Lentelied

Ochtend, 27 maart, een fier zonnetje, een jammerende Broccoli achterop de fiets.
Broccoli is de kat, haar broer heet Mo.
Broccoli’s driejarige naamgever zit voorop diezelfde fiets en luistert aandachtig naar het kattengeweeklaag. Ze roept Moooooo, stelt Milo vast. Ze mist haar broer. Om er daarna waarschuwend aan toe te voegen dat hij niet naar de crèche wil. Echt niet. Terwijl we daar dus naartoe gaan. Eerst Broccoli castreren, dan Milo uit spelen, dan Jowi aan het werk. Dat is het plan van de maandag.
Omdat Edwin voorlopig niet mag autorijden, moest ik twee weken geleden per direct een crèche in Amsterdam zoeken. Vorige week ging het wennen goed, nu is Milo op de fiets alvast begonnen met huilen. Ik rij voorzichtig over de hobbels in de weg. ‘MOOOOOOOOO,’ klinkt het voor en achter me.
Het is lente, zegt de dierenarts, alsof dat alles verklaart. Milo is tijdelijk opgeknapt en houdt een verhaal over poezen. Ik moet denken aan bloembollen die in de lente een ontkiemseintje krijgen en dan aan het groeien slaan. Blijkbaar geldt dat seintje voor Broccoli’s ook, maar dan de krolse variant.
Ik wil niet naar de crèche, zegt Milo zodra we weer buiten staan. En het ding is, ik ben niet gewend aan hem wegbrengen. Bij mijn oudste kon ik ieder ‘ik ben tegen’ huiltje herkennen. Maar Milo was Edwins’ job. Qua wegbrengen dan.
Bovendien is er werk. Ga ik morgen al niet naar New York. Heb ik twee weekenden doorgewerkt. Of misschien is het de zomertijd die alles wat ingewikkelder maakt, weetikveel.
We fietsen over bruggetjes met wiebelstenen. Er is geen Broccoli meer bij, maar van Milo moet ik toch voorzichtig doen. Hij wil dat ik links hou. Ik hou rechts, hij heeft me door, hij huilt. Tegen de tijd dat we bij de kinderopvang aankomen is zijn volume orkanisch.
We zitten even op een steen bij het IJ, om bij te komen. We onderzoeken de mogelijkheden. Het zijn er niet zoveel.
We gaan naarbinnen. Het huilen zwelt weer aan.
Ik trek me los, uiteindelijk, zwaai door het raam, waarop hij, mijn schatje, nog steeds hevig brullend, even terugzwaait. En zijn moeder, de verraadster, grijpt de fiets en heft het lentelied. ‘Mooooo.’