Zadelgaten

Daar krijg ik straks natte billen van. Ik kijk, al een maand of vier, naar de gaten die in mijn zadeldek zijn gevallen. Ze zijn geleidelijk ontstaan, eerst puntjes, toen rondjes, nu kraters. Zure regen, depressief zadel, ik kan het me allemaal voorstellen.
Steeds dacht ik vaag: daar moet ik iets aan doen voordat het echt koud wordt. Of: oei, en dan verder niet zo veel.
Want dan was het niet echt koud. Of dan viel het wel mee.
Er was een tijd dat ik dacht dat ik voor de zaken uit zou gaan lopen. Als ik eenmaal volwassen genoeg was en mijn leven afdoende in de hand had. Nu denk ik dat niet meer. Een beetje zoals die gaten in mijn zadel, zitten ze ook in mijn hoofd. Ik loop er omheen en denk; oei. En dan: gelukkig is het nog niet écht koud.

 

Vergelijkbare berichten

Eén reactie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.