De dag van vertrek
Soms heb je iets vaker gedaan, leer je er niks van, en helpt het toch. Zoals niet slapen de nacht voor vertrek, vooral als je weet dat je vroeg op moet.
Ik denk niet dat me dat ooit is gelukt en daarom vind ik het nu niet zo erg. Dat typische ‘ik heb niet geslapen’ trillerige.
Het is nu 5.10 en ik ben maar een half uur voor de wekker uit opgestaan, omdat het geen zin had, ik in dat bed, met twee snurkende jongetjes naast me.
We gaan zo naar New York, Corine en ik. Dat hopen we althans, want we moeten nog inchecken. Dat lukte niet, gisteravond. Iets met een app van United en dat hij steeds na heel lang peinzen ons paspoort niet kon lezen. Dat lange denken was natuurlijk het flauwst, omdat je net als bij een gokapparaat steeds opnieuw kunt hopen dat het deze keer wellicht raak is.
Nu gaan we een half uur vroeger, om half zes, ik heb nog een kwartier om dit te schrijven, omdat er rijen tot buiten de deur schijnen te staan, bij Schiphol. Als ik Schiphol was zou ik me rond deze tijd nog lekker een keertje omdraaien.
Maar zo werkt het niet. Er zijn vliegtuigen die gevlogen moeten worden. Met ons erin, bij voorkeur.
Dus ik ben klaar. Natte haartjes, koffie erbij, licht niet al te hoog, maar hoog genoeg om mijn kleine oogjes te helpen.
Het is minder erg om zenuwachtig te zijn als je wakker bent.
