Over mijn vader
Gisteren overleed mijn vader na een kort ziekbed. Alsof er opeens een trein voorbij reed en ik keek die trein na en toen bleek hij erin te zitten. En nu is hij dus weg.
Ik heb eerder op deze site over hem geschreven – met zijn toestemming – over zijn herseninfarct vijf jaar geleden en sindsdien de trage achteruitgang der dingen. Omdat ‘vooruitgaan’ niet zo goed lukte, gingen we voor de uitjes. Vorige week nog was ik met Robert en hem bij het strand. Er waren hoge golven. Er was ook gebak, wat mijn vader niet op zijn vork kreeg, maar met mij samen waren we twee handige handen en hoefde hij niet ongelukkig te worden – maar mijn handen waren er vaak niet en hij was dat dus vaak wel.
Nu is hij dood. Waar ik steeds maar aan loop te wennen, maar het klopt, vermoed ik, want als je nergens meer heengaat, wil je nog steeds ergens naartoe. En dan is doodgaan misschien wel de beste oplossing, misschien wel de enige route. Van al die samenfoto’s die ik nam in de lift op weg naar zijn kamer in het tehuis, na al die uitjes van ons, was er gisteren dus voortaan alleen nog maar deze.
