amsterdam en dan voor onbepaalde tijd enzo. Of ik dat huis ook krijg is nog een tweede, ik moet al mijn papieren op orde hebben (en dat heb ik, maar vinden zij dat ook?). En het zit boven een café,…
We zijn op weg naar Parijs met de Thalys. Milo, Aran en ik. Ik heb nog nooit in de Thalys gezeten, we gaan hárd, Antwerpen en Brussel vliegen voorbij, niet dat we kijken, want ik heb de jongens verleid met ongelimiteerd schermpje kijken, en zelf zit ik te schrijven. Naar het Zuiden! Met de trein!…
En toen was ik er alweer geweest. Alleen dat feit wil mijn hoofd (jetlag en al) niet helemaal bevatten. Japan, die betonblokken van nooit eindigend Tokyo, dat sierlijke Takayama, de aardbeving, de vissen (al die vissen, in parken, als voedsel), dat al die zaken tegelijkertijd met het hier en nu bestaan. Het zijn het soort…
