Hollen
Even iets heel anders; ik ben dus begonnen met rennen. Ik heb er nu vier trainingen met Evy opzitten (ze blijkt een bekende van velen van jullie) en nu kom ik net terug van de eerste die ik in mijn eentje deed. Eerder liep Milo twee keer mee en daarna Alex nog een keer. Dat ik dit zo uitleg, is omdat het nogal een groot ding voor me is. Ik heb met vechtsport ooit allebei mijn knieen kapot getraind en heb nu getransplanteerde kruisbanden, maar meer nog dan die reparaties heb ik ren-angst en een emo-knie. Een knie die soms letterlijk begint te trillen als iets eng is. Zoals hazewindhondjes, maar dan in één-knie-vorm. En die angst, met mijn extra goeie schoenen, mijn dubbele braces, ben ik nu aan het bevechten. Ik zou hier ‘overwinnen’ moeten schrijven denk ik, maar zo voelt het niet. Ik voel vooral verleden als ik ren, zo’n sportbeha bijvoorbeeld, weliswaar knetternieuw maar dan tóch te los als ik zo heel alleen loop en waar ik me dan voor schaam (wat had ik vroeger een hekel aan die hossende borsten bij het sporten). Waarom is daar nog niks beters op verzonnen? En ik voel ook mezelf vooral, voorthopsend, met een tempo dat nauwelijks de term ‘hollen’ waardig is. Gluren naar anderen – extra vroeg gegaan, dus er waren er niet zoveel – niet vergelijken, niet echt kijken, wegkijken. Het is nogal een berg in mij, dat geren. En het gaat me nu niet om de peptalk, voor elke zin die ik hierboven schrijf kan ik iets opwekkends, iets kopopperigs verzinnen, maar het blijft toch dat gevecht. Ik hoop dat ik het in ieder geval een paar weken volhou. Tot Evy zegt dat ik 5 km kan rennen. En dat mijn emo-knie dat dan gewoon doet.
