Doorhalen
De kinderen logeren bij oma, de nacht is rustig, vooral dat laatste stukje, zo helemaal voor mezelf. Het is een schok om in het ochtendlicht wakker te worden en te denken: wat is er gebeurd? En dan te weten: er is niks gebeurd, niets dan slaap.
Ziedaar de beschamend kleine wonderen van mijn leven. Zoals lopen langs het water, gisteren. Dat was bijzonder. En ik woon op een boot, ik bedoel maar.
Zo maalt mijn hoofd. Ik ga een torenkamer in, moet ik dan niet wat meer meemaken van tevoren? Moet ik niet al een plan hebben. Een verhaal, een lied dat ik uit eigen borst kan scheuren bedekt met bloed en hartstocht? Of op zijn minst. Op zijn allerminst, een mening?
Ik weet nog even niks.