Ik zit in de Orangerie, thuisbasis van festivalmedewerkers. Er komt een kind op een step voorbij, iets verderop heeft de masseur die ik net interviewde haar massagetafel uitgeklapt. Maar om tijdens zo’n interview nou meteen te boeken is ook weer zo wat. Later dus, dit festival duurt nog wel even. Gewoon nog wat schouderspanning opsparen, dan heb ik er straks extra veel profijt van.
‘Hee het regent,’ zei Edwin. Nu regende het nogal veel gisteren, dus het had best gekund, maar in dit geval was het mijn laptop. Of eigenlijk, de ventilator van mijn supersonische laptop. De regen nam toe, ging over in het landen van een helikopter. En hoewel alle jongetjes in het huishouden dat zeer motiverende geluiden…
Milo is ziek vandaag, die is vanmorgen van bed (zijn eigen) naar bed (het grote) gekropen en zegt dat hij pijn in zijn keel heeft. Zo’n dag wordt het, een dag tussen de dingen door. Maar de deur staat open, de katten houden inmiddels meer van de zon dan van ons, er is genoeg fruit…
Over het eten van herinneringen
We rijden door de storm. Aran en ik op onze fiets, Milo bij mij voorop, als een geel boegbeeldje. We zijn op weg naar Liv, het speelvriendinnetje van Milo. Milo verheugt zich er al de hele week op. De hardste regen en wind raakt ons op de verbindingsdam. De fietser voor ons zwiept bijna het…
Ik was even heel bang; zo van wow, ze woonde in zo’n Ariel doos in een hoekje van dat toch al zo donkere hoekjesvolle huis. Ze stond daar best. Te snel, dacht ik angstig, te snel. Maar er zat dus best weinig as in die doos, bleek, voor de helft gevuld. En witter ook, ik…