Kwak

Het leven on the road; een filmpje dat ik heel graag wil zien maar nergens kan downloaden. Iemand die ten onrechte denkt dat Aran op een kamp gaat en mijn reactie, onderweg gegeven op een boot, varend door het onder-water van ’s Hertogenbosch dat onder de huizen doorloopt, soms oud riool is, maar altijd prachtig – die dan zes keer verstuurd blijkt te zijn. Een telefooncel met een telefoon met draaischijf, en een verhaal uit de hoorn. Maar als ik eerlijk ben de maakt de cel en het gevoel van een telefoonnummer draaien meer indruk. En de gebruiksaanwijzing erbij, want er bestaan mensen die nooit eerder draaiden.
Dat maakt mij dus oud.
Deel uitmaken van een festival, deel uitmaken van de tijd, de dagen die op elkaar beginnen te lijken want ik ben hier al meer dan een week, op en af, af en aan. Je kan dus wennen aan ontregeling. Enigszins.
Vanavond komt misschien Amsterdam hier wel naartoe. Het lukte nog niet eerder. En eerst wilde ik dat juist heel graag, nu ben ik er een beetje zenuwachtig om. Want ik zie mezelf opeens weer met ogen van buitenaf; die vreemde eend in een Brabants nest. Die alvast een beetje ruimte maakt.