Vergelijkbare berichten
New York Meerkoet
Zondag vlieg ik naar New York. Voor het eerst sinds honderd jaar weer, ongeveer. Christoph zegt dat er tegenwoordig een heleboel mensen (mole people) in de ondergrondse leven – een corona-erfenis – en dan moet ik meteen aan het boek van Anna Woltz denken. Ik herinner me dat ik een keer in de metro in…
Omdat het soms ook over iets anders gaat, hier
[maar nu even niet; om derden niet te kwetsen heb ik deze post weggehaald]

Jacht
Terwijl aan de overkant van de oceaan een heel continent in zee dreigt te verdwenen, concentreer ik me hier op nieuwe verhalen. Verhalen die het gat na Weg moeten opvullen. Verhalen die iets nieuws vertellen, die mij iets nieuws vertellen, die maken dat ik weer begrijp wat ik aan het doen ben – behalve dropjes eten. Links…

01 Dus hier zit de zomer
Gisteren belde ik mijn vader vanuit Griekenland. Via Miranda, van de afdeling, die naar hem toeliep en hem hielp om te videobellen. Ik zag hem liggen met dat witte kussen achter zijn hoofd, zijn witte haren, heel korrelig, zo’n heel andere wereld, zo heel klein en ik liet hem de wijde Griekse avond zien. Alle…

We hebben geluk
We zijn op de werf. Dat is iets wat je één keer per zeven jaar doet, en met deze boot hebben we het nog nooit gedaan. Dus ik voel me een amateur, bij het losmaken van de boot (hoe krijgen we die vast gerotte knopen uit die touwen?) bij het aanleggen, over knopen gesproken, hoe…

Klaprozen
Ze zeggen dat klaprozen groeien op omgewoelde grond. Grond waar oorlog is geweest, toegedekt door de tijd; daar groeien de klaprozen. Omdat de oorlog nooit helemaal verdwijnt. Gisteren ging ik naar het AMC om over Milo te vertellen aan verpleegkundigen in opleiding. Ik zag er tegenop, maar ik ging toch. Beter huilend vertellen over de…
New York Meerkoet
Zondag vlieg ik naar New York. Voor het eerst sinds honderd jaar weer, ongeveer. Christoph zegt dat er tegenwoordig een heleboel mensen (mole people) in de ondergrondse leven – een corona-erfenis – en dan moet ik meteen aan het boek van Anna Woltz denken. Ik herinner me dat ik een keer in de metro in…
Omdat het soms ook over iets anders gaat, hier
[maar nu even niet; om derden niet te kwetsen heb ik deze post weggehaald]

Jacht
Terwijl aan de overkant van de oceaan een heel continent in zee dreigt te verdwenen, concentreer ik me hier op nieuwe verhalen. Verhalen die het gat na Weg moeten opvullen. Verhalen die iets nieuws vertellen, die mij iets nieuws vertellen, die maken dat ik weer begrijp wat ik aan het doen ben – behalve dropjes eten. Links…

01 Dus hier zit de zomer
Gisteren belde ik mijn vader vanuit Griekenland. Via Miranda, van de afdeling, die naar hem toeliep en hem hielp om te videobellen. Ik zag hem liggen met dat witte kussen achter zijn hoofd, zijn witte haren, heel korrelig, zo’n heel andere wereld, zo heel klein en ik liet hem de wijde Griekse avond zien. Alle…

We hebben geluk
We zijn op de werf. Dat is iets wat je één keer per zeven jaar doet, en met deze boot hebben we het nog nooit gedaan. Dus ik voel me een amateur, bij het losmaken van de boot (hoe krijgen we die vast gerotte knopen uit die touwen?) bij het aanleggen, over knopen gesproken, hoe…

Klaprozen
Ze zeggen dat klaprozen groeien op omgewoelde grond. Grond waar oorlog is geweest, toegedekt door de tijd; daar groeien de klaprozen. Omdat de oorlog nooit helemaal verdwijnt. Gisteren ging ik naar het AMC om over Milo te vertellen aan verpleegkundigen in opleiding. Ik zag er tegenop, maar ik ging toch. Beter huilend vertellen over de…
New York Meerkoet
Zondag vlieg ik naar New York. Voor het eerst sinds honderd jaar weer, ongeveer. Christoph zegt dat er tegenwoordig een heleboel mensen (mole people) in de ondergrondse leven – een corona-erfenis – en dan moet ik meteen aan het boek van Anna Woltz denken. Ik herinner me dat ik een keer in de metro in…
Omdat het soms ook over iets anders gaat, hier
[maar nu even niet; om derden niet te kwetsen heb ik deze post weggehaald]

Jacht
Terwijl aan de overkant van de oceaan een heel continent in zee dreigt te verdwenen, concentreer ik me hier op nieuwe verhalen. Verhalen die het gat na Weg moeten opvullen. Verhalen die iets nieuws vertellen, die mij iets nieuws vertellen, die maken dat ik weer begrijp wat ik aan het doen ben – behalve dropjes eten. Links…

01 Dus hier zit de zomer
Gisteren belde ik mijn vader vanuit Griekenland. Via Miranda, van de afdeling, die naar hem toeliep en hem hielp om te videobellen. Ik zag hem liggen met dat witte kussen achter zijn hoofd, zijn witte haren, heel korrelig, zo’n heel andere wereld, zo heel klein en ik liet hem de wijde Griekse avond zien. Alle…

We hebben geluk
We zijn op de werf. Dat is iets wat je één keer per zeven jaar doet, en met deze boot hebben we het nog nooit gedaan. Dus ik voel me een amateur, bij het losmaken van de boot (hoe krijgen we die vast gerotte knopen uit die touwen?) bij het aanleggen, over knopen gesproken, hoe…

Klaprozen
Ze zeggen dat klaprozen groeien op omgewoelde grond. Grond waar oorlog is geweest, toegedekt door de tijd; daar groeien de klaprozen. Omdat de oorlog nooit helemaal verdwijnt. Gisteren ging ik naar het AMC om over Milo te vertellen aan verpleegkundigen in opleiding. Ik zag er tegenop, maar ik ging toch. Beter huilend vertellen over de…